Schrijvers Zonder Vlees (37): Jan Van Gompel

Vader en zoon

Het is een moord.
We eten met lange tanden.
Het voelt als een mondholte volgepropt met amandelnoten, je blijft erop kauwen tot er geen druppel speeksel rest en nog is het goedje niet weggewerkt.
Het bord waar we onze neus voor ophalen doet me denken aan een café zonder bier. Het was reeds lang aangekondigd, een experiment op grote schaal; ban het vlees. Een dictatoriale maatregel opgelegd van bovenaf. Vleesrekken in de warenhuizen leeg, werkloze beenhouwers, uitgestorven slachthuizen.
Men verwacht spectaculaire resultaten, een stijgende curve wat volksgezondheid betreft, een zegen voor de landbouw, a brave new world.
Mijn zoontje kijkt me aan met een doordringende blik ‘I want meat’
Ik weet het jongen, het is hard. Wij aanbidden geen heilige koe.
We gaan prat op onze korte darm, onze uitgesproken hoektanden en knipkiezen.
Topcarnivoren zijn we van huis uit.
Al is dat het enige wat ik hem mee kan geven.
Van vleeseters naar nagelbijters, ons is een beter lot beschoren.
40 dagen zonder vlees, we moeten er een beter mens van worden.

Laat je inspireren door Dagen Zonder Vlees en post je teksten bij de schrijfkans 'Schrijvers Zonder Vlees'.