Wim V

Gebruikersnaam Wim V

Proza Poëzie

Teksten

gemengde geuren

wanneer de lijfgeuren aan de tram kleven,  de feromonen en het boterzuur van okselzweet.  wanneer de natte hond zijn kop tegen me aanschurkt, haal ik mijn neus op en adem door mijn mond.  wanneer de geuren zich vermengen  op een laat feestuur, het verschaalde bier,  het aangekoekte braadvet uit de keuken,  wanneer de lijken van verdrongen onderwerpen  onder de tafel gisten, haal ik me haar lokgeur  voor de geest, de bloemenweide verenigd  in de druppel parfum uit de delicate fles,  aangestipt op de hals die me uitnodigt.

Wim V
30 0

exodus

de dans om het gouden kalf begint als god de schouders ophaalt.wie beitelt de geboden in mijn botten? ik ben uitverkoren om te blijvenwaar ik de voeten plant, om te bloeien waar ik wortel schiet. maar moe van murennaai ik vlaggen aaneen tot het lappendeken waarin ik me wikkel. in de zetel zap ik tussen bestemmingen.  ons vluchtplan vult de koffer.de dorst dringt in mijn voeten.het land Elders heb ik uit de atlas geknipt.

Wim V
25 0

afzonderlijk

het alarm luider zetten,kuchende vrienden verdenken,groen lachen, geduld hamsteren.vooruitblikken op de knik in de curve,je netwerk met steriele grappen besmetten,de kroegen en de cocktails uitstellen,naar ultraviolet en nectar verlangen.zolang de voorraad strekt plunderen,de schappen door gemondmaskerde oorlogshelden laten aanvullen.de nieuws-studio ontsmetten,  in stilte antilichamen kweken  witruimte in de agenda sparen, de handdruk minzaam weigeren, de lucht naast de wang kussen, de afstand van één armlengteook in stegen bewaren.  het inwendige schild pantseren  dwangmatig handen in herhaling wassen, de moed verankeren in de vloer van je kluis,een toast uitbrengen op de spookstad en niet over de plaag kankeren.

Wim V
14 1

groeikansen

cellen vinden elkaar, vormen een tros zweven in vruchtwater, nemen hun rol op in een lichaam dat aan haar ontsnapt. de wieg groeit in haar buik.   het skelet van een boreling groeit en later het alfabet, in het brein van de kleuter, het klokhuis van vuur dat hem aansteekt, de vrucht in de naamloze tuin van de verbeelding, de made groeit in het karkas van Utopia. de huid ondanks de schilfers, het haar ondanks de schaar.   de cipres, in water weerspiegeld, groeit omlaag. zijn twijgen worden takken.  zijn naalden ademen, nooit haalt hij de bodem. ook de schaduw groeit van hem af, bij valavond,  wanneer de minnaar, met de bloem in zijn kruis, in armen gebakerd, wortel schiet en onderhuids gaat.

Wim V
23 0
Tip

kraambezoek

de zoon aan mijn hand groeit elk jaar  uit zijn kleren. we gaan door witte gangen. de moeder ligt bleek in getemperd licht,  in een ijzeren bed. het kind ruikt zoet.    ik wil het in de armen leggen  van mijn zoon die zich afwendt,  naar het raam stapt en een veld in kijkt. waar gras eindigt begint een bos.   hij kan er binnen, als in een schaduwrijk huis.  vanaf de eerste stap ben je daar omgeven door takken,  wat zou er voorbij het bos zijn, vraagt hij. ik geef zijn zus terug aan de moeder.    

