Tip van de week: Yannick Dangre

Yannick Dangre is auteur van de romans Vulkaanvrucht en Maartse kamers, en van de dichtbundel Meisje dat ik nog moet. Hij koos voor Jubileum van Hans Deckers.

"Het begin van het gedicht is heel erg herkenbaar. Het draait om banale situaties die iedereen kent en waarbij je meteen een ouder, uitgeblust stel voor ogen hebt. De weglatingen van de werkwoorden bij 'te koud' en 'te zout' drukken dat nog eens extra uit: het zijn dingen die al zo vaak gezegd of gedaan zijn, dat ze niet eens meer volledig uitgesproken hoeven te worden. Vorm, inhoud en suggestie vinden elkaar hier mooi. Net daarom is het een beetje jammer van de openingsregel 'een leven lang bij elkaar...' Als lezer heb je dat na twee regels al wel door (zeker in combinatie met de titel), dus dat hoeft niet nog eens geëxpliciteerd te worden. Show, don't tell, zoals een wijs man ooit zei.

Na de reeks verwijten, die in spreektaal verwoord zijn, verandert de focus van het gedicht en komt de ouderdom in beeld, wat in een iets klassieker jargon verwoord wordt. Het is mooi dat die ouderdom zowel fysiek aanwezig is met de 'rimpels' als mentaal door het contrast met hoe alles vroeger was, en dat er van dat verleden toch steeds iets aanwezig blijft, al is het dan slechts het 'steun bieden wanneer zijn handen trillen terwijl hij het glas volgiet'.

Beide personen gaan in hun liefde samen ten onder, door elkaar en voor elkaar, wat fraai samengevat wordt in de laatste vier verzen. Het is 'pijn', maar het is pijn die bij elkaar wil zijn. Een klassiek geval van 'can't live with or without you', dat hier door de melodieuze herhaling van 'een leven lang' nog eens benadrukt wordt."