Schrijvers Zonder Vlees (8): Truus Roeygens
EET VERDER MET JE MOND DICHT
Dieren doen als mensen doen.
Hanen roepen op de zon. Varkens hangen met moddervlekken in onze zetels. Kamelen dragen onze truien, strak over hun borsten. Schapen stoppen onze wintertenen onder. Ganzen met foulards gooien hoge ogen op onze spelborden. Vierkante koeien verstevigen onze voeten.
Nadat ze dat allemaal voor de mens hebben gedaan, sleuren wij het rode lint uit hun hals, leren looien, verhitten de woestijn tot garen, blazen ze als ballons op, gieten de kan hete jus over hun vlees, en versterken ons met hun spieren, hun zenuwen, hun oren, hun poten, hun hart en nieren.
Terwijl we dit nog rauw opsommen, keert onze maag.
Het is februari. Tijd om te vasten. Wij dekken de keukentafel zoals altijd met witte porseleinen borden. We houden ons aan de tafelpolitiek van messen rechts en vorken links. Lepeltjes, opschepperig aan de kop. Het bloemetjesservet hangt sluik over de rand van ons wijnglas. Honger bloeit open.
Buiten nemen mussen van de tuin om de kale bomen mee in te richten. Het ronde bord, dat duidelijk van het vogelnest is afgekeken, wordt vandaag een schaal der rechtvaardigheid: Rood vlees in onze mond zal smaken naar het bloed van de vrouw die maandelijks haar kind verliest. Slachtkreten zullen zich in de keel vasthaken. Rottende dooier zal uitlopen tot in de vroege uren.
Wij zijn hier klaar met menselijke slachttanden en met heel de vleesverwerkende psychiatrie.
Dieren geven het land zijn oppervlakte, zoals sterren diepte aan het donker. Het is die klontering van gestorven licht die ons als kind hoop bracht.
Dit afwijkende betoog, met letters met vrije uitloop, uitsluitend om het dier te dienen.
Dieren liggen als mensen liggen in de gootsteen.
Laat de dunne lende aan het rund dat ermee over smalle beekjes springt en de hesp aan de zeug die zo de natuur graag in verleiding brengt!
Eet verder met je mond dicht!
Laat je inspireren door Dagen Zonder Vlees en post je teksten bij de schrijfkans 'Schrijvers Zonder Vlees'.