Wim V
180 6

huisbrand

het vergeten strijkijzer steekt mijn hemd aan.  de vlam likt aan muren en het huis wordt de haard, gevoed door de kast, een verzaagde boom  die hier een vervolg in mineur kreeg,   gevoed door het schuim van de matras  waarop we drijven als we de hoogmis vieren,  waardoor we zinken als we slapen.  ik kan voortaan zonder kleren.   tocht wakkert ons aan als alle deuren op een kier staan. de lucht trilt. rook sluiert de nooduitgang. onze vluchtroute wordt herberekend.   wanneer je gilt biedt de handleiding van de poederblusser geen antwoord. je bui maakt geen indruk en geen verschil. morgen zalven we onze schroeiplekken.

Wim V
24 0

drogreden

ik overtuig je niet met wankele argumenten  die een scheve stelling stutten,  niet met kromspraak als ik de betekenis van onze trefwoorden verdraai.  niet met een half bewijs, een mogelijke verband   tussen jouw eerste oorzaak en mijn laatste gevolgen.  we worden een absurde boodschap, zo waar als reclame voor tandpasta,  door tandartsen aanbevolen.   neem het van mij aan.  ik overtuig je niet met de dictatuur van een meerderheid die ik niet kan vormen. ons debat  verzandt stilaan in een consensus als het besef daagt dat we onvoorwaardelijk  passen bij elkaar, twee puzzelstukken  die uit de doos vielen.

Wim V
15 0

bergaf

onwrikbaar vast lijk ik, bestand tegen je stijgijzers, maar de dooi  maakt me week, druipt door mij heen,  spaart gaten uit die groeien tot een grot.  door roest aangevreten beken ik rood.  mijn mineralen komen weer vrij.   ijs zet uit in poriën, schuift, schraapt mijn flanken weg, wortels drukken mijn rotsen op. ik barst. de kleinste kiemen werken op mij in, ik verkruimel, verwaai, spoel aan.  klim tegen me op, nu het nog kan, met touwen en klikvaste ringen, hang in een beugel aan mijn steilste wanden. onder mij, de lagen van vuur, waarnaar ik zink.

Wim V
28 1

olieverf op canvas

de hand waar een verstrooide god  in woont, als de schilder vorm geeft aan verf,  iets zegt, zo waar als een zonsopgang,    zo exact als het getal van de gulden snede. wat ik herken in je zandloperlijn, in de maten van je gezicht.   hoe je aan mij verschijnt,  haast volmaakt en meestal schoon. in gestalten die nooit slijten,    hooguit verdwijnen  achter beslagen spiegels  of doorzichtige gordijnen.    de schilder maakt de kopie  van een kopie van je vlees,  wonderbaarlijk verpakt.   hij verbluft me met stijlfiguren,  met zijn inzicht dat het ene van het al afhangt. als ik jaren later doordring tot het museum    van zijn waan , naar het canvas kijk,  waar jij, het icoon van vroeger,  uit de lijst breekt en me treft.

Wim V
12 1

fantoompijn

niets wijst op de aanval maar je zoekt  het vlindermes in mijn jaszakken  en houdt me de boeien voor.    wat of wie stak je wonde aan? de roestige spijkers waarop je niet trapte, de besmette naald waaraan je je niet prikte,   de tanden die ik slechts toon  aan de schoothond van de buurvrouw? je vraagt mijn alibi en noemt een motief.    niets wijst op vuur,  geen blaren op je huid,  het alarm van de rookmelder zwijgt    maar je ontrolt de tuinslang  en richt hem op mij, de rivaal, de verpleger  die je opwacht met gaas en zalf.

Wim V
6 0

genade

je verdient niet dat ik de stenen rozenkrans  om je hals hang, je dwing tot een gebed voor Lucifer dat ik je kaalgeschoren, in een jas van pek en veren  aan een paal knoop, in het vizier van een volk.   je verdient het niet dat ik je geradbraakt,  gebrandmerkt, als een slang in een zak genaaid,  op de ezel laadt, voor een reis naar de afvalberg.   je verdient een lichte straf, maar dan levenslang.

