Daar stond ik dan.
Mijn handen vol herinneringen aan wat ‘ook mijn levenswerk!’ was
door een dichtslaande deur
gedegradeerd tot vergeelde agenda’s en notitieboekjes vol ezelsoren in een kartonnen doos.
Verlaten in het kantoorgebouw van mijn toekomstige ex-werkgever. Daar stond ik dan.
Alle knopen doorgehakt en papieren formaliteiten achter de rug, tijd dus voor een exitgesprek.
Het zou goed doen, dacht ik.
A ja, want zeg nu eerlijk.
Wat blijft er over als het werk geen gespreksonderwerp meer is op het werk?
Dan blijven alleen nog mensen over, met hun grote en kleine kantjes, waarvan je op een voor alle partijen gewenste manier afscheid moet zien te nemen. Zeker met hen waarmee je meer tijd doorbracht, moeilijkere situaties hebt doorwroet dan met je eigen familie.
Eénentwintig jaren van mijn leven, voor wat ook ‘mijn levenswerk’ was.
En dat het een mooi afscheid zou worden, dat was zeker. Mijn huisgenoten kregen de instructies niet op mij te wachten met het avondeten. ‘Dat ik geen idee had hoe laat en in welke staat ik zou thuiskomen straks.’
Ik zag de bloemenruiker, het volle champagneglas en de truffelpasta al voor me. Aan de deur geleverd, door Le Frascatti, het culinaire begrip in Laken.
Nog één keer aanschuiven aan de witte vergadertafel gedekt zonder begrotingscijfers of functioneringsgesprekken.
Genieten van onze laatste maaltijd samen.
En van het exitgesprek, uiteraard.
Geen windvlaag of kapot slot, maar een gefrustreerde directeur sloeg de deur achter zich dicht.
Als met een moker geslagen stokte mijn ademhaling. Mijn brein holde de reactie van mijn lijf achterna.
De aangeklede tafel met ruiker en drank viel in duizend stukken op de linoleumvloer.
Doch, het zou niet haar afscheid worden.
Het was ook niet alleen mijn laatste werkdag.
Het wegvallen van een aanzienlijke subsidie sloeg als een bliksemschicht in op de organisatie.
Met als resultaat acht getroffen collega’s die nog hoopten op een menselijk afscheid, tevergeefs.
Want eerder die dag dwong ze, met open deur, passerende medewerkers één voor één tot afscheid in ware condealancestijl in haar kantoor.
Bleek dat zelfs dit mij niet meer gegund werd, ze wachtte mijn komst niet meer af en vertrok.
Sprakeloos na dit mislukte afscheid trok ik dan maar als laatste levende ziel de deur van verwachtingen achter me dicht.
Halsreikend uitkijkend naar een betere toekomst.