Schrijvers Zonder Vlees (35): Mosania

Zonder en met vlees

Het was weer die tijd van het jaar in het Instituut van de Heilige Providentie. De druk werd echt te groot. Voortdurend klampten de eerstejaarsleerlingen van wie zij klastitularis was op de nonnenschool Annelies Thielemans aan:

“Hey, mevrouw, doe toch mee. Binnenkort begint het weer, over minder dan één week. Doe mee met ons. Wij doen allemaal mee. En u hoeft echt niet elke dag vlees te laten. Dat doen de meesten van ons ook niet. En het is voor het goed van de planeet. Anders wordt het op de wereld veel te warm, en dat is slecht voor ons, en ook voor de dieren.”

Haar leerlingen hadden een punt. Tenslotte probeerden Annelies en haar man Frans al zo gezond mogelijk te leven. Daarom aten ze enkel groenten van het seizoen, en probeerden ze bij kleine boeren zoveel mogelijk gezond vlees, echte scharreleieren en bioproducten te kopen. Hun twee dochtertjes vonden dat maar niks. Die gingen liever, zoals veel van hun klasgenootjes, naar de Quick of de Mc Donald’s. Bovendien stemden zowel Frans als Annelies al enige tijd voor Groen!, al was het maar om de opkomst van de NVA te counteren.

Zodoende schreef Annelies zich ook maar in de groep met haar leerlingen bij ‘Dagen zonder Vlees’ op het internet. De kinderen hadden dat onmiddellijk gezien, en ze reageerden enthousiast in de klas:

“Bedankt, mevrouw, dat u met ons wil meedoen. Fijn van u. We gaan proberen met ons allen samen aan minstens 10.000 baden en 20.000 kilometer autorijden te raken. Als u meedoet gaan we alle andere klassen hier op school kloppen, dat gaat u zien!”

Er bleek iemand niet zo enthousiast te zijn over het DZV-initiatief. Na de lessen om vier uur liep Annelies de helling op naar de parking die over de school uitkeek. Haar collega Gijs Joris kwam langs haar lopen.

“Dagen zonder vlees, jaja.” zei hij met een zuur gezicht.

“Ja, dagen zonder vlees. Ik ga proberen. Doe jij ook mee?”

“Nee, ik denk er niet aan. Zie je dat als een soort Ramadan, of wat?”

“Maar nee, hoe kom je daarbij? Wat bedoel je eigenlijk?”

“Wel, vasten, zoals de Moslims. Niet alleen geen vlees eten, helemaal niets eten of drinken voor zonsondergang. Maar ook niet roken, en niet vrijen en zo…”

“Ik heb nooit gerookt.”

“Doe nu niet flauw. Je weet goed wat ik wil zeggen, Annelies.”

“Ik denk het, ja. Dat ik al die tijd, veertig dagen lang, niet meer met jou zou willen naar bed gaan, dat bedoel je toch?”

“Ja, dat is wat ik bedoelde. Veertig dagen zonder met je te vrijen, Annelies, dat houd ik nooit uit. En na zonsondergang, dat gaat niet, dan moet ik thuis bij vrouw en kinderen zijn, en…”

“Ik ook, dat weet je toch. Wees maar niet ongerust, Gijs. Jij en ik gaan aan onze trekken komen, zoals dat nu al bijna een jaar lang is. Tussen ons hoeft er niets te veranderen. Integendeel.”

“Wat bedoel je daar nu weer mee? Integendeel?”

Annelies moest lachen terwijl ze de deur van haar auto opendeed:

“Tja, ik moet veel minder vlees eten, dat heb ik aan mijn leerlingen beloofd. Dat moet ik op een andere manier compenseren, vind ik. Ik reken er op dat ik in die tijd meer van jouw vlees zal kunnen genieten, als je begrijpt wat ik bedoel. Hou je maar klaar, lover boy. Je zal al eens een keertje meer met mij naar naar de Sessibon in Bekkevoort of de Drive-in 2 in Webbekom moeten gaan. En het zal veertig dagen lang bio zijn. Dat steunt DZV ook indirect, al is het maar een klein beetje.”

Gijs hoorde het in Keulen donderen:

“Bio wat? Bio hoe?”

“Geen condooms. Puur natuur. Jij, met de blanke sabel op me af, veertig dagen lang. Daarna zien we wel weer.”

Ze stapte in haar auto, en wuifde even naar Gijs Joris. Die stond daar als aan de grond genageld, met een blik van onbegrip in zijn ogen.

Met een brede glimlach op haar gezicht reed Annelies naar huis om voor haar man Frans en haar twee kinderen te gaan zorgen.

Even stopte ze nog en liet haar autoraampje zakken. Gijs Joris stond daar nog steeds. Ze riep naar hem:

“Zorg jij er maar voor dat je in de komende tijd meer vlees eet. Je gaat het nodig hebben.”

Laat je inspireren door Dagen Zonder Vlees en post je teksten bij de schrijfkans 'Schrijvers Zonder Vlees'.