dirk adijns

Gebruikersnaam dirk adijns

Teksten

Was het maar zo eenvoudig

De uitval van Tom Lenaerts naar de politiek toe, ‘los het op’, haalde de kranten en deed de ‘sociale’ media bijna ontploffen. Deze uitspraak heeft Ome Rik aan het denken gezet. Democratie, wordt gezegd, is het georganiseerd meningsverschil. In deze tijd staat besluitvorming sterk onder druk van de al dan niet (on)juiste informatiestroom via het internet. Maar kunnen alle problemen wel opgelost worden? Het wordt nog moeilijker als een uitspraak van de Franse filosoof Gustave Le Bon aan een tweede jeugd lijkt begonnen te zijn: ‘Eén van de ernstige problemen van de politiek is de verplichting te regeren met ideeën die door de massa worden nageleefd, terwijl die ideeën onjuist zijn’. Met die nuance dat het geen verplichting is, maar er dat er veel politieke moed nodig is om tegen de mainstream in te gaan. Zo gelooft de goegemeente dat de politiek alles kan en moet oplossen. Was het maar zo eenvoudig. Ook van het individu wordt verwacht dat dat hij zijn problemen oplost. De hulpvrager blijft weliswaar veel kansen krijgen, maar moet zijn verantwoordelijkheid opnemen. Er worden steeds meer voorwaarden aan rechten gesteld. Maar wat als je echt niet mee kunt? Als je psychische problemen zo groot zijn, dat angst je leven beheerst? Wat als je zo gekwetst bent dat je alle vertrouwen in mensen bent verloren? Wat als je zo boos bent omwille van al het onrecht dat jou is aangedaan? Wat als je in een overlevingsstrategie zit, en van dag tot dag leeft? In het voor wat hoort wat denken zijn zo goed als alle problemen oplosbaar, als je kansen krijgt en je verantwoordelijkheid opneemt. Was het maar zo eenvoudig.

Mag het iets meer zijn?

Nee, vandaag geen beschouwingen over het vak van de beenhouwer en zijn gekende verkooptechnieken. Wel, en wie had dat gedacht, over Staatssecretaris Francken, die als geen ander de kunst verstaat om met woorden in te hakken op Jan en alleman. Er is natuurlijk wel een onderwerp te vinden dat meer tot de verbeelding spreekt, maar soms worden er grenzen oververschreden, zelfs in het... asiel en migratiedebat. Staatssecretaris Francken zet de herhuisvestingen tijdelijk on hold. Omwille van de 'opstoot' van assielaanvragen. Nochtans heeft dezelfde Staatssecretaris, in alle stilte, beslist om tegen 1 januari 2019, een groot deel van de Lokaal Opvang Iniatieven (LOI) in de gemeentes te schrappen. De indianen zouden zeggen, deze blanke man spreekt met een gespleten tong. Wat er nu gebeurt , stond in de sterren geschreven. Opvangplaatsen schrappen en dan zeggen dat er geen plaats is. Er zelf voor zorgen dat Europese afspraken niet kunnen nageleefd worden, il faut le faire. In de verste verte geen journalist te vinden om even doortastend door te vragen. Dus operatie geslaagd, geen haan die er over gekraaid heeft. Ome Rik weet het ook wel, het asiel en migratiedossier is een zéér moeilijk dossier. Maar zoals gezegd, er zijn grenzen. Het moet me van het hart. 11 november is de honderdste herdenking van het einde van WO I. Hopelijk wordt er dan ook gesproken over de 1,5 miljoen Belgen die naar Frankrijk of naar het neutrale Nederland zijn gevlucht. Luidkeels wordt er heden ten dage geroepen dat de waarden van de verlichting verdedigd moeten worden. En wat met het verdedigen van de christelijke waarden? in Jezus naam! Mag het iets meer zijn?

