08/09: 'De perfecte reis' van Lumes
Pen Stewart is verbeeldingsauteur, spreker, schrijfcoach, redacteur, illustrator en kunstschilder. Ze schreef de afgelopen jaren twee verhalenbundels en diverse korte verhalen. Eind 2017 verscheen haar verbeeldingsroman ‘Wintercode’. Daarin werden ook zesentwintig schilderijen van haar hand opgenomen als illustratie. Dit voorjaar verscheen haar eerste YA-boek: 'Onderuniversum'. Pen geeft bij Creatief Schrijven vzw de opleiding Fantasy schrijven. Verder geeft ze lezingen in bibliotheken, scholen en culturele centra ter promotie van het verbeeldingsgenre in Vlaanderen en verzorgt ze workshops voor schrijvers.
Pen Stewart tipt deze week 'De perfecte reis’ van Lumes.
"Een mooi kort verhaal dat de lezer raakt door de emotionele herkenbaarheid. Een vrouw probeert na de isolatie van de quarantaineperiode, iets wat we allemaal hebben ervaren, haar sociale leven terug op te pikken. Daarvoor schrijft ze zich in op een wandelvakantie met allemaal mensen die ze niet kent.
Dat terug oppikken van het sociale leven gaat maar langzaam, en moeizaam, en net als bij vele lezers komen er vragen. Vragen waar elk van ons mee geworsteld heeft: waarom doe ik dit, kan ik nog wel aan smalltalk meedoen, waarom zou ik dat doen, het is opeens erg druk na die lange rustige periode etc..
De opbouw van deze emotie is mooi gedaan. De eerste dagen van de vakantie loopt de vrouw achteraan de wandelgroep, zich afvragend waar ze in hemelsnaam mee bezig is. Ze is zelfs blij als ze helemaal alleen het voortouw kan nemen tijdens de wandeling en foto’s neemt waar in eerste instantie niemand op staat, voor op haar instagrampagina. Het lijkt alsof ze met deze foto’s eerst de eenzaamheid probeert te vangen die ze achter zich moet laten, terwijl tijdens de wandeling het net omgekeerd is: achter haar bevindt zich de groep wandelaars, die ze uiteindelijk ook fotografeert. De eenzaamheid ligt voor haar.
De reis verloopt zoals een groepsreis dat doet, eerst met afstand tussen de deelnemers, daarna met een langzaam groeiende groepsdynamiek, naargelang de deelnemers hun vaste plek in de groep innemen. Het eten is lekker, het wordt gezellig. Toch kiest het hoofdpersonage bij momenten terug voor het alleen zijn, maar naargelang de reis verder gaat, steeds minder. Op het einde van het verhaal loopt ze niet meer achteraan of vooraan de groep tijdens de wandeltochten, maar er middenin, een mooi symbolisch beeld van de groei naar nieuwe sociale contacten. Tegelijkertijd blijft er echter ook nog iets van het verlangen van alleen-zijn hangen. Terzelfdertijd stelt de hoofdpersoon haar huidige leven in vraag, en of ze daar niet iets aan zou veranderen, of ze nog wel terug wil naar hoe het voorheen was. We vinden onze weg terug naar het leven van voor de pandemie, maar we zijn er allemaal onherroepelijk door geraakt en veranderd en dat wordt in dit verhaal heel treffend neergezet.
Het proza is mooi geschreven, er zit een zekere ritmiek in de tekst die het ritme van een wandeltocht oproept. De opeenvolgende observaties, de smalltalk tussendoor, de pauzes en weer verder op stap gaan, worden op die manier mooi opgeroepen in het geheugen van de lezer."
