24/09: 'Familiezaken' van Joni Motmans

An Van Paemel werd geboren aan de Belgische kust en studeerde Germaanse filologie in Gent. Ze gaf les in het secundair onderwijs en werkte tevens als sociaal inspecteur. Haar debuutroman, 'Dansen op vluchtige noten', verscheen in 2022 en heeft als thema vluchten. Wat als de vluchtelingen in kwestie geen Syriërs, Afghanen of Gazanen zijn, maar Belgen? De roman exploreert eveneens de dunne grens tussen geestelijk ziek en gezond.

Momenteel werkt ze aan haar tweede roman en geeft cursussen verhalen schrijven bij Avansa Regio Brugge; daar begeleidt ze een groep Prozaïsten in hun schrijfproces.

An Van Paemel tipt deze week 'Familiezaken' van Joni Motmans. 

"Joni, je slaagt erin moeilijke emoties uit te drukken zonder melig te worden. 

Een grote zus, een kleine broer, een liefdevol gezin; toch loopt het fout. In de vertederde liefde uit de eerste paragraaf komen al snel krassen; onbegrip en afstand volgen. De grote zus voelt dat aan als falen. 

Het perspectief is dat van de grote zus, ze vertelt in de ik-vorm maar spreekt soms ook uit naam van broer en zus samen. Soms krijg je de indruk dat de zus zichzelf ziet vanuit de ogen van de anderen.

Hier en daar komt het verhaal afstandelijk over. Daar zitten de vele deelwoorden voor iets tussen, onvoltooide (beschermend, verwijtend, veroordelend) en voltooide (geborgen, geliefd, gefaald). Omdat veel van je zinnen geen onderwerp hebben, is het soms niet helemaal duidelijk over wie je het hebt.  Wie beschermt, wie verwijt, wie veroordeelt?

De tijd verspringt; nu eens zijn ze kinderen, dan volwassenen, dan weer zitten ze op moeders schoot. Probeer er meer lijn in te steken. 

Het pad van de broer is geplaveid, de zus kent diepe dalen en grote eenzaamheid, maar leert en groeit daarvan. Toch voelt de zus zich schuldig. Is dat wel terecht?

Al bij al een intrigerend verhaal, Joni, waarop je duidelijk hard hebt gewerkt. Probeer in een volgend verhaal eens wat filmische scènes te stoppen. Nog wat meer show, don’t tell."