is het werkelijk eenvoudiger om - zonder clichés - te dichten over een lepel, dan over de ondergaande zon?
in de jam een opscheplepel, ongepoetst, zwart
op de canapé een overjarige schoenlepel
buiten een lome lepelaar op één poot
een lepelhapje scampi saffraan op het galabal
en wij die lepeltje lepel slapen, onbelemmerd, bloot
denk je dat iemand in zijn fantasie
spontaan een zonsondergang waarneemt
als de langzaam afzwakkende lichtstrepen
het bloemetjesbehang delicaat versluieren
en met een zweem van een belofte dwepen
is het cliché als je op een avond in juni
geduldig hurkend in het kruimelige zand
een foto neemt, in sepia of kleurecht
net op het moment dat de zon zich plechtig
in de kromming van een zilveren pollepel te rusten legt