Anna Borodikhina

Doorgetikt

Aan het soppen in de monden, terwijl dat het bloeden niet doet stoppen Porren de poriën open, van nachtmerries, die nog uit moeten komen Krabben de korsten weg die net gegroeid zijn, om dan weer nat bloed te zien stromen, gelogen? Ik spreek uit mijn ogen, ik zie verdriet, verbittering en mensen die hun eigen leugens gelove, zien soms spoken en raken in hun eigen labyrint verloren Spelen verstoppertje met problemen, wie niet weg is is gezien Krijgen Rode wangen als ze rilatine of antipsychotica zien Terwijl ze zelf leven in wanen Op straten in staten die in de realiteit zelfs niet bestaan Verbeelden zichzelf gezond in het leven te stappen Vallen van trappen, in de valluiken gevallen Doorgetikte tikkende getikten Die beweren te weten wat normaal en wat getikt is Gek genoeg zijn zij de geschiften De shizofreen waar niemand naar durft om te kijken Huilt in bed denkend of hij nog normaal kan blijven Komt thuis drinkt een fles en hoopt dat de stemmen in zijn hoofd wegblijven Het meisje dat altijd maar lacht Sterft vanbinnen van eenzaamheid De angst voor het mislukken deed de student verdrinken in luiheid Wanneer die in het Donker met de muziek meebeent Verdoofd nog enkele lijnen neemt Dagen niet geslapen dagen niet naar de les In plaats van nu te pennen Schreef hij nu enkel met een mes Van borderline naar geweld Van agressie naar drugs Van drugs naar psychopathie en dan weer helemaal terug Van angst naar depressie Van depressie naar manie Van duizend huilbuien Naar ik ken de wereld nie Van zelfmoordpoging tot poging Door doping tot verdoving Van tabak naar shisha Van shisha naar weed Van weed naar harddrugs Pillen paddo's md speed Lsd XTC enkel spuiten deed em niet Mensen zoeken obsessief compulsief naar antwoorden Terwijl het bijna staat te lezen op hun voorhoofden Help help help mij Biedt me steun, vriendschap en hou van mij Luisterend oor nergens te bekennen Lachen het weer weg zeggen: die wordt wel weer hoe dat we hem kennen Terwijl hij op de rand van verval zit Trillend nog zijn laatste zinnen op papier zet Men denkt hun problemen te verzinnen Terwijl sommigen ten onder gaan aan Stemmingswisselingen Bipolair de polariteit van de populariteit van stoornissen we denken het is zijn eigen schuld Maar we kunnen ons ook vergissen Daar loopt er weer zo iemand... Er ging weer vanalles mis Stoor je je aan een stoornis ? Weet dat DAT enkel de stoornis is Doortikkend op de lijnen Hou gezonden en gekken gescheiden? Heb schijt aan alles wat ze schrijven Leer dat ook jij gek bent En dat zult blijven

Lavendel

Een omhelzingZo zoet als lavendelVeegt al mijn zorgen wegAls smeltend ijs in warme regenZo koud als ijzer, verkoel je mijOp dagen, warm, als de brandendeKersen van sigarettenZo heet als vers geschonken theeZo pittig als gember voor mijn keelAls brandnetel aan mijn voetenZetelt jouw hand zich knusOp de bodem van mijn hartEn onze lippen zwegenAls een kamer, zonder radio of klokZo verzegelden we stukjes onsTussen onze knieënSlechts voelbaar als ze zich plooienNaar de vormen, van onze huid

Maenaden

Bereid je voorVanavond zijn alle vrouwenBlinder dan passionele moordDansen weg in het wilde weg,Gestoord maar onverstoordOgenblikkelijk oorverdovend,Ongelofelijk ongecontroleerdGeen waarden meer, geen normenGeen juist meer, geen verkeerdUit verbazing in extaseVerbanning uit het normaleVersnelling door vertraging Tragisch in herhalingOp vrijheid hoeft geen stop opEen volta in de kosmosGrenzeloze offersVoor een trance in sparagmos

