Schrijvers Zonder Vlees (38): Marjolein

Fiche klinkt als visje
 

De desbetreffende fiche ligt hier voor mijn neus, smekend om mijn aandacht.

Maar de gedachten dwalen af, naar de magische onderwaterwereld. De visjesthuis.
Van Kopenhagen tot strandwandelingen met de zilte geur op de achtergrond en de gure wind op de voorgrond, van Ariël naar snorkelen eindigend met een roodverbrande rug.

Vissenvel dat flikkert in de zonneschijn, bijna lichtgevend. Alsof honderden ongrijpbare diamantjes willen spelen. Nieuwsgierige blikken op je werpen en je besnuffelen, als ze dat al kunnen, alsof het hondjes zijn.
Je ziet ze, met hun getuite lipjes sabbelend aan het koraal.

Lipjes van een blikje dat je opentrekt om de geur te bevrijden. Blikjes eveneens terug te vinden op de bodem. Visje, pas jij daarin?

Die geur van dode, lege ogen die me aanstaren vanop een bedje van ijsschaafsel terwijl bloed verdund met smeltwater stroomt door een geultje naar ergens uit het zicht.
De geur van omega 3. Van zware metalen die desondanks toch zo licht door het water glijden.

Zwemmen als de ultieme vrijheid. Zwemmen onder water tot je in de verte alleen nog maar blauw ziet. Alle tinten blauw, van zo felblauw dichtbij dat het pijn aan je ogen doet tot zo donker blauw dat het bijna zwart is.

Plotseling als uit het niets verstrikt raken in een net, opgehesen worden en voorgoed afscheid moet nemen van die blauwe thuis.

Snakkend naar zuurstof, levend ‘gekuist’. Alsof de dood ooit properder maakt.

"Het mooiste graf is het zeemansgraf", zo sprak de schipper.

Alsof er iets mis is met het bordje van de visser, begraven onder een witte wijnsausje.

Een schelle "lunchpauze!" onderbreekt mijn gedachten.

Opzij met het visje.

Vrijdag fichedag.

Geen honger, wel bedankt.

Laat je inspireren door Dagen Zonder Vlees en post je teksten bij de schrijfkans 'Schrijvers Zonder Vlees'. We zoeken nog twee teksten!