Voor Alicja

Mijn droomboek, Alicja, als ik je zo mag aanspreken, geeft een antwoord op de zin van het verlangen. Kortom de zin van het leven. Deze vraag blijft ons mensdom tot het einde der tijden bezighouden Het antwoord op deze vraag is te vinden in de nog te schrijven ultieme bestseller. 'Eigenlijk is een mens een wezen met een onblusbaar en onnoembaar verlangen, dat hem dwingt naar de andere toe te gaan en identiteit te ontwikkelen', vertelde een vriendin me onlangs. Het is de kunstenaar die blijft creeren, blijft scheppen, op zoek wat hij niet zal vinden, maar niet laten kan. Het onderweg zijn is belangrijker dan het doel vinden. Eros en Thanatos zijn nooit veraf. Laat me mijn droomboek samenvatten in een gedicht. Alicja, speciaal voor jou: Vond ik maar Dat ene woord Dat ene woord Dat alles zegt

Het Rijk der Hemelen

82 jaar was hij ondertussen geworden, mijn vroegere docent moraalfilosofie. Meer getaand, dat wel, maar nog steeds even gedreven, tijdens zijn lezing over het boek ' Jezus' van de beroemde theoloog Hans Kung. In mijn ontdekkingsreis langs de verschillende godsdiensten, de ideale lezing, leek mij, om ook stil te staan bij mijn eigen roots, het Christendom.Zelden werd de essentie van het christelijk geloof zo duidelijk weergegeven. Elke poging tot samenvatting doet onrecht aan de uiteenzetting zelf, maar hierbij toch een poging: Iedere mens mag hopen op het Rijk der Hemelen, maar er is ook de dringende oproep om een begin te maken van wereldverandering, die bij het einde der tijden zijn voltooing vind.Essentieel is is de onvoorwaardelijke liefde voor de naaste, het onvoorwaardelijke vergeven ook. Ik bleef echter met een vraag zitten. Het was alsof de voorzienigheid zelf ermee gemoeid was.Daags nadien, wat voorheen nooit gebeurd was, kruisten onze wegen mekaar. 'Wat met de mensen die Jezus nooit gekend hebben, is er ook voor hen een Rijk der Hemelen?', vroeg ik hem op de man af. Hij leek even van slag, maar al snel had hij zijn antwoord klaar. 'Als men gelooft dat God het begin en einde is, gelooft men men ook dat God op het einde ter tijden een wereld creeert, een wereld die wij als mensen niet kunnen vatten, die alles omvattend is, ook voor de mensen die leefden voor Jezus'. Je gelooft het, of geloof het niet. Maar om tijdens een hittegolf, in de vlakke zon dan nog wel, een diepgaand theologisch gesprek te voeren...je zou voor minder in hogere sferen terecht komen. Deze onverwachte ontmoeting vond plaats, alsof het zo moest zijn, aan de voordeur van de Mortselse dichter,de 89j Remi Tachelet, die in zijn ongepubliceerde bundel, 'de laatste Tien' mijmert over het Grote Vertrek. laten we straks laten we straks alles verbranden ook de woorden waarvan ik dacht dat zij mooi waren de vele brieven veilig opgeborgen in een kartonnen doos maar wat heb ik geluk gehad te geloven dat het mooi was maar... was het dat nu hoop ik op iets moois dat nooit ophoudt Ook dichters blijken mensen te zijn zoals jij en ik. Sommigen dromen ook, onder welke vorm dan ook... van een Rijk der Hemelen. Geschreven op vrijdag 30 juni 2017

Nooit Rust

Lijn 401. Naam van de bushalte : 'Nooit Rust'. Geloof het, of geloof het niet, net tegenover het opvangcentrum voor daklozen in Malle. Mooi staaltje van inlevingsvermogen van de Lijn. Rust is een woord dat ik niet ken. Tegen de binnenkant van mijn schedel blijft het onophoudelijk vragen regenen : 'Zal mijn aanvraag tot leefloon goedgekeurd worden? Is mijn maatschappelijk assistent overtuigd van mijn werkbereidheid? Zal ik een huurwaarborg krijgen, en geld voor de eerste huur?' Krijgen is veel gezegd, eigenlijk een renteloze lening, want ik moet het binnen de twee jaar terugbetalen. Hoe ga ik dat klaar spelen, met een leefloon van 867,40 euro per maand? En dan spreken we nog niet over het vinden van een betaalbare woning. Geen nood, zo wordt gezegd, ik word geactiveerd. 'De vragen blijven komen, ga ik snel werk vinden? Als ongeschoolde arbeider, weliswaar Belg, maar van buitenlandse origine, zoals dat zo mooi genoemd wordt. Gelukkig klikte het wel met de maatschappelijk assistent van het OCMW. Ik kom op de wachtlijst voor het verkrijgen van een woning via het sociaal verhuurkantoor. Het zou mooi zijn als ik ook een tewerkstelling via het OCMW kan krijgen. We zien wel, voor vandaag is er opvang. Vandaag is het gratis. Bushalte 'Nooit Rust' Visionair van de Lijn. Ik hoor vandaag van collega's op straat, dat het inloopcentrum De Vaart, dat ik nog ken van vroeger, overgenomen wordt door een of andere beveiligingsfirma. Het had anders lang geduurd om de mensen in dat centrum te vertrouwen. Alsof je even gemakkelijk van hulpverlener verandert dan van broek. Maar aan ons wordt niets gevraagd. Ondergaan en meewerken, anders noemen ze je nog weerspannig, of niet gemotiveerd. 'Nooit Rust' Ik noem het : 'Nooit gerust'.

