Ik sta voor de gevel van mijn favoriete winkel. Hij is weg. Verhuist, herinner ik me. En ik weet niet naar waar. Oh wat jammer! Het pand is al overgenomen door iemand anders. Toch eens een kijkje nemen. Als ik de gekende deur opendoe, komt een muffe, zelfs zurige geur, me tegemoet. Ik twijfel nog even over mijn keuze, maar besluit toch verder te gaan. Het eerste wat ik zie is de toonbank met kassa. Die is van plek verandert. Daarachter zit een man van vreemde origine te bellen. Hij is druk in gesprek en merkt me nauwelijks op. Ik tracht te achterhalen welke taal hij spreekt, maar ik kan hem amper verstaan. Luide muziek overheerst en slokken de woorden op die uit zijn mond komen. Het klinkt niet bekend. Ook zijn fysieke trekken doen niet meteen een belletje rinkelen. Ik neem me voor om het hem straks te vragen. Ondertussen probeer ik onopvallend rond te wandelen om alles in me op te nemen. Ik kan me niet concentreren, want een overvloed aan spullen in felle kleuren en gekke vormen vechten om mijn aandacht. Waar te beginnen? Hoe verder ik ga, hoe dichter ik bij de verborgen stereobox kom waar een mij onbekend liedje uit galmt. Hoewel ik de stereobox niet zie, kan ik zijn exacte locatie aanwijzen. Er is er ook maar één in de winkel. Ik herken nog elementen van het vroegere interieur zoals de oranje wandbekleding en cementtegels. Zelfs de oude geur hangt er nog een beetje. Een beetje maar, want de nieuwe oude geur overheerst. Geef mij maar de vroegere oude geur, waar een lang verleden aankleeft. Een verleden in een huizen, winkels, kelders of magazijnen waar het lange tijd stof heeft vergaard. Ook de spullen van deze winkel hebben een verleden. Ze dragen stuk voor stuk vele herinneringen met zich mee. Ik wou dat ze me hun verhaal aan mij konden vertellen. Een eerste schooldag of kus, een sollicitatiegesprek, een onvergetelijk feest of vakantie, een afscheid, een nieuw begin. Ik wandel heel langzaam en laat mijn hand zachtjes over enkele spullen strijken. Soms lijkt het of ik een lammetje streel, dan weer voel ik mijn huid licht schuren en krijg ik kippenvel van het geluid. De man achter de toonbank is ondertussen gestopt met telefoneren en kijkt me vragend aan. Ik knik vriendelijk en wandel nog eens door de winkel. Deze keer in een iets sneller tempo. Af en toe neem ik iets vast en probeer geïnteresseerd te kijken. Herinneringen aan de jaren 70-80, in de vorm van oude foto’s van mezelf en mijn familie als kind, komen spontaan naar boven. Normaal vind ik altijd wel een verborgen schat in zo’n winkels, maar dan moet je alles nauwkeurig bekijken en bedenken waarvoor je het kan gebruiken en met wat je het kan combineren. Vandaag is mijn concentratie te versplinterd door mijn opdracht. Ruiken, horen, voelen en zien tegelijkertijd. Dat is teveel om ook nog te kunnen denken. En proeven is er zelfs niet aan te pas gekomen. Ik word licht ongemakkelijk als de man me met zijn blik blijft achtervolgen. Ik bedank hem, loop de winkel uit. Dan bedenk ik me dat ik ben vergeten vragen waar hij vandaan komt.