Tip van de week

10/04: 'Opa’s winkeltje' van Vic de Bourg

Sanne Huysmans is schrijver. Haar debuutroman 'Rafelen' werd bekroond met de publieksprijs van de Confituur Boekhandels. 'Iemand moest het doen', haar tweede roman, verschijnt op 11 april 2024 bij uitgeverij Koppernik. Zij is bestuurder van Het zoekend hert, medeoprichter van het avontuurlijke platenlabel Aspen Edities, gediplomeerd bakker en boswachter. Zij groeide op langs de Kleine Nete, woont en werkt nu in de vallei van de Grote Nete.

Sanne Huysmans tipt deze week ‘Opa’s winkeltje’ van Vic de Bourg.

"Het eerste verhaal dat iemand schrijft, is vaak een opstel in de lagere school. Dat gaan van: ‘Eerst reden we lang met de bus. En toen bezochten we de Grotten van Han. En toen aten we boterhammen met salami. En toen gingen we wandelen en deden mijn voeten pijn.’ Een opstel klinkt vaak nogal feitelijk en chronologisch van ‘en toen, en toen’.

Wie niet stopt na een dozijn opstellen, leert dat treffend schrijven misschien wel het tegenovergestelde vraagt: niet expliciet benoemen wat je zeggen wil en al zeker niet te (chrono)logisch. In de teksten van Vic de Bourg zie ik een schrijver die begrijpt dat hij een ruimte, een gevoel, een situatie moet tonen en ze niet moet uitleggen, omschrijven zonder voor te kauwen.

Vanaf de eerste zin zie ik opa’s winkeltje voor me. Er schiet een beeld in mijn hoofd dat met elke nieuwe frase groeit. Gaandeweg krijg ik er ook nog een gevoel bij. Op het einde van de tekst denk ik: wat zou dit nu precies betekenen? Want het liefst heb ik dat een schrijver geen antwoorden of oplossingen geeft, en daar laat Vic de Bourg zich niet toe verleiden. De conclusie blijft open genoeg om zelf verder te denken: “Veel is inmiddels vergaan, mijn opa’s winkeltje blijft in mijn gedachten bestaan.”

Gerelateerd

Tip

Opa’s winkeltje

In de kleine winst, zo luidde het opschrift van de zaak die mijn opa uitbaatte in het centrum van het dorp Er waren twee grote uitstalramen. Links kon je je vergapen aan allerhande gerief en souvenirs, rechts aan het mooiste speelgoed. Bij het openen van de eerste deur klonk een luide bel. Dan hoorde je het gerinkel van de volumineuze sleutelbos en werd de tweede deur geopend. Die was er voor de veiligheid. In vroegere tijden was dit een horecazaak met opschriften als Friture renommée en Chambres pour voyageurs. De toog van weleer was herschapen in een donkergroene toonbank waarop vitrines stonden.  Hierin werden alle mogelijke spulletjes tentoongesteld. Op elke vitrine paste een ander sleuteltje. Binnen kwam je een vluchtige herinnering tegemoet aan sigarettenwalm en de geur van ossenwit. Aan het plafond hingen nog de oude ronde witte bistrolampen. Postkaartenmolentjes toonden romantische wenskaartjes. Heimweevolle soldaten uit de nabijgelegen legerkazerne stuurden ze naar het thuisfront waar hun geliefden op hen wachtten. Onder glas lagen ornamenten en insignes voor legeruniformen, van sergeantstrepen tot generaalsterren. Ook zakmessen, scheergerei, fopdoosjes en zelfs ballonpennetjes waren uitgestald. In het speelgoedgedeelte lachten poppen je toe en speelde een opgewonden blikken aapje op zijn trommel, maar ‘geen mens die zich daaraan ergerde’. Veel is inmiddels vergaan, maar opa’s winkeltje blijft in mijn gedachten bestaan.

Vic de Bourg
101 8

Gepubliceerd op

10 apr 2024