Svetlana

Ik keek naar hem terwijl hij de trappen afdaalde en verdween achter de muur. Pas nu voelde ik hoeveel pijn de snee in mijn voet deed. Ik keek naar mijn teen. Bebloed. Ik heb in weken niet zoveel bloed gezien. Ik keek rond en ademde diep in. Ik was blij. Blij dat de pijn in mijn teen meer pijn deed dan de pijn diep van binnen. Mijn mond was verdoofd. Waarschijnlijk door de wodka die ik nog snel naar binnen glipte voor hij de deur opendeed vanmiddag. Ik had geen spijt. Niets in me zei dat ik iets doms had gedaan. Nee. Dit was normaal. Doodnormaal. Ik zocht naar mijn kleren en bekeek de grond. Kleine stukjes glas glinsterden in het gekleurde tapijt. Zijn geur hing nog in mijn haar. Ik vond geen beter woord om hem te beschrijven dan Londen. Het echode door mijn hoofd. Londen. Londen. Londen. Stop. Stoppen met dromen. Snel kleren aandoen. Tussen mijn teen stak nu een bebloed stukje zakdoek. Helderrood. Rood. Roder dan het tapijt. Roder dan mijn hart. Roder dan mijn lippen waren op dat moment. Ik voelde ze niet meer. Wodka, pijn en verdoofde lippen. En net als toen zit ik nu weer te drinken en kijk naar het bloed dat net uit mijn neus is gekomen. Rood. Op zo’n dagen wou ik dat ik uit kon slapen. Maar op sommige momenten lijken andere dingen belangrijker. En dit is waarom ik hier nu zit. Recht voor me uit kijkend. Hopend dat hij mijn hand neemt en enkel met me gaat praten. Nee. Nooit is het zo. Ik voel zijn knie tegen de mijne en krijg het warm. Ik sluit mijn ogen. Voor ons staat er een tv. Rond mij voel ik kussens. Maar dit is geen woonplaats. Nee, dat is het zeker niet. Even vergeet ik waar ik ben. Dat heb ik de laatste tijd vaker. Enkele seconden lang ben ik er even niet meer. Mijn geest verlaat mijn lichaam en enkel het vlees blijft over. En ik keer weer terug. Hij kijkt naar me. Ik laat een glimlach zien. Ik probeer zo hard om normaal te doen dat het waarschijnlijk vreemd overkomt. Ik weet dat het gaat gebeuren. In minder dan dertig seconden heeft hij mij ontbloot en op zijn schoot gezet. Het enige waar ik aan kan denken is mijn haar. Zit het wel goed, die uitstekende lokken achter mijn oor. Ik probeer me te ontspannen. Mijn bewegingen lijken bestuurd te worden door onervaren duivels. Stijf. Klunzig. Ik laat alles maar gebeuren en laat alles toe. Ik ben een pop. De pop op wie hij verliefd moet worden. Daar doe ik het voor. Maar ik ben niet dom. Ik weet dat hij me straks nooit meer zal sturen en we elkaar niet meer gaan zien. Ik ben niet dom. Ik ben hier enkel omdat mijn lichaam me dwong. Niemand anders. Daarom dat zij mijn vijand is. Svetlana noem ik haar. En ik ben Anna.

Triebe

Verlangen Gratis bij de knipoog van een beeldschone Vrouw die dit elke dag doet Dat heeft ze gezegd Als gifslangen Dromen mannen in alle talen van het gewone Genot dat de diepste namen moet Laten verdwijnen, echt Gebroken dromen en harten Die snijdend weer een weg naar haar vinden Voel jij ook die koude wind De steken in haar vingertoppen Hoeveel pijn kan ze nog harden Eenzaamheid kan een mens verslinden Als je geen uitweg meer vind Als niets meer valt te stoppen Hoeveel handen Van hoeveel vreemden kreeg ze op haar huid Hoeveel slokken Had ze nodig om het daglicht te vergeten Op de randen Van haar bed hoor ik haar huilen, luid Krassen achter haar lokken Waarachter ze zich probeert weg te steken Laat haar de leugens uit haar haar strijken De kelders rond haar ogen Lijken nooit te vervagen Sinds ze heeft verlangen Laat de anderen maar neerkijken Op de vrouw die staat gebogen Niemand zal ooit vragen Wie haar zal vangen Geen zin in geworstel met de dood Geen zin om de gevallen vruchten Van het leven weer te proeven Laat het gaan Hebben we niet allemaal de nood Om te vluchten Als we niets meer hoeven Weg van het bestaan Haar schaduw in de nacht met lippen Rood als vuur Verloren stapt ze rond Vergeet al haar verlies De woorden die wegglippen Bitter, vals en zuur De laatste adem uit haar mond Ze weet voor wat ze kiest

Anna Borodikhina

Teksten

Doorgetikt

Lavendel

Maenaden

Svetlana

Triebe

Opleiding

Publicaties

Prijzen