'Wie niet weg is, is gezien' van Katrin Van de Velde

Charles Derre volgde de master moraalwetenschappen aan de Universiteit Gent en voltooide daarna de master redacteur/editor aan de Universiteit van Amsterdam. Momenteel is hij redacteur bij het Antwerpse fonds van uitgeverij De Bezige Bij.

Hij kiest 'Wie niet weg is, is gezien' van Katrin Van de Velde als tip van de week.

"Het gedicht van Katrin Van de Velde fascineert me omdat ze als een van de weinige schrijvers op Azertyfactor de interactie durft aan te gaan met beeld. Ze is zich duidelijk bewust van het medium waarop ze haar tekst publiceert en durft daar ook mee te experimenteren – een webpagina in dit geval. Sommige mensen vinden het vermengen van verhaal met beeld een zwaktebod, maar volgens mij zit daar juist veel creativiteit in. Schrijvers als Sebald, Teju Cole en Stefan Hertmans durven dit ook in romans te doen. We leven in een cultuur die totaal door beeld wordt gedomineerd en ik ben daarom juist opgetogen als schrijvers dit fenomeen aanwenden in hun werk in plaats van dit te negeren of soms te misprijzen. Fotografie is uiteindelijk een vrij recente en daarom ongewone kunstvorm. Een foto slaagt er immers in een toevallige gebeurtenis tot in de details te belichten, terwijl alle momenten daarvoor of daarna uit het zicht en dus uit de herinnering verdwijnen.

Het gedicht van Katrin probeert die toevalligheid van een moment ook in tekst te vatten en tot een algemeenheid te verheffen. Daarom vind ik het zo sterk. Haar taal is bijna zakelijk beschrijvend en gespeend van de typische lyriek en hoogdravendheid die men nog te vaak met poëzie associeert. Maar net door de descriptieve toon klinken haar woorden oprechter en is de beeldspraak origineler: ‘de stof hoe gescrubd een bil eronder’ is daar een prachtig voorbeeld van. Het is een beeld dat heel concreet is en juist daardoor niet hervalt in voor de hand liggend poëtisch taalgebruik.

De laatste zin uit het eerste deel voegt er plots een wereldser perspectief aan toe met ‘Aan de andere kant van de aarde is het zomer’. Het perspectief breekt plots en dat zorgt voor een aangename wending. 
De laatste strofe van het gedicht weet me niet volledig te overtuigen omdat ik het gevoel heb dat ze hier als dichter per se een afgerond verhaal wil vertellen. Zelf hou ik, zeker in poëzie, van dichters die een storend element toevoegen, die beseffen dat niet alles uitgesproken hoeft te zijn of een duidelijk einde moet kennen. Ook de titel klinkt nog iets te evident en mag wat mij betreft raadselachtiger. Katrin heeft met dit gedicht niettemin bewezen een eigenzinnige literaire blik te hebben. Op haar blog (gevonden via Google) trof ik ook al veelbelovende zaken aan. Ik blijf het graag volgen!"