Terwijl Jan de pasta afgiet, hoort hij Amelia's sleutel in het slot van de voordeur. Zijn ooglid gaat spontaan aan het trillen. Na vijf dagen van stilte komt ze om te praten, weet hij. Met een zwaai schudt hij de vongole op.
Amelia komt de keuken binnen en snuift aan de lucht.
‘Dag meisje,’ zegt Jan. ‘De pasta is klaar.’
Ze knikt, een afgemeten knikje, zegt dag en biedt hem haar rimpelige wang.
Hij drukt er een droge kus op. Precies zoals ze dat wenst. Mensen van een zekere leeftijd, van een zeker niveau, doen niet aan gelebber, aan gepotel.
‘Even de tafel dekken.’ Hij neemt twee borden uit de kast en kijkt haar vluchtig aan.
Zij wil praten, maar hij moet beginnen, ziet hij.
‘Amelia,’ vangt hij aan, ‘ik heb nagedacht. Je hebt gelijk: ik ben een saaie vent, slecht in verrassingen. Niet spontaan, niet romantisch, niet knap, jong of flitsend. Niets van dat alles.’ Hij neemt de pan met pasta van het vuur, draait een sliert aan zijn vork en steekt haar de vork toe.
‘Comme il faut,’ keurt ze, ‘al dente.’ De groeven om haar mond plooien zich in een iets toegeeflijker stand. ‘Is dat peper?’ Ze wijst naar de strooibus in zijn hand.
‘Om het af te werken.’ Hij schudt een beetje peper over de pan.
‘Rustig met die bus, je hebt je bril niet op.’ Ze kijkt om zich heen en wijst met een puntige vinger naar de bril die op de tafelrand ligt.
Hij zet de peperbus neer, buigt zich voorover, reikend naar de bril, en stoot zijn hoofd tegen de lamp die boven de tafel hangt.
‘Jezus, Jan, wat een kaalslag daarboven,’ zegt Amelia. Naast hem staat ze in het bungelende licht. Haar humeur slaat om. Ze kijkt op hem neer en lacht.
Hij voelt aan zijn kruin, aan het haar dat elke dag dunner wordt. Ook zijn humeur slaat om. De frustratie overspoelt hem sneller dan anders en verdringt Amelia’s lach. In zijn hoofd hoort hij die andere vrouw, de laatste dame in de rij. ‘Hoe heet je? Waar kom je vandaan? Wat eet je graag?’ had ze gevraagd. Snel, ratelend, want veel tijd hadden ze niet. Gretig had hij zijn naam genoemd.
‘Jan Van Opwijck, en je bent van Deurne!’ had ze gelachen.
Hij had met haar meegelachen. Zij heette Lily en ze hield van koken en van lekker eten. Dat hadden ze later die avond samen gedaan. Lekker gegeten, en lekker gekust, gelebberd, gepoteld.
‘Jan! Wat kijk je dwaas.’ Amelia stoot hem niet al te zachtzinnig aan.
Hij schept de borden vol. ‘Madame est servie,’ zegt hij, net als alle andere avonden dat Amelia hem opzocht de afgelopen vijf jaar. Er loopt een rilling over zijn rug.
‘Niet slecht,’ merkt Amelia op terwijl ze tussen twee happen door haar lippen dept.
Jan knikt. Hij zit de maaltijd uit, hij zit het dessert uit, hij zit de avond uit. Hij zegt niet veel. Amelia ook niet. Pas wanneer hij haar in haar jas helpt, kijkt ze hem veelbetekenend aan.
‘Kijk, ik probeer ermee te leven, met hoe jij bent.’ Ze draait zich om en terwijl hij de jas om haar schouders legt, streelt hij het zachte bont.
‘Voor mij hoef je dat niet meer te doen, Amelia,’ hoort hij zichzelf zeggen.
Met een ruk keert ze zich naar hem om, haar net bijgestifte lippen in een streep.
‘Ik heb iets verrassends gedaan. Flitsend, spontaan, romantisch was het. Ik kan het je aanbevelen.’ Hij reikt langs haar heen, opent de deur en duwt haar naar buiten. ‘Speeddating voor senioren. Ik heb mezelf verrast, Amelia, en dat is me prima bevallen. Voor herhaling vatbaar.’