Waan jezelf in een zwembad, zo’n plaatselijk bad waar je omgeven wordt door oudjes. Dat is wat ik tegenwoordig wekelijks doe, 34 baantjes zwemmen en mezelf heel erg jong voelen. Samen met een vriendin blijf ik op die manier fit. Een kilometer zwemmen, dat móét wel goed voor je zijn. Met in mijn hoofd: over 50 minuten mag ik weer naar huis en voel ik me goed en voldaan.
We hebben grote doelen: een diploma halen, een baan vinden, gelukkig worden. Dat doel hang ik naast het reclamebord in het zwembad. Hoog en altijd in het zicht. Maar zo’n groot succes haal je niet in één keer. Een baantje is slechts 30 meter en niet de kilometer die ik voor ogen heb. Dus stel ik tussendoor kleinere doelen. Mijn scriptie op tijd afhebben: één baantje. Of kleiner nog, een voldoende op het volgende tentamen: een half baantje. Deze kleinere doelen brengen je altijd naar het grote doel.
Soms krijg ik water in mijn neus of ga ik even kopje onder. Dat is niet de bedoeling, maar gebeurt. Alleen als ik niet naar boven kijk, maar naar beneden. Niet naar het doel, maar aan een falen. Aan het ‘het-is-zo-zwaar-zullen-we-stoppen’? Eenmaal boven water kijk ik omhoog dan zie het doel in grote letters op dat bord staan. En weet je wat? Ik doe het niet alleen, er zwemt altijd iemand naast me.