Tinkelbel

Soms geloof je je eigen ogen niet en blijft een beeld je achtervolgen. Het beeld van een man in een koffiebar. Met een blik die me van mijn sokken blies. De man keek voor zich uit, met een intensiteit van wanhoop en uitzichtloosheid, die je niet voor mogelijk hield. Negen op de schaal van richter. Vanwaar die ontreddering? Hij wist het zelf niet. Hij was welgesteld, had werk, een lieve vrouw en twee kinderen die het goed deden. En toch voelde hij die leegte, een immense leegte. En bovenal hij was moe. Moe van het opstaan, moe van koortsachtig zijn agenda te vullen… om toch maar niets te moeten voelen. Hij leek te lopen op drijfzand. Zwarte gaten kwamen op hem af. ‘Er over praten lijkt het alleen maar erger te maken’, zegde hij gelaten. Ik had daar een ander gedacht over, maar zweeg, hem recht in de ogen kijkend. ‘Eigenlijk zouden we allemaal een Tinkelbel moeten hebben’, zei hij zachtjes. ‘Een Tinkelbel’? ‘Ja, weet je, dat elfje dat op de schouder van Peter Pan allerlei lieve dingen in zijn oor fluistert’. ‘Een Tinkelbel dat stop zegt tegen mijn zwarte gedachten. Die tegen mij zou zeggen, waar ben je mee bezig? Wees wat vriendelijker en milder voor jezelf’. ‘Van Tinkelbel zou ik dat misschien wel aannemen’, fluisterde hij nog. Dat zegde mij ook wel iets, een klein stemmetje op je schouder, een engelbewaarder in pocketformaat. Even scheen er licht in de ogen van de man. Even was hij Peter Pan. Met op zijn schouder, Tinkelbel.

Als angst een gezicht krijgt

‘Zal ik blijven leven?’ fluisterde hij, zo goed als onhoorbaar. Al weken zag ik hem, zwijgend, als een verstarde kraanvogel in zijn rolstoel zitten. Ik ging er vanuit dat hij niets kon zeggen. Dat komt voor in een revalidatiecentrum. Ik zwaaide wel eens en dan zwaaide hij moeizaam terug, als een vlag die halfstok bleef hangen. Op een dag nam ik plaats op een toestel naast hem, een beetje gezelschap kan nooit geen kwaad, was het uitgangspunt. ‘Zal ik blijven leven?’ herhaalde hij. ‘Ik weet het niet, ben geen doctor, daar kan ik geen antwoord op geven’. Verbouwereerd, want als openingszin kon dat tellen. De tweede zin was liet er ook al geen gras over groeien : ‘Ik ben zo bang om te vallen’. Dàt kon ik als ervaringsdeskundige begrijpen. Het zal je maar overkomen. Als 66jarige, had de ziekte van parkinson zo hard toegeslagen, dat hij enkel, schuifelend, hele kleine stapjes kon zetten. Zoals muizen boterhammen eten, zo beweegt hij zich voor. ‘Volgende week mag ik naar huis. Mijn vrouw zegt dat ik vooruitgegaan ben, maar ik voel dat zo niet’. ‘Zal ik nog genezen?’ vraagt hij, me recht in de ogen kijkend.‘ Ik ben zo bang,’ voegde hij er nog aan toe. ‘Bang voor de dood’, antwoorde ikzelf. ‘Ja, zo bang, is het voor binnenkort?’, vroeg hij met een striemende blik. ‘Nog niet voor binnenkort, hoop ik’. Die kans zit er in, want er zat nog veel kracht en medeleven in zijn ogen als hij vraagt hoe het met mij gaat.

