Goed nieuws, op het journaal zag ik, dat er een film is gemaakt over de situaties van de geïnterneerden in België. Mensonwaardige toestanden, een beschaving onwaardig.
Het was alsof een archief tot leven kwam. In een flits kwam het allemaal terug. Het moet ergens in de jaren 80 geweest zijn. Bijna 35 jaar geleden.
Op werkbezoek bij een geïnterneerde in de gevangenis van Merksplas, de gesloten afdeling nog wel. Door een doolhof van gangen en poorten leek het meer op een afdaling naar de catacomben.
Voorbij mensen waar het leven uit weggevloeid lijkt, zij die sterven groeten U.
Kleding en meubilair leken afkomstig uit het museum Ghuislain.
Eén sociaal assistent, en een half time psychiater voor de “behandeling” van enkele honderden mensen met psychisch lijden.
“Ik had liever een veroordeling gehad, dan wist ik wanneer ik buiten kwam, nu zit ik in de vergeetput van Merksplas. Gelukkig zit ik niet In Doornik, daar is het naar schijnt erger”. Waarvan akte, al kon ik me dat echt niet voorstellen.
In het jaar des Heren 2014 leken de beelden wel heel erg hard op deze die in 1980 op mijn netvlies zijn gebrand.
Ik had al menige tijd doorgebracht in diverse gevangenissen, dus ik had al wel wat gezien en gehoord. De wc potten, het geluid van rammelende sleutels, van sloten die dicht vielen. Tot twee opstanden toe.
En toch was er één opmerkelijk verschil, daar op de afdeling van de geïnterneerden, de cipiers, nu penitentiair beambten, hadden allen een witte jas aan.
Zo kon er geen misverstand zijn, hier zijn zieken opgesloten, hier wordt verpleegd.
Ik vraag me af, zou dat vandaag nog zo zijn?
Kwestie van een verschil te maken.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.