Schrijvers Zonder Vlees (26): Annette Akkerman

Babyvis

Mijn dochtertje van vier kijkt triest naar haar bordje. Erop ligt een scholletje, mooi gefileerd en gebakken met een paar peultjes erbij. Ik ben gewend dat de kleine meid tegensputtert bij worteltjes en prei, maar peultjes gaan er meestal wel in. Ik begrijp het helemaal verkeerd. Nu blijkt het visje de boosdoener.

‘Je lust toch vissticks, dit is ook vis,’ probeer ik vleiend.

‘Het is een echt dier,’ zegt ze en er komen kleine traantjes in haar ogen.

‘Maar het is toch gewoon vis,’ probeer ik nog, ‘het is lekker gebakken. Proef maar eens.’

Haar lip trilt.

‘Mama, dit is toch een kindje van een moedervis. Nu denkt die mama, waar is mijn kindje nou gebleven?’

Ze laat haar tranen volop lopen. Ik slik een paar keer. Mijn hart loopt over van liefde voor dit kleine wezentje en ik moet er niet aan denken dat een of andere reus mijn kleine meisje gebakken op zijn bordje zou leggen. Ook ik heb geen zin in vis meer. Ik weet dat mijn dochter met evenveel plezier nog steeds vissticks zal eten, maar ik zal ook bij vissticks aan de moedervis denken.

Laat je inspireren door Dagen Zonder Vlees en post je teksten bij de schrijfkans 'Schrijvers Zonder Vlees'.