Ziek in de kop

Op de man spelen, het is niet mijn ding. Ik hou er niet van. Nu de perfectie bestaat niet, en zo wordt gezegd, op elke regel bestaat een uitzondering. Ik moet het hebben over het schietincident op een 14 jarig meisje in een onthaalcentrum voor bijzondere jeugdzorg. Moet dit nog echt, is alles niet gezegd? Media aandacht is er immers geweest, en het Comité P gaat een onderzoek instellen. Bovendien was kinderpsychiater Eva Kestens klaar en duidelijk: op een kind wordt niet geschoten. En toch, er over zwijgen voelt aan als een vorm van schuldig verzuim. Wat me in de pen doet kruipen is de reactie van “burgervader “ Bart De Wever. In essentie komt het hier op neer: het interventieteam heeft juist gehandeld en het 14 jarig meisje heeft er enkel een blauwe plek aan over gehouden. Bart De Wever weet als geen ander, zijn waarheid als dé waarheid te verkopen. En toch doet zijn uitspraak mij griezelen. Op basis van welke deskundigheid kan Bart De Wever inschatten of er al dan niet psychische gevolgen zijn voor het meisje? Joost mag het weten. We hebben het hier wel over een héél kwetsbaar meisje. De buitenwereld staat er niet bij stil, maar je komt niet zomaar in een onthaalcentrum voor bijzondere jeugdzorg terecht. Er is voor haar plaats gemaakt. Een berg van bureaucratie overwonnen. Prioriteit gekregen op de wachtlijst omwille van de ernst van de problematiek, en ga zo maar door. Als 14 jarige afgevoerd naar de volwassenpsychiatrie. Over het gebrek aan gepaste zorg is verder weinig gezegd, ook niet door de burgemeester van de grootste stad van het land. Blijkbaar geen maatschappelijke prioriteit, waarvan akte. Net zoals in de volwassen wereld dient de politie soms tussen te komen in een voorziening van bijzondere jeugdzorg. Meestal lukt het de opvoeders wonderwel. Respect, want ’s nachts en in de weekenden is de personeelsomkadering beperkt. Uitzonderlijk lukt het niet. Dan komt de politie tussen, conform hun maatschappelijke taak. Iets anders is het als een speciaal interventieteam, zonder enig overleg, met de betrokken voorziening tot actie overgaat. Het zal Bart De Wever worst wezen. Met deze man zijn we nog niet aan de nieuwe petatten. Ik hoorde het vandaag nog. Bart De Wever’ s grootste gevaar, is Bart De Wever zelf. De machtigste man van het land heeft eens temeer een bangelijke kant van zichzelf laten zien. In de psychiatrie zal er wel een term te vinden zijn voor het ontstellend gebrek aan empathie waarvan hij nu blijk heeft gegeven. Ik hou het liever eenvoudig. Ziek in de kop.

Pijn

De beslagrechter is weer langsgekomen Gisteren Vandaag Zelfs in dromenland geeft hij present. Ach lotgenoten Reisgezellen naar zwarte gaten Schijn toch uw opflakkerend licht Via Dolorosa is mijn adres. Zoekend naar zekerheden: Op het einde van de rit Hebben zelfs lege batterijen Hun waarde.

De heilige graal (bis)

Vond ik maar Dat ene woord Dat ene woord Dat haar warme licht Laat spreken Vond ik maar Dat ene woord Wie weet Wie weet om de hoek Vlakbij Vond ik maar Dat ene woord Dat alles zegt Je doet zwijgen Sprakeloos

Blauwe Ogen

Er valt veel voor over te zeggen In een gedicht, bijvoorbeeld. Sommigen hebben aan een vers genoeg. En ik? Ik maak een reis naar café Koalski Je bent er goedkoop en snel. Kostprijs ? Eén gedachte, alles inbegrepen

De Heilige Graal

Geen wegversperring hield me tegen In de straat van de grote schilder Terwijl het licht ons Tussen de vingers ontglipt Zoek ik Dat ene woord Dat ene woord Dat alles Sprakeloos zegt

De CVA man

Wat moet ik met het water in mijn ogen Nu dat er dammen zijn gelegd Wat moet ik met hersens die verhit geraken Met herinneringen aan hoe het was en niet meer kan. De doden hadden me verwacht Toen die dag Met zijn minuut die een eeuwigheid leek Paardenbloemen werden pisbloemen. Wat moet ik nu Als er enkel nog jammer genoeg rest Wat moet ik nu Nu het licht van de vallende sterren is voorspeld.

