Een groepje jonge vrouwen -ik schat ze niet ouder dan twintig, vermoedelijk net gearriveerde studenten- loopt lachend langs me heen. Wie van hen is de Vėronique van deze generatie? Wie van hen zal zoeken maar niet vinden? Zoeken en met het hoofd tegen de muur slaan, struikelen, weer rechtop krabbelen en verder zoeken. In een andere richting, boordevol hoop. Dan opnieuw struikelen, maar toch weer overeind krabbelen. Nu wat moeizamer wel, met wat meer twijfel omtrent een goeie afloop. Nu en dan zal het tijdsinterval tussen het door de knieën gaan wat langer zijn, zal de hoop te kunnen functioneren zoals de anderen wat toenemen. Maar dan weer een dreun, nog zwaarder dan de vorige. Het opstaan gaat nóg wat langzamer en met nog minder overtuiging. Het is een kwelling een eigen mythe waard. Tot het breekt. Voorgoed. Het elastiek knapt en een leven tuimelt naar beneden. Valt en blijft vallen. Langs alle tegenslagen van dit leven heen om er ten slotte op te pletter te slaan.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.