Het moest er van komen. Mijn hele ik verzet zich tegen onontkoombare verzakkingen, blubber, flapperende bovenarmen en een middel dat langzaam verdwijnt als de dooi die traag maar zeker verder schrijdt. Alleen kondigt de dooi een blij begin aan, mijn dooi is het startschot van een langzaam verdwijnend meisje.
Ik heb mij nog niet overgegeven. Het wereldbeeld van een horde dames in bruine driekwartbroek en een blauwe fleecetrui op een rustig fietstochtje op een warme maandagmiddag bestrijd ik met elke snelle vezel die ik nog heb.
Ik sta dan ook op de eerste rij in een workshop high-energy dancing. Ik moet mijn buik intrekken om er even lichtvoetig, strak en gezwind uit te zien als mijn lerares. Beeld ik het mij in of kijkt zij bij tel “twee” iedere keer bezorgd in mijn richting? Mijn klasgenoten volgen haar feilloos, maar ik vind dat de pasjes meer iets zijn voor the Royal Ballet School. Ik benadruk bij mijn lerares dat mijn gebrek aan coördinatie een probleem is dat ik al had van mijn kindertijd. Zij moet begrijpen “niet iets dat te maken heeft met mijn leeftijd”. Zij knikt dan ook begripvol en stuurt mij heel vriendelijk oefeningen op die deze zwakte moeten repareren. Veel oefenen voegt zij er aan toe, maar wij weten allebei beter.
Het is tijd voor fase 2. Ik trek mijn stoute schoenen aan en schrijf mij in bij een fitnessclub. Wat ik precies wil? vraagt de jonge balie-en sportbegeleider. “Ik wil spieren”, hoor ik mezelf zeggen. De jongen loodst mij door de inschrijving en neemt mij mee, na een haperende start bij het toegangshek, op tocht doorheen het hele centrum. Ben ik echt de enige die in het draaihek blijf hangen? “Hier is er iets dat heel vriendelijk is voor de gewrichten”, toont hij met een wijsvinger aan. “Altijd heel veilig en toch een volledige work-out voor alle leeftijden.” Heeft hij mijn vraag niet gehoord? Ik wil spieren. Dat zeg ik dan ook nog eens met veel zelfvertrouwen en zelfs aplomb. Hij knikt maar zijn linker wenkbrauw toont grote twijfel.
Wij komen aan in de spierafdeling. Het lijkt mij net de opslagruimte van het materiaal uit een hardcore pornofilm. Er hangen overal instructieplaatjes merk ik, maar toch….ik bedenk in een angstige flits dat dit wel eens de little death te veel voor mij zou kunnen zijn. Het zal weken duren voor ik alle standjes zal snappen en nog eens weken om aan een uitvoering toe te komen die verborgen camera toelaat. Toch ga ik naar huis met een goed gevoel. Ik heb gedurfd! Ik ben een fitnessruimte binnengewandeld en niemand is gillend naar de nooduitgang gerend.
De rest van de dag maken mijn endorfines overuren. Ik heb dan ook geen scrupules als ik languit in de zetel Gent-Wevelgem bekijk met nog 140 km te gaan. De bijendans tussen Cancellara, Sagan, Vanmarcke en Kutznetsov overstijgt de dagelijkse portie soap, fictieve en de mijne.
Als Peter Sagan even later wint, besef ik dat mijn gekozen weg, weliswaar vol koppige ontkenning en onbegrensd naïef geloof in eigen lichaam, de enige juiste is. Peters overwinnaarsinterview barst van een ongecompliceerde vanzelfsprekendheid. Het was de hele dag “volle gas” en er was een sterke wind licht hij toe. Ondertussen steekt hij achteloos een haarstreng vast en wrikt hij het micro-oortje los. Ik streel teder mijn glanzende fitnessclublidkaart.