Ze had voor zichzelf het gevoel dat haar verschijningsvorm
eenvoudig was. Maar daaronder zaten verlangens die rekbaar
en peilloos diep waren. En ook dát waren dingen die minstens
een even essentiële betekenis hadden als datgene
waaraan ze in het alledaagse leven herkenbaar was.
Soms ging ze op onderzoek uit. Alles lag helemaal open,
een continent van verlangen. Het verlangen om intieme
verlangens uit te spreken, was een verlangen om door de stilte
heen te breken. Het verlangen kenbaar kunnen maken, alleen nog maar
de mogelijkheid daartoe, droeg een eigen opwinding met zich mee.
Ergens in het midden van de lente liet ze zich helemaal inhalen.
Zijn verlangen reeg haar jurk open, schudde haar haren los.
Hij legde haar tegen de grond, ze pakten elkaar verder uit.
Ze werden een wirwar van armen en benen. Passie reikte voorbij de heuvels.
Hij tuimelde in haar bron. Hij ging in haar voor anker.
Ze hing aan de rand van een ademloos diepe klif. Liet los,
begon aan één van de zaligste vormen van landen. Ze werden klanken
en steeds minder woorden in de zachte, poreuze nacht.
Ze herinnerde zich hoe gelukkig ze zich voelde, hoe dromerig en eindelijk,
éindelijk eens helemaal op haar plaats.