'Sorry' van Layla Clarke
Sylvie Marie is auteur van o.a. de dichtbundels Zonder en Toen je me ten huwelijk vroeg. Voor de academies van Tielt en Ieper is ze leerkracht Literaire Creatie. Ze was huisdichter bij het weekblad Humo.
"Wat ben ik als een steen gevallen voor het verhaal 'Sorry' van Layla Clarke! Een verhaal is het niet echt. Zoals Layla zelf schrijft: 'Ik gebruik dit platform eerder als een digitaal dagboek en trek me dus niets aan van het niveau van mijn teksten.' Maar wat greep dit dagboek me bij de strot! Aan het lef van deze '17-JARIGE' (ze schrijft het zelf in drukletters) kunnen heel wat auteurs nog een puntje zuigen. Het is dat onbevangene, dat grote je-m'en-fous-gehalte dat voor de grote X-factor van deze inzending zorgt.
Dit meisje heeft ballen. Ik kan er niet aan weerstaan om de vergelijking te trekken met de schaamteloosheid waarmee Jef Geeraerts in Black Venus tekeerging. Ook qua stijl doet het aan de Gangreencyclus van Geeraerts denken. Het is in één flow geschreven. Als lezer krijg je de kans niet om even af te dwalen. De zinnen zuigen je vast. De manier waarop ze het verhaal over de vriendin van haar mama vertelt, vond ik uiterst prikkelend. Met kleine zinnetjes blijft ze daar je aandacht vragen. 'Ik geloof niet in waarzeggerij, ik vind mezelf niet bepaald goedgelovig, maar dit is echt speciaal'.
Een derde reden waarom deze tekst zo beklijft, zijn de inzichten die het meisje tentoonspreidt. Bij alles wat ze zegt, probeert ze ook te anticiperen op wat de ander denkt. Zo krijgt de tekst ook een mature, diep-psychologische lading. 'Het enige wat ik nu geschreven heb, is het negatieve. Ik heb niks verteld over die ene keer dat hij twee uur lang gewoon naast me lag en met me praatte en lachte en mijn arm streelde. Het spijt me.'
Ik weet dat er qua structuur, qua taal en qua stijl en zelfs qua plot veel betere dingen op Azertyfactor te vinden zijn – Clarke bezondigt zich aan taalfouten, dt-fouten zelfs en de spaties, komma's en alinea's of witregels zijn niet altijd te vinden waar ze zouden moeten staan, maar daaraan kan een simpele redacteur wat doen en wellicht zal ook Clarke zelf, met ouder worden, meer zorg aan deze dingen besteden – maar laat ik met deze tekst vooral iedereen aanmoedigen om de ongecensureerde schrijfsluizen eens open te zetten. Als schrijfjuf moet ik mijn leerlingen immers maar al te vaak aanmoedigen hun eigen innerljke criticus uit te schakelen en 'gewoon eens te beginnen met schrijven', maar vaak hoor ik een week later uit hun mond dat het nog steeds niet gelukt is en dat ze nog moeten 'nadenken'. En ja, er gaan veel goede inzichten verloren door te hard na te denken. Laat dit bij deze een statement zijn."
