Vrijdag de dertiende blijkt voor velen een geluksdag te zijn. Gewoon een dag zoals een andere. Al die fabels zijn dikke bullshit. Jammer genoeg kloppen de fabels voor mij wel. Vandaag is de eerste dag in lange tijd dat het weer even uitzichtloos lijkt. De eerste dag in lange tijd dat ik me moedeloos, bang en alleen voel. Ik heb het mezelf aangedaan, alweer.
Om een lang verhaal kort te maken: gisteren zijn Nick en ik uitgegaan in Leuven (waar ik nu trouwens op kot zit). Ik heb veel te snel veel te veel gedronken, mijn hele avond verpest en Nick geïrriteerd. Zoveel spijt. Ik snap mezelf ook gewoon echt niet. Bon, Nick was dus wat geërgerd en onze autorit van Leuven naar huis was pijnlijk. Ik voelde dat hij alles nog even moest verwerken, hij hield me wat op afstand. Ik kan dat natuurlijk begrijpen maar morgen is er een andere grote fuif waar we samen naartoe gaan en waarvan hij in de organisatie zit. Hij gaat daar dus al de hele dag zijn en al wat gedronken hebben als ik aankom dus ik weet dat ik van hem dan echt niets moet verwachten. Hij zal me ook wel nog op afstand houden en dat gaat me kwetsen. Ik probeer er mij al de hele dag op voor te bereiden maar het lukt me niet echt. Ik ben bang dat ik me daar zo slecht ga voelen dat het opvalt en dat het een drama wordt. Help me om kalm te zijn en te wachten tot hij naar mij komt of ik hem de volgende dag zie. Help me alsjeblieft.
Alles ging al zo lang zo goed. Ik begin Nick echt heel graag te zien. We klikken echt en we amuseren ons altijd samen. Hij toont ook vaak in kleine dingen dat hij me graag ziet en ik smelt daarvan. Ik ben zo bang dat ik dat kwijt zal geraken.