De uitval van Tom Lenaerts naar de politiek toe, ‘los het op’, haalde de kranten en deed de ‘sociale’ media bijna ontploffen. Deze uitspraak heeft Ome Rik aan het denken gezet.
Democratie, wordt gezegd, is het georganiseerd meningsverschil. In deze tijd staat besluitvorming sterk onder druk van de al dan niet (on)juiste informatiestroom via het internet. Maar kunnen alle problemen wel opgelost worden? Het wordt nog moeilijker als een uitspraak van de Franse filosoof Gustave Le Bon aan een tweede jeugd lijkt begonnen te zijn:
‘Eén van de ernstige problemen van de politiek is de verplichting te regeren met ideeën die door de massa worden nageleefd, terwijl die ideeën onjuist zijn’. Met die nuance dat het geen verplichting is, maar er dat er veel politieke moed nodig is om tegen de mainstream in te gaan.
Zo gelooft de goegemeente dat de politiek alles kan en moet oplossen.
Was het maar zo eenvoudig.
Ook van het individu wordt verwacht dat dat hij zijn problemen oplost. De hulpvrager blijft weliswaar veel kansen krijgen, maar moet zijn verantwoordelijkheid opnemen. Er worden steeds meer voorwaarden aan rechten gesteld. Maar wat als je echt niet mee kunt? Als je psychische problemen zo groot zijn, dat angst je leven beheerst? Wat als je zo gekwetst bent dat je alle vertrouwen in mensen bent verloren? Wat als je zo boos bent omwille van al het onrecht dat jou is aangedaan? Wat als je in een overlevingsstrategie zit, en van dag tot dag leeft?
In het voor wat hoort wat denken zijn zo goed als alle problemen oplosbaar, als je kansen krijgt en je verantwoordelijkheid opneemt.
Was het maar zo eenvoudig.