Perceptie.
"Kijk eens goed. Wat zie je?": vroeg ze me plots op nogal indringende toon als in een kruisverhoor. Althans zo kwam de onschuldige vraag bij mij binnen.
"Heu.. ik zie jou denk ik": antwoorde ik aarzelend veilig, maar met genoeg besef dat mijn antwoord een dikke onvoldoende zou opleveren mocht dit een proefwerk zijn.
Neen neen, dat bedoel ik niet, wat zie je echt. Kijk even rond en wat zie je? Wat valt je op? Wat trekt je aandacht. Wat vind je mooi?
Was het de onverwachte vreemde vraag die me uit mijn lood sloeg of was het de plotse interesse die me een ongemakkelijk gevoel bezorgde? Maar iets leek me te waarschuwen dat ik op mijn quivive moest zijn. Dit was niet zo maar een vraag maar een goed gecamoufleerde valkuil. En ik? Ik voelde me de nietsvermoedende prooi die straks de takken onder zijn poten zou voelen wegzakken. Dit moest de ultieme test zijn. Een toets waar gelijk welk antwoord het foute zou zijn. De repliek, compleet naast de kwestie.
Even bekroop mij het gevoel dat wat ik ook zou "verklaren" bepalend kon zijn voor onze relatie, onze toekomst en mogelijks de opwarming van de aarde en de werelvrede.
De neocortex draaide plots op volle toeren, verwerkte de beschikbare info in een verschroeiend tempo en beraamde als vanzelf in een nanoseconde een passende afweerstrategie.
Ga je bijdehand doen?
Ga je me straks mijn mannelijkeid verwijten?
Heb je een nieuw kapsel of nieuwe mascara en heb ik dat over t hoofd gezien? Een nieuwe BH? Gelaserd, misschien? Die laatste 2 vragen lagen klaar om afgevuurd te worden maar die heb ik olie op vuur vermijdend niet gesteld.
De ongepast aggressieve toon van mijn repliek moest iets losgemaakt hebben want ze ging, helemaal niet op haar quivive, rustig ontwapenend verder.
Maar nee Janneke. Help me eens even. Speel eens mee. Ik zou zo graag een punt maken maar dat lukt alleen als je even meewerkt. Toe zeg het me. Wat zie je rondom jou?
Nog steeds op mijn hoede maar al iets minder ongerust dat indien mijn antwoord fout zou zijn we plots zouden overspoeld worden door een metershoge tsunami.
Ik wurmde me haastig in een ongemakkelijk bocht om iets te prevelen dat leek op een geïnteresseerd antwoord.
Heum. Wat ik precies zie? In volgorde van belangrijkheid? Of doet dat er niet toe?
"... Dat doet er niet toe..."
Met "Ik zie, ik zie wat jij niet ziet en het is beige.... " probeerde ik vergeefs alles nog even af te wimpelen.
"Janneke? Serieus? Komaan... wat valt je op?
Ik zie heum... Een bruine tafel. 6 stoelen en een bijpassende dressoir. Op de tafel staat een witte orchidee en liggen 6 beige onderleggers te wachten tot er nog eens volk komt eten. De dressoir is voorzien van 2 glazen schuifduren. Achter de schuifdeuren zie ik 2 leggers waarop boeken zijn uitgestald. Van klein naar groot. ik zie foto's van de familie.
Rechts zie ik een beige leren salon, opgesplitst in een 2 en 3 zit. Flatscreen 120 op 50 denk ik, te duur betaald trouwens dat vind ik nog steeds. De flatscreen staat op een ikea kastje dat veel te snel in elkaar is gesmeten en daarom 2 krassen vertoont. Leuke lichtjes.
Links splinternieuw gordijn .. the wave toch he? zo noemde die verkoper dat gordijn toch he. The wave? Design éénzit.
Keuken, 6 barkrukken, netjes. Modern design, greeploze kasten. Ziet er duur maar is het niet. Functioneel. Praktisch.
Voila dat is het zo wat denk ik. Ben ik er door?
Weet je wat ik zie? Vroeg ze misterieus, mijn antwoord niet afwachtend.
Ik zie... ik voel mijn thuis... mijn haven. Ik voel gezelligheid, warmte en liefde. Rust ook. Ik ruik de kaarsen die ik daarstraks aangestoken heb. Die waren je trouwens niet opgevallen want je hebt ze niet vermeld in je opsomming.
En ik zie ons volgende etentje met leuke mensen en dan fantaseer ik wat we zullen eten en drinken en waarover we het allemaal zullen hebben.
Ik zie ons oud worden in dit huis. Zo voel ik het aan.
Ben je nu helderziende geworden. Zie jij dat dan allemaal?
Wat ik je eigenlijk wou zeggen is dat het allemaal niet zo belangrijk is.
Het is niet zo belangrijk wat je ziet of hoe je het ziet.
Wat essentieel is is dat zelfs wij op een verschillende manier kijken naar hetzelfde.
We ruiken, voelen, proeven en fantaseren verschillend maar we bedoelen het juist en goed omdat we het zelf zo aanvoelen.
Als onze politiekers nu ook eens af en toe aan elkaar zouden vragen... wat zie je? Misschien zouden ze dan van elkaar begrijpen en het eens worden dat ze het niet over alles eens moeten zijn.
Euh... moest ik daarom? Laat maar... we hebben een schoon huis. K ben er wreed content mee. Met jou trouwens ook ook al stel je soms van die rare vragen.