Vertrouwen hebben dat het allemaal oke is. Tot mijn eigen verbazing besef ik dat er meer goed gaat in mijn leven dan slecht. Meestal merk ik dat ook echt aan hoe ik me voel, ik heb geen reden meer om ongelukkig te zijn. Toch zit ik al dagen met angst. Angst dat het niet allemaal zo goed kan gaan en er dus snel iets mis zal lopen.
Met Nick loopt alles eigenlijk super, maar vandaag had hij precies iets minder zin om me te horen. Hij antwoordt al enkele uren niet meer op mijn bericht en ik voel het verdriet en de onzekerheid naar binnen sluipen. Maar ik vecht er tegen, deze keer laat ik er mijn volgende ochtend en/of dag niet meer door verpesten. Ik leer vertrouwen te hebben in hem, in mezelf en in ons. Het gaat beter dan ooit, het evolueert de laatste week alleen nog maar positief en ik zie hem echt graag. Dat voel ik. Als ik iets van hem zie passeren op facebook, als ik zijn naam herken in een film of boek, als ik mezelf erop betrap dat alles me aan hem doet denken en dat dat me gelukkig maakt, besef ik dat ik hem echt graag zie. En wat geniet ik ervan me in dat gevoel te storten, alle liefde te laten binnenstromen en te overdrijven in alles wat ik zeg (net als nu, inderdaad).
Geloof het of niet, ik kan nu beginnen wenen. Als ik denk aan hoe gelukkig ik soms kan zijn, hoeveel kansen ik krijg, hoe graag ik nu leef, dan krijg ik tranen in mijn ogen. Tranen van blijdschap, zeker, maar ook tranen uit angst. Ik ben zo bang dat er iets misloopt. De laatste keer dat ik me herinner me zo gelukkig te voelen was ook de laatste keer dat ik mijn papa levend zag. Hoe zielig klinkt het arme meisje dat de dood van haar papa gebruikt voor alle fouten die ze maakt en alle angsten die ze heeft. Ach ja, ik vraag me vaak af hoe ik zou geweest zijn als hij hier nog was. Waarschijnlijk had ik even veel nood aan aandacht en liefde gehad, had ik het even moeilijk gehad met afscheid nemen, was ik even jaloers en emotioneel geweest. Ik was alleen minder angstig geweest om te verliezen, had me minder noodlottige situaties voorgesteld. Noem me fatalistisch, ik voel me net realistischer.
Ik kan begrijpen dat ik in het vorige stukje niet zo gelukkig lijk, ik verschiet er zelf ook van. Toch ben ik het. En ik ben het beu om dat altijd te benadrukken en te moeten bewijzen. Dus ik stop en ik geniet. Ik stop en ik geniet.