Het is niet dat ik niet weet wat wachten is.
De traagheid van secondenwijzers,
het zuchten van de stilte,
de eenzaamheid
in een volle zaal, een steriele kamer,
een holle gang en het galmen van voetstappen.
Een deur die maar niet opengaat.
Jaren die ik afmeet dag per dag
met het staren naar vingernagels,
handenwrijvend en toch krijg ik het
nog altijd niet warm.
Het lijkt als gisteren,
ik weet nog haarscherp hoe het voelde.
Als heel hard vallen door de vloer heen,
het gonzen van mijn slapen in een luchtledig landschap.
Wachten is iets wat in je hart gaat wonen,
het legt zich neer, verschuilt zich in de plooien.
Hoogstens versnelt het even en af en toe
kan ik het een vinger op de lippen leggen - sst.
Dan vertel ik dat ik weet
wat er komt op een dag - misschien
houd ik mezelf voor de gek.