Houston we have a problem…

Deze woorden, die het begin betekenden van de tot de verbeelding sprekende reddingsactie van de bemanning van Apollo 13 behoren tot het collectieve geheugen.Eén voor Eén vielen de alle levensbelangrijke functies uit.Het werd een risicovolle tocht naar huis met de maanlander.Ik ben van bij de geboorte de maanlander ingestapt.Dat doet een hersenbloeding nu éénmaal met een mens.Alle hens aan dek, wat gaat er van hem terecht komen?Vallen en opstaan en verder doen.Des levens, zo wordt gezegd.En toch…Eén ding is zeker, de gedachten zijn vrij van beperking.Het beeld in de spiegel echterGrand control, something is wrong.

Zacht of Hard

Ik probeer het al jaren te vatten, het lukt me niet…Hoe komt het dat de welzijnssector zacht wordt genoemd?Er is niets zacht aan mishandeling, armoede, dakloosheid, depressie, psychisch lijden…Als bevoorrechte getuige kan ik zeggen er is niets zachts aan.Heeft het te maken dat alles meten is weten geworden is?Acties dienen resultaat op te brengen, en liever vandaag dan morgen.Heeft het te maken dat de welzijnssector geld kost en ogenschijnlijk weinig opbrengt?In de economische sector heeft men het vaak over terugverdieneffecten.In de welzijnssector wordt daar enkel in de marge over gesproken.Heeft het te maken met een wij-zij denken?Het ideaal beeld van wie we moeten zijn, waar steeds minder mensen aan voldoen. Het zijn de anderen die hulp nodig hebben, en… zou het toch niet hun eigen schuld zijn?De welzijnssector wordt vaak als eerste geconfronteerd met onrecht.Is jammer genoeg ook de vaak de eerste om het gezegde “horen, zien en zwijgen” toe te passen.De minister beslist immers over erkenningen en subsidies, is rechter en partij ter gelijker tijd.Uit vrees van verlies aan inkomsten ondergaat men fusies, toenemende reglementering en een vloedgolf aan bureaucratie.Zoals oorlogen gebeuren in naam van God, zo worden nieuwe structuren en methodieken in de maag gesplitst, in naam van het belang van de cliënt.Kritische stemmen worden bestempeld als een uiting voor vrees voor verandering, of tekenen van burn-out.De signaalfunctie is van de maatschappelijker werker is als een flikkerend kaarslichtje, dat op uitdoven staat.Misschien zorgen welzijnswerkers wel slecht voor zichzelf. Is er teveel valse bescheidenheid, en worden de vele positieve resultaten te weinig aan de grote klok gehangen.Meer fierheid over het geleverde werk zou op zijn plaats zijn. Of hoe welzijnswerkers zelf sociaal vaardigheidstrainingen zouden moeten volgen in het leren opkomen voor zichzelf.Toch maar moet een Patrick Janssens inhuren of een of andere spin doctor?Niet altijd zeggen, het kan beter, maar kijk eens , elke dag gebeuren er kleine mirakels van echte ontmoetingen en wederopstanding.Zeggen wat opbrengt voor de samenleving.Hore wie horen wil… in de welzijnsector gaat het hard aan toe Geplaatst in Ongecategoriseerd | Een reactie plaatsen | Bewerken