Wim V
7 1

horror op zolder

van de zolder komen vreemde geluiden. ik neem de kleine trap en open het luik.   muizen vluchten naar de plinten de spin heeft een wiel geweven, de houtworm knaagt aan het gebinte.   mer de zaklamp werp ik een kegel in het stof. als de oorlog uitbreekt kan ik hier onderduiken  tussen archiefdozen met vergeelde reisgidsen.   de projector met een half afgewikkelde filmrol modelvliegtuigen, door mijn zoon gebouwd, aan de balken gehangen en aan de duisternis gelaten.   op zolder kan ik herinneringen lozen, van de klopgeesten verder geen spoor.

Wim V
2 0

de gek op het dak

verstrikt in een kluwen drijft hij af naar de vreemde zone waar alle draden worden doorgeknipt in elke keel ziet hij de kuil die zijn val uitlokt in elke stem hoort hij de slijpsteen het mes dat vonken schiet   een dun vlies pakt hem in op het raam tekent hij scherven contouren verschuiven in de straat door schimmen achtervolgd vlucht hij  de brandtrap op, vanop het dak  zwaait hij met een alarmpistool   agenten omsingelen hem op zijn kleren rode stippen  laserstralen maken kogelgaten

Wim V
0 0

peptalk

1   sta recht, alsof iemand je kruin  met een touw omhoog trekt, glunder sta recht op een plank, op losse schroeven verwelkom de tsunami met open armen graaf geen put naar Nieuw Zeeland  maar een tunnel naar je buurman vul een doos met watten ga er in liggen als in een lege batterij plug je in, laad je op voor wat je uitstelt een taak van graniet, breek het blok veeg het gruis op blik pluk een paradijsvogel kaal steek alle pluimen op je hoed pronk en lonk, streep al je fouten weg ga met een schuurspons over je vlekken 2 word deel van de roedel  jaag mee op de grotere vijand speel mee, daag hem uit met een grap leid hem naar de vleesmolen maak van horror gehakt bereid je voor op de mensen richt de loep op hun voetafdrukken ontdek het profiel van hun zolen laat hun zielen voor wat ze zijn word de spons zuig hun kennis in je vezels plaats hen in je brandpunt weet dat iedereen aan een gebrek lijdt        

Wim V
8 1

het banket bewaren

het banket wenkt  maar de gasten komen later we dragen het naar de kelder  waar de kiem van het bederf  minder kans maakt   waar we de voorspoed bewaren een oogst die volle magen belooft maar de dooi dringt in de kelder als in permafrost    we halen het banket boven verdelen het over inmaakpotten drogen en pekelen wat er te redden valt wat snel vergaat moet vacuüm verpakt de gasten komen later, met honger      

