Marlies

Gebruikersnaam Marlies

Teksten

vijven & zessen

Zes jaar. Zo lang rekken de zeldzame lotgenoten van jouw ziekte het gemiddeld volgens de statistieken. Jij weet hoe waar ze kunnen zijn. Zoals één en één is twee. Je legde je hart in het verwoorden van cijfers maar je overtuigde ons dat een talenrichting zoveel sprekender was. Nooit zal ik de strijd winnen met maatbekers en sinussen. De liefde voor cijfers erfde ik niet van jou. Maar ik kan wel tellen. Jouw zes jaren zijn voorbij. Sinds die zomer van 2011, toen je zei dat het niet goed met je ging. En steeds minder. Zoals de dagen af- in plaats van optellen. Je zwijgt al lang, maar stilaan ben je ook uitgeteld. Zullen we nog even of wat langer de tijd nemen. Om voor je te zorgen. Om te luisteren naar je stem die niet meer klinkt. Te kijken naar je verre ogen. Te voelen hoe jouw warmte steeds kouder wordt. Of hoeft het voor jou niet meer. Zou je liever – zonder vijven en zessen – doodgewoon gaan.

Marlies
0 0
Tip

spiegelbeeld

Ik zie mezelf. In het achteruitkijkspiegeltje dat ik naar beneden klapte om ongezien een blik op de kinderen te werpen. Een bruuske beweging zou het kalme wild weer opjagen. Maar ik zie dus mezelf. Niet mijn hele zelf. Eigenlijk zie ik alleen mijn rimpeltjes. Stilzwijgend kwamen ze deze vakantie meer uitgesproken naast mijn ogen te staan. Aan mijn chauffeur vraag ik of het klopt. Wat ik zie. Hij heeft zijn ogen vol met de weg en de vrouw van de GPS. Zijdelings kijkt hij even. Misschien was het de zon die ze een diepere schaduw gaf. Of liet de wind zijn sporen na daar in de baai tussen eb en vloed. Mijn rimpels kwamen, maar ze gaan niet meer. Ik kom dichter bij mijn spiegelbeeld. Ze mogen er zijn, vind ik. Daar, op die plek. Naast mijn ogen tussen vakantie en thuis. Als stille herinnering aan de lach. Die me overrompelt. Of die me beroert als ik ontroerd naar dingen en mensen kijk. Zoals water mooier wordt als het rimpelt. Zelfs al komt dat door een steen die zich door de waterspiegel boort. In het achteruitkijkspiegeltje zie ik mezelf. Mijn hele zelf. Hoe rimpels zich als kleine maar diepe getuigen van mijn verleden aftekenen in mijn gezicht. In datzelfde spiegeltje zie ik de toekomst. Twee slapende kinderen op de achterbank.

Marlies
0 2

groot & klein

Midden in de nacht in de kamer: een klein meisje dat niet meer slapen kan. Zegt ze. Of ze wel hard genoeg geprobeerd heeft. Ja, maar het lukt niet. Ik voel de kille vloer onder haar blote voetjes. Met een onhelder hoofd wik en weeg ik, even, maar hel snel over naar de luie kant. Kom maar. Klautert ze over me heen. Ik geef haar een plekje in mijn slaap. Midden in het grote bed. De nacht begint. Opnieuw. Of stopt het hier? Ze eist mijn kussen op. Ik haal het hare. Verleg haar hoofd van mijn buik weer in de lijn van haar lijf. Haal haar slapende hand van mijn hals. Als troost: een knuffel tegen mijn neus. Uur na uur rol ik verder naar de rand van mijn dromen. Geruisloos en onzichtbaar wisselden de woorden groot en klein van invulling vannacht. Of hoe het grote bed te klein werd. En het kleine meisje groot.

Marlies
0 0

oeverloos

Dan toch. Na oeverloos getreuzel. Dan toch. Ruimen we op. Omdat de leegte hun huis aanvreet. De schimmel zich vastklampt aan duffe kasten. Het water in de kelder ons tot de enkels stond. De warmte al lang weg was uit de kamers. Alleen de gordijnen bewegen achter de ramen. Elke ochtend. Elke avond. Een schijn van leven. Maar het huis is dood. En leeg. En vol. Van hen. We vegen de scherven bij elkaar. Maken de laden van hun geheugen leeg. Gooien weg wat zij krampachtig vasthielden. Sorteren: verkopen – bijhouden – weggeven – verkopen – bijhouden – weggeven. Verborgen agenda ’s gaan de vuilnisbak in. Handgeschreven wiskundecursussen bij het oud papier. We kunnen er niet meer op rekenen. Alles – hun levens, onze kindertijd – laten we door onze handen gaan. Herinneringen stapelen zich op in dozen. Het klopt niet. Ze zijn er nog. Ze weten niet. Steeds meer werden ze onze kinderen, onze ouders. Maar er komt sleet op het leven. En op het huis. Het moest. Eens. De treurwilg zal nog dieper treuren. De beek zal buiten haar oevers treden van verdriet. We zullen bij de pakken blijven neerzitten. Deuren dichtdoen. Maar ook: herinneringen zorgvuldig openvouwen. En misschien zien we dan – heel even – weer hoe het was voor het trage einde begon.