Uit de oude doos

1 April 1981 Ducepetiauxlaan 106, 1060 St. Gilles-Brussel. Twee immense torens gaven de gevangenis het uitzicht van een middeleeuws kasteel. Wachters die de tijd trotseren. Mijn eerste werkdag als maatschappelijk assistent in de gevangenis. Ik had enkele boeken gelezen over het leven in de gevangenis, dus ik was er klaar voor. Dacht ik, althans. Dit dagboek schrijf ik op advies van Frans, mijn coach in bange dagen. Ter bescherming van jezelf, want waar begin je aan? Terwijl hij mijn documenten bekeek, schudde de cipier meewarig het hoofd, een nederlandstalige sociaal assistent. Een schim uit het verleden, zo zou blijken. De verwelkoming van de directeur loog er niet om: ‘welkom, maar eigenlijk hebben wij U niet nodig, onze taak is om de gevangenen achter de muur te houden.’ Nog een prettige werkdag verder. De geluiden van zware poorten die in het slot vallen, het gerammel van potten en pannen, het geroep en getier in een kakafonie van talen. Stilte kent men hier niet. De tocht naar mijn bureel leek meer op een afdaling naar de vergeetputten. Daglicht een herinnering. De geur van toiletemmers kwam me tegemoet wanneer ik ‘het centrum’ betrad. De grote cirkel waar alle gangen in uitkomen. Van hieruit kan het geheel overzien worden als een dorpsgezicht van ijzer en staal. Mijn bureel bleek een veredelde cel te zijn. De muren waren in vergaan grijs, assorti met de omgeving. Een tafel, een kast, twee stoelen, een telefoon, meer moet dat niet zijn. Met als toemaatje als verlichting, een flikkerende buislamp. Twee dozen, gevuld met briefjes staan op de tafel. Ik nam er één van. ‘Je veut voir d’urgence l’assistent social’, las ik, terwijl ik naar de datum keek: 28 oktober 1979. Ik nam het volgende briefje. Er zijn vele vormen van bidden.

Tradities

Het dragen van een boerka kan een teken van liefde zijn. Nooit gedacht dat ik deze zin ooit eens op papier zou zetten. Om haar zoon niet te kwetsen draagt zijn moeder wanneer hij op bezoek is, een boerka en gaat zij niet naar de cinema. In zijn aanwezigheid gedraagt zij zich onderdanig. De zoon gelooft dat haar moeder daardoor respect krijgt van haar gemeenschap. Geeft volgens hem identiteit, moeder maakt dan deel uit van een groter geheel. Kwestie van gerust te kunnen zijn… Eigenbelang is echter niet ver weg. De boerka is volgens de zoon immers ook nodig om de mannen tegen zichzelf te beschermen. Volgens hem geraken mannen immers sneller opgewonden dan vrouwen… Bij zijn afwezigheid van haar zoon geniet moeder van de vrijheid en ontdekt zij de wereld. Graag zien kan veel vormen aannemen. Het betekent héél veel voor de familie dat hij het tot sumoworstelaar heeft gebracht. De sumoworstelaar zit al vijftien jaar op internaat en kan maar eenmaal per jaar zijn familie bezoeken. Ook al is hij er op uitgekeken en zou hij met deze harde leerschool willen breken. Dat kan hij zijn familie niet aandoen… Persoonlijk geluk ondergeschikt aan de eer van de familie. Verdriet kan veel vormen aannemen. Eigenlijk had zij danseres willen worden, op het podium willen staan, haar vuur laten overslaan en de pannen van het dak spelen. Verlangen kan veel vormen aannemen. Ja, maar wat doe je als je van goede afkomst bent? Loyaliteit was een woord dat nog niet in was. Trouw wel, en daar was ze goed in. Tradities, het is van alle culturen. Ten goede en ten kwade.

Haiku’s van Ome Rik

Moederdag Wazig verledenAlsof het gisteren wasZondermeer Zonneklaar Zeemansgraf Als een kind verdrinktStreepje zee aan de horizonOneindig verdriet Outlander Winden weten hetTijd en ruimte vervagenWeg geschiedenis Agenda Bronnen drogen uitDagen jaren maandenVergaan Vergeten Jezus van Nazareth Het goede geeft zinJa en ook vergiffenisZoals eb en vloed Over vriendschap Plotse kortsluiting metamorfose zoeken Onweer als afgang Akelig Soms is het daar plotsAls een opkomende stormOnredelijkheid Pensioen BesluiteloosheidSteeds opnieuw structuur zoekenVandaag schijnt de zon Heilig Vuur Doen wat je moet doen Tegen de stroom in desnoods Oogsten komt later

Liefde op eerste zicht (x2)

Daar staat ze Alsof het gisteren was Sterk te wezen Zacht te zijn. De stem klinkt als eens bitter, als sluipend gif, Om wat afgenomen is en niet mocht zijn. Klein contact Grote inslag Voor de dag van morgen Klinkt als een psalm : “Honderdmaal moet ik geloven Dat je bent Dat je bent Dat je bent Onzichtbaar licht.”

