26/01: 'Liefste Melancholie' van Soetkin De Vos

Ann De Craemer is gek op de 26 letters van de Nederlandse taal. Ze debuteerde met 'Duizend-en-één dromen. Een reis langs de Trans-Iraanse Spoorlijn', dat werd genomineerd voor de VPRO Bob den Uylprijs voor het beste literair-journalistieke reisboek. Haar prozadebuut 'Vurige tong' won De Bronzen Uil-lezersprijs. Daarna schreef ze nog twee romans, 'De seingever' en 'Kwikzilver' en in het najaar 2021 verscheen 'Hersenorkaan', een poëtisch maar vooral eerlijk verslag over hoe het voelt om te stikken in jezelf, volgens Het Nieuwsblad. 

Ann De Craemer tipt deze week 'Liefste Melancholie' van Soetkin De Vos. 

"Het greep me meteen bij mijn nekvel: ik voelde de melancholie meteen in al mijn botten. Het is mooi, hoe het gedicht, bam, meteen met de deur in huis valt, want zo gaat het ook met melancholie: plots heeft het je te pakken, en je kan, zoals het einde zegt, ook niet anders dan wachten tot het overgaat.

Zelf ben ik een echte melancholicus. Nog geen eeuw of twee geleden werd dat gezien als een ziekte die genezen moest worden, maar vandaag is dat gelukkig niet meer het geval. Je mag natuurlijk niet zwelgen in melancholie, maar het is goed het verleden af en toe goeiendag te laten komen zeggen. Ik kan met veel melancholie terugdenken aan mijn grootmoeder en heb er zelfs een boek over geschreven, maar dat is niet negatief: melancholie kan dingen weer tot leven brengen.

Het gedicht past ook zo goed bij deze tijden van corona. We weten wel dat het overgaat, maar we denken toch met melancholie terug aan de tijd waarin alles kon, maar we moeten wachten, 'tot het overgaat'.

Het gedicht doet me ook denken aan de korte terugkerende regels in een gedicht van J.C. Bloem dat ik geciteerd heb in 'Hersenorkaan', mijn meest recente boek: 'Altijd november, altijd regen, altijd dit lege hart, altijd.

De manier waarop de auteur zo kort melancholie in deze verzen beschrijft, daar zou Bloem blij mee zijn."

Foto: Koen Broos