Met ferme passen stapt ze op me af.
“Ben jij de eigenares?” Met een staalharde blik scant ze mijn gezicht. “Ja” antwoord ik glimlachend, “Ik ben Noortje en dit is mijn paard Qua”.
Ze bekijkt me alsof ze me levend gaat opeten, grommelt iets, en begint vervolgens mijn paard te betasten.
“Ja, ons Qua heeft iets, maar we weten niet goed wat.” Ik hoor iemand een scheet laten. Ik kijk naar mijn man Jan. We trekken allebei grote ogen en gebaren stil “Was zij dat???”.
Ik herpak me en vervolg mijn verhaal.
“Qua is altijd zo vreselijk zuur en boos. Het moet wel pijn zijn. We hebben al zoveel dingen geprobeerd.”
Nog een scheet. Een hele lange en luide deze keer.
“Het komt los” zegt ze terwijl ze boven de billen van ons Qua met pendels en kristallen jongleert.
“We hebben al zoveel dierenartsen laten komen, maar die stellen allemaal verschillende diagnoses.”
Scheet, en nu komt er ook een kokhals bij. Ik bijt intussen op mijn lippen. Jan draait zich om.
“Je zou kunnen stellen dat we een beetje ten einde raad zijn.”
Ze loopt weg van het paard terwijl ze scheten produceert aan de lopende band. Het kokhalzen wordt erger en luider.
“Mijn instructrice raadde me daarom jou aan, om eens iets alternatiefs te proberen.”
“Dit paard heeft totaal geen band met jou” bijt ze me bitchy toe. Ze bukt voorover, tracht te braken, en laat nog een lange, laatste scheet.
“Zo”, zegt ze, “het is eruit. De spirituele balans is hersteld. Dat is dan 120 Euro.”
Ik heb mijn instructrice ook aan de deur gezet. Zweefteven !
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.