NIETS IS WAT HET LIJKT

Zich te sterk tonen Kan soms heel wat verbergen Zachtheid bijvoorbeeld

De sprekende klok

Een klein berichtje in de krant, ergens in een uithoek : De sprekende klok wordt nog 1000 x per dag opgebeld. Het is anders geen eenvoudig nummer meer. Sinds 2012 is het nummer veranderd van 1200 naar 078051200. Daar moet je al wat moeite voor doen. Al vlug enkele reacties op facebook. Gaande van waar zijn de mensen mee bezig, … of er zijn nog mensen die geld teveel hebben. Niets is wat het lijkt. Elk gedrag kan verschillende betekenissen hebben. Ik zeg maar wat : Het kunnen mensen zijn, die houden van precisie. Of die precisie misschien ook nodig hebben om hun werk goed te doen. Wie weet? De sprekende klok is immers op de seconde juist. Wat als het alles te maken zou hebben met het verbonden zijn? Met een stem. Een aangename stem, dat is mooi meegenomen. Wat als het de enige stem is die je die dag horen zult? Nee, het zijn misschien nog geen eenzame uitvaarten. Nog niet. In afwachting, toch nog even verbinding. De sprekende klok Bij de derde toon komt de realiteit binnen.

Uitschrijver

Hij zit in het donker op zijn kamer, aanwezig en toch ver weg. Nee, ik schrijf geen poëzie. Ik ben een uitschrijver, mijn teksten zijn mijn gedachten die uit mijn hoofd rollen. Zo goed als blind kan zijn teksten niet nalezen of herwerken. Vandaag heeft hij twee gedichten geschreven, hoe zou je het anders noemen. Eéntje heeft zelfs 24 regels, hij kan er zelf niet van over. Ik lees hem het doodsprentje van zijn vier weken geleden overleden vrouw nog eens voor : Onze voorlaatste groet… Als Hij haar rust schenkt, is het goed. Een controle is niet nodig. Het is onmiskenbaar waar. Zijn goedheid is ons zonneklaar. We hoeven ons alleen kalm te houden. Van zonden weet Hij genoeg. Hij houdt zijn liefde voor de boeg. Die wetenschap is ons genoeg. Zijn ogen lichten op, hij was vergeten hoe mooi hij het zelf geschreven had. Het kleine kamertje in het woonzorgcentrum krijgt iets van het oneindige universum. Het aardse roept. Het eten staat klaar. De laatste groet, Here geef het. Wacht nog even. Er zijn nog teveel gedachten die uitgeschreven dienen te worden. Hij geeft ons ten uitgeleide zomaar een cadeau. Een woord.

Wij

een koude windvlaag steekt opmeervoudwordtenkelvoudwijwordtik

Witte Jassen

Goed nieuws, op het journaal zag ik, dat er een film is gemaakt over de situaties van de geïnterneerden in België. Mensonwaardige toestanden, een beschaving onwaardig.Het was alsof een archief tot leven kwam. In een flits kwam het allemaal terug. Het moet ergens in de jaren 80 geweest zijn. Bijna 35 jaar geleden.Op werkbezoek bij een geïnterneerde in de gevangenis van Merksplas, de gesloten afdeling nog wel. Door een doolhof van gangen en poorten leek het meer op een afdaling naar de catacomben.Voorbij mensen waar het leven uit weggevloeid lijkt, zij die sterven groeten U.Kleding en meubilair leken afkomstig uit het museum Ghuislain.Eén sociaal assistent, en een half time psychiater voor de “behandeling” van enkele honderden mensen met psychisch lijden.“Ik had liever een veroordeling gehad, dan wist ik wanneer ik buiten kwam, nu zit ik in de vergeetput van Merksplas. Gelukkig zit ik niet In Doornik, daar is het naar schijnt erger”. Waarvan akte, al kon ik me dat echt niet voorstellen.In het jaar des Heren 2014 leken de beelden wel heel erg hard op deze die in 1980 op mijn netvlies zijn gebrand.Ik had al menige tijd doorgebracht in diverse gevangenissen, dus ik had al wel wat gezien en gehoord. De wc potten, het geluid van rammelende sleutels, van sloten die dicht vielen. Tot twee opstanden toe.En toch was er één opmerkelijk verschil, daar op de afdeling van de geïnterneerden, de cipiers, nu penitentiair beambten, hadden allen een witte jas aan.Zo kon er geen misverstand zijn, hier zijn zieken opgesloten, hier wordt verpleegd.Ik vraag me af, zou dat vandaag nog zo zijn?Kwestie van een verschil te maken.

