Tip van de week

11/11: 'Spoiler alert: vrouwen hebben ook namen' van Lore Dewulf

Luuk Gruwez is dichter, schrijver en essayist. Hij is één van de meest gebloemleesde Nederlandstalige dichters en wordt als de belangrijkste vertegenwoordiger beschouwd van de Vlaamse neoromantiek. Naast poëzie publiceerde hij ook proza, verhalen, columns, het 'Siamese' dagboek 'Onder vier ogen' met Eriek Verpale, en de omvangrijke autobiografie 'Het land van de wangen'. Centrale thema's in Gruwezs werk zijn de zwakheid en kwetsbaarheid van de mens en diens onvervulde verlangen naar geborgenheid; ontroering en ironie zorgen voor elkaars evenwicht in de verteltoon.

Luuk Gruwez tipt deze week 'Spoiler alert: vrouwen hebben ook namen' van Lore Dewulf.  

"In haar column schenkt Lore Dewulf aandacht aan iets waar haast iedereen mee geconfronteerd wordt. En ja, vrouwen misschien meer dan mannen, doordat zij een vervelende historiek van talloze eeuwen met zich meeslepen waarin hun een eigen identiteit misgund werd. Maar de problematiek is niet enkel gendergevoelig. Vrijwel iedereen probeert met het toenemen der jaren een eigen identiteit te ontwikkelen, waarmee hij zich juist probeert te ontworstelen aan de afhankelijke positie waarin hij of zij aan het bestaan moet beginnen.

Misschien is par excellence diegene die creatief in het leven wil staan daar extra gevoelig voor: ikzelf heb er bijvoorbeeld altijd naar gestreefd te ontsnappen aan het feit dat ik de zoon van mijn vader was, los van de waardering die ik voor hem had. In mijn jonge jaren was ik vooral een zoon, met andere woorden iemand die nog volop 'worden' moest en zich naar de oekazes van zijn omgeving te plooien had alvorens hijzelf krachtig genoeg op zijn benen stond om eindelijk iemand te 'zijn'.  Soms moet een zoon ernaar streven een wees te worden. Waarbij 'wees' ook te lezen is als de gebiedende wijs van het werkwoord zijn.

Het probleem dat Lore Dewulf in haar voortreffelijke column beschrijft, is dat men, mogelijk vanwege een zekere gemakzucht of in het ergste geval vanwege een gebrek aan empathisch vermogen, een eigen identiteit pas verwerft vanaf het moment dat men erin slaagt zichzelf te definiëren. Tot die tijd wordt men gedefinieerd en blijft men vastgesnoerd in het korset dat een ander je, ach ja, vaak zonder kwade bedoelingen, heeft aangemeten."

Gerelateerd

Tip

Spoiler alert: vrouwen hebben ook namen

‘U bent de mama van….?’, vraagt de leerkracht aan het onthaal. Ik zeg mijn naam, maar weet dat hij die niet zal onthouden. Ik heb geen naam, ik ben de naam van mijn kinderen, met ‘mama van’ ervoor. Sommige volwassenen gaan een stapje verder, zij spreken mij aan met mama in het bijzijn van mijn kinderen (zonder aanwezigheid van mijn kinderen zou dit het moment zijn waarop een stemmetje in mijn hoofd zou roepen: ‘lopen!’). Ik vind dat niet alleen tenenkrullend, het is ronduit akelig. Vorige week nog zei de kindertandarts tegen mij: ‘Dan mag je volgende week opnieuw een afspraak maken, mama’. Eigenlijk wil ik dan graag zeggen dat ik zijn moeder niet zou kunnen of willen zijn, dat hij uiteraard ook recht heeft op wat moederliefde en dat ik het jammer zou vinden mocht hij geen moederliefde krijgen en dat… ‘Lukt volgende week dinsdag, mama?’. ‘Ja hoor, geen probleem’. Vroeger, toen ik nog niet de surrogaatmama van de kindertandarts was, maar zelf nog een kind, kreeg ik vaak de vraag: ‘Ah, ben je dan de dochter van H.’? De naam van mijn vader deed belletjes rinkelen. Mijn eigen naam bestond niet op zich, die werd vastgehaakt aan de naam van mijn vader. Barack Obama erkent deze gevoelige kwestie en geeft een speech waarin hij zichzelf aankondigt als: ‘For those of you who don’t know me, I’m Michelle’s husband’. Zijn uitspraak wordt onthaald met luid applaus. U zult Barack Obama de kneepjes van het vak niet leren. Maar u en ik weten allebei dat de man van Michelle Obama eerder aan de progressieve kant van het spectrum staat. Kranten en boeken staan vol met dochters, moeders en vrouwen van. Deze week nog ‘vriendin van Stijn Steels fotografeert de blote buik van de zwangere vrouw van Wout Van Aert’. Welkom in 2020, jongens. Wat dacht u van ‘Layla Vancompernolle fotografeert de blote buik van Sarah De Bie’. Nogmaals, welkom in 2020. Kunnen we gezamenlijk afspreken dat we vanaf 2020 vrouwen bij hun naam noemen en hen niet meer aanspreken via de naam van hun vader, zoon en broer? In de naam van de moeder, de dochter en alle heilige vrouwen. Amen.   Dochter: Ik vind het raar dat de tandarts mama tegen jou zegt. Moeder: Ik ook! Dochter: Zal ik hem de volgende keer broer noemen?

Lore Dewulf
119 12

Gepubliceerd op

11 nov. 2020