Marlies
0 0

punt

De grenzen van mijn woorden tast ik af. Zet vraagtekens bij wat ik voel. (Mezelf tussen haakjes). Drie puntjes achter mijn gedachten. En eentje op de i. Dat wel. Verwonderd hoe sommigen hun leven schrijven. In drukke hoofdletters. Vol van uitroeptekens. Zelden in vragen. Aan anderen. Bij zichzelf. Ik schrijf zoals ik leef. Ik leef zoals ik schrijf. Zonder antwoorden, zoekend naar zin.Punt.  

Marlies
0 0

zo gaat dat

met zicht op zee laat ik de wereld achter me mijn gedachten drijven mee met het water even maar dan overspoelen ze me met volle kracht zo gaat dat met golven en gedachten

Marlies
5 0

i

Eén letter slechts – de eerste – komt op papier. Toch herken ik nog haar sierlijke handschrift. De andere letters die haar naam maken, zitten vast in haar handen, in haar hoofd. In mijn hart.

Marlies
0 0

toch

Vaak weet ik perfect wat goed voor me is. Toch is er iets in mij dat het dan weer beter weet.

Marlies
3 0

eenzaam

Of hij niet te eenzaam was? Fluisterde ik als sneeuw. Hij zwaaide zachtjes. Diepgeworteld.

Marlies
0 0

parkinsom

Ze houdt ervan om tot rust te komen 's middags, om - nu het even kan - te ontsnappen aan de drukte van de refter. Eten, praten, gewoon stil zijn, even spelen en dan weer naar de overkant. "Ik denk altijd dat het parkin-som is," zegt ze. Tussen twee happen van haar licht verteerbare witte boterham door. "Maar het is son. SON." Zes is ze en ze laat me verwonderd achter als ze naar school aan de overkant loopt. Met goed gemikte stappen - want alleen op de witte strepen van het zebrapad. Zoals blije kinderen dat doen.

Marlies
0 0

dan toch

Ze keek graag naar de wereld. En dacht er het hare van. (dat wel) Een grote prater was ze nooit.Nu zwijgt ze in alle talen. Alleen haar glimlach spreekt. (heel soms) Maar ik begrijp hem niet. Is ze tevreden? (dan toch) Of is het haar manier van troosten?

Marlies
0 0

Verandering

Vooral bij de schoolpoort van mijn kleuter kijk ik er van op. Letterlijk en figuurlijk. De ouders van veel kleuters zijn opmerkelijk jonger dan ik. Op haastige ogenblikken kijk ik op en hol de schoolpoort uit, mijn drukke leven weer in. Op heldere ogenblikken kijk ik op en sta stil. Bij hoe en dát ik ouder word. Al ben ik het eigenlijk al, ouder, van mijn kleuter. En van haar grotere zus, al lang geen kleuter meer. Is het zelfbedrog of zelfbehoud? Dat ik niet voel hoe ik verander, hoe alles in en aan me ouder wordt. Elk jaar, elke dag, elke seconde. Dat het me gewoon onaangekondigd moet overvallen in een onbewaakt moment aan de schoolpoort bij het zien van al die jonge ouders. Ik leef zo dicht op mijn eigen lijf, in mijn eigen hoofd, dat het vreemd voelt om afstand te nemen van wie ik ben. Om het beeld van mezelf scherp te stellen. Als voor een foto. Focussen om te zien dat de jaren niet ter plaatse trappelden. Dat lachrimpels zich van plezier een weg banen door het leven van mijn gezicht. Dat mijn hart de tijd genadeloos geduldig wegtikt. Dat de liefde voor mijn meisjes spreekt uit dezelfde ogen als waar verdriet een donker randje rond legt. Scherpstellen en inkaderen, die kleine momenten met mezelf.

Marlies
0 0

Opleiding

Publicaties

Prijzen