1956

Het leven komt, het leven gaat.In mijn geval kwam het leven drie maanden te vroeg, en ik heb het geweten.Ik bleek een eerst geboorne te zijn, tot verassing van de gynecoloog, die met schaamrood op de wangen, op zijn stappen diende terug te keren.Je hebt geen keuze, of je als man of vrouw , zwart, of blank, belg, waal of vlaming, geboren wordt, laat staan antwerpenaar . Tot spijt wie het benijdt.Ik bleek in goed gezelschap.Ik had slechter kunnen treffen.Ik kwam niet terecht in de fafella’s, of in de vluchtelingenkampen in de Gaza strook, maar na de fase van de wedeopbouw na WOII in een Antwerps middenklas gezin met vijf kinderen. Dat was zo toen.Ik had slechter kunnen treffen.In Belgie nog wel, volgens sommigen een apenland, maar wél bij de rijkste landen van de wereld én oorlog heb ik niet aan de lijve moeten onder vinden. Geen zware aardbevingen, tyfoons, allemaal ver van mijn bed.Ik had slechter kunnen treffen.22 Centimeter en 1,1 kg, net genoeg om van start te gaan.Mijn broer deed het zelfs met minder, 900 gram, dat zou nooit goed komen.De couveuse in en wachten maar. Alle dagen bezoek, achter glas weliswaar.Dat was zo toen.Blijven ademen is de kunst in het leven, en zo geschiede.Wonder boven wonder, alles wel.Schijn bedriegt soms.

desertie

Zo ziet een deserteur er dus uit in vredestijd. Een twintiger waar het leven uit lijkt weggevloeid. Verpakking die klaar staat om bij het groot huisvuil te worden gezet. Bijna niet meer te recycleren. Hugo is een milicien, die langer dan acht dagen zonder permissie weggebleven is uit zijn eenheid. Huidige status: deserteur. Voorbestemd voor een enkele reis naar de ‘begijnenstraat’. ‘Waarom kom je naar de brandweer, als het huis al afgebrand is’ vroeg ik hem, toen ik de obligate fiche invulde. ‘Die ene dag was er teveel aan’, stamelde hij nauwelijks hoorbaar. Hersens op aan, harde schijf overlopen, file psychologie voor gevorderden aanklikken. Gelukkig was J.R.M.Maas er nog, houvast in bange dagen: ‘Hoe krankzinnig het gedrag ook lijkt, het moet betekenis hebben. Het is zinvol en niet in gebruikelijke zin slecht of afwijkend’. Met verwondering naar de mens kijken. Het is alle dagen nationaal geofrafic, daar heb je geen televisie of iPad voor nodig. Wat doet dat met een mens, 300 dagen met een bezem de binnenkoer van de kazerne vegen? Alles voor het vaderland, verstand op nul en vegen maar. Een gevoel kan voor een dijkbreuk zorgen. Rede smelt weg, als sneeuw voor de zon. In het diepste van uw ziel de vloer aangeveegd worden. Het zal je maar overkomen. Verzet door de bezem aan de kant te zetten. Zinloosheid krijgt terug zin. Leegte terug inhoud. In naam van zelfmoordpreventie is , zoals Secret Army destijds, een ontsnappingsroute gezocht via het militair hospitaal. Het is een ziekenhuisbed geworden in plaats van een brits in de cel. Hugo is om medische redenen ongeschikt verklaard voor verdere dienst. Later werd met veel misbaar, de ontsnappingsroute opgedoekt door het krijgsauditoriaat. Tijd om ander werk te zoeken. Om een ander verhaal te vertellen. Met of zonder bezem.