Wim V
0 0

brief met voetafdruk

Mijn dochter had zich aan het einde van de zomer  tot een klimaatbetoger ontpopt. Naar het voorbeeld van Greta Thunberg, haar tieneridool uit Zweden, spijbelde ze om naar het groene front te trekken.   Ze zou volharden tot de planeet gered was.   “Skolstrejk för klimatet” verfde ze in pekzwarte letters  op straat, net voor de oprit van haar leerkracht chemie,  een verdachte man waaraan ze de pest had, omdat hij naar verluid belangen had in een farmaciebedrijf dat in opspraak kwam voor misbruik van laboratoriumratten. Er verschenen berichten op de sociale media om de schooltas thuis te laten en Brussel te bestoken met hun onstuitbare jeugd. Brossen voor de bossen!  Meegesleept door haar geestdrift moedigde ik haar  met een vette knipoog aan tot een staatsgreep. Ze overtuigde haar moeder om haar wekelijkse steak au poivre te vervangen door tofu.     Toen we een vlucht planden naar Zuid-Afrika steigerde ze.   ‘Weet je hoeveel een straalmotor per jaar uitstoot en wat de voetafdruk is van een vliegtuigpassagier?’ ‘Houd jij de statistieken bij?’  vroeg ik haar.  Vroeger zou ik me geërgerd hebben aan de opgedrongen moraal. Maar ergens kon ze me overtuigen van een gedeelde schuld, sinds de hoogovens en koeltorens als paddestoelen uit de grond rezen. Elke maatregel komt te laat, zei de cynicus in me, maar ze had me ingepakt met haar overgave, dat wilde verzet dat ik herkende van toen ik als tiener tegen kernwapens betoogde.  Daarom traden we in haar voetsporen. Die zomer zouden we een klein hotel boeken aan de Semois en de trein nemen. ‘We kunnen ook met de fiets naar de Westhoek?’ zei ik, om er een schep bovenop te doen.   De voetafdruk van een treinreis in het binnenland was nog net aanvaardbaar voor Lies. Ze begon zich meer en meer te vereenzelvigen met haar idool die in Zweden was uitgeroepen tot ‘vrouw van het jaar’ en getipt werd voor de Nobelprijs van de vrede.   ‘Wist je dat Greta aan Asperger lijdt? zei ik, in een poging om een menselijker portret van haar boegbeeld op te hangen. ‘Asperger is een gave, geen stoornis’ zei ze.   Opnieuw stond ik schaakmat, de mond gesnoerd. Ik bewonderde haar zelfvertrouwen. Voor haar was het oordeel klaar, dat alle grote heren die de klimaatakkoorden hebben getekend een preek verdienen, dat ze evenveel valse beloften uitstoten dan broeikasgas. ‘Ze stelen de toekomst van hun kinderen’ zei ze als een boze grootmoeder. In maart streek een zwerm van betogers neer in Brussel, versterkt door een deel leerkrachten. Ik las hun slogans. ‘De dino’s zagen de komeet niet aankomen. Wat is ons excuus?!’ ‘Is the moon our plan B?’ ‘My boobs are huge but so is my concern for global warming’ Nog diezelfde maand reisde een energieminister met een privéjet naar de klimaattop en stemde ons land tegen.   De aanhang groeide. Naast de prins ook een leger wetenschappers, ambtenaren op rust, leerkrachten biologie, kunstgeschiedenis en maatschappelijke oriëntatie, verstokte hippies, yuppies met een baard van drie weken, asbestfabrikanten en veeboeren met gewetensbezwaren. Op een burgerplatform werden alle voorstellen gebundeld. Een minister nam ontslag onder druk en zei dat het protest ‘opgezet spel’ zou zijn. De gele hesjes voegden zich bij de betogers, scheidden zich in de Wetstraat af om te vernielen wat ze konden.  Het verzet ging viraal. Spijbelen werd hip.  De sociale druk steeg  en wie niet meeliep in de mars dreigde vrienden en duimen te verliezen.     De schooldirecteur van Lies voerde de strafstudie in  maar dat was olie op het vuur. Leerlingen wentelden zich nog meer in de loopgraven. ‘Stompzinnige straf.’ zei Lies, zeker van haar zaak. De morele balans was positief. Ik liet haar van school veranderen en zond in haar naam een pittige ontslagbrief, waarin ik haar argumenten aanhaalde.  ‘Ik wil er iets aan toevoegen’ zei ze.  Ze nam een blanco blad uit een lade en zette er een vuile schoen op.                         

Wim V
6 2

de oorsprong van taal

na de wonderbaarlijke vermenigvuldiging  van de grijze cellen, de ontdekking van het vuur  en de eerste vuistbijl begon de taal met betekenis   wat je toevoegt aan een stem, als je ontdekt  dat in de strot een snaarinstrument schuilt waarop je elk klinker kan spelen, het begon met een gen dat een voordeel bood   met het verlangen naar een bindmiddel met het kind dat mama zegt, dezelfde beweging die lippen maken wanneer je gezoogd wordt    

Wim V
0 0

divers

alle soorten moeten dienen zoals klinknagels een vliegtuig bijeen houden het systeem houdt zichzelf in stand we hangen van elkaar af   de mangrove beschermt mijn kust tegen je vloed sponzen filteren water en herbergen koraalvissen bacteriën breken de dood af en voeden onze bodem vleermuizen voorkomen de muggen die ons lusten  we passen in de puzzel als stukken maar de soorten vallen als vliegen,  het rif verbleekt van schrik   magnaten ruiken olie onder noordpoolijs ivoorjagers kennen de winst van een slagtand onze groene longen worden aangestoken  ik herbereken mijn voetafdruk

Wim V
5 1
Tip

vluchtpunt

in mijn blikveld zet ik lijnen uit. ze snijden elkaar in een brandpunt. de voegen van de tegels in een kerk  lopen spits toe richting ons altaar, waar we elkaar de twijfel beloven. pechstroken gaan aan onze afrit voorbij. de trein, een speer die elke halte doorboort, het spoort vertakt zich waar we afstappen.   mijn ogen vertrouwen elkaar als blinde bondgenoten in de torenkamer van mijn kop geven ze diepte  aan ons raakvlak en volume aan je lichaam. soms zou ik uit mezelf willen stappen. vanuit het vluchtpunt terugkijken naar wie ik achterliet.  

Wim V
68 2

complexe natuur

voor sommigen is de natuur  een groen spook, een verzinsel  de nostalgie van de romantiek   iets dat verkoopt zoals perzikenshampoo  waaraan de vrucht ontbreekt, ooit hingen we  als primaten aan een tak van de stamboom   we vormden een schakel, in het midden van de voedselketen, zie ons nu pogen en prutsen, wij, de dominante soort   onze natuur is met maaidorsers  over gestolen land gaan, het vee aan de haak hangen de vacht van een andere soort om ons heen slaan   onze natuur is maken wat we niet beheersen beladen schuifelen door winkelwandelstraten  de slaafse jacht op de buit die we verbruiken   ons biotoop is het web van glasvezel, de megastad het bereik van zendmasten, soms krijg ik een visioen van de vuursteen, de vuistbijl, de holenbeer

Wim V
19 1

herontdekt

1   niets blijft voor altijd verborgen niet de tombe van een jonge farao gebalsemd in zijn windsels, met zijn hiernamaals   niet de nevels aan de randen van wat uitdijt het oudste licht dat aan het blote oog  maar niet aan de telescoop ontsnapt   niet de grimas van de clown de slechte kaarten van de pokerspeler en de vuisten in mijn broekzak als de vijand me uitdaagt   2   niets blijft voor altijd verborgen niet de vaas op de bodem in zijn jas van algen  en zeepokken, door de wrakduiker herontdekt na vier eeuwen en drie zuurstofflessen   niet de vage gezichten in een fresco door een scan weer in kaart gebracht niet het fossiel van een uitgestorven weekdier in de bergen, niets blijft voor altijd verborgen   niet de krampen in vitale organen die de drift door ons pompen, niet de schreeuw  in de plooien van mijn strot

Wim V
0 0

eerste zintuig

ogen, twee bondgenoten  in de torenkamer van mijn kop lenzen van gelei en alles wat beweegt  op het netvlies, wimpers rillen van de wind  die je maakt van grillen, blaas geen zand in mijn ogen maar stuifmeel voor de bloei van het palet voor de kevers in oogkassen nestelen  blijf ik de slaaf  van het eerste zintuig dat figuren laat zwellen en krimpen tot ik twijfel aan contouren   zolang de beelden zwijgen heb ik vrede met de drilboor die ik demp door een vlucht  naar een berghut, boven de boomgrens ogen, als ik ze sluit verft de nacht  de droom in ultraviolet en infrarood  ogen kennen de stilte van een radiostudio net voor de zender in de ether gaat   als ik knipper wordt de zon een stroboscoop  pupillen regelen het licht, ze voorkomen dat ik mijn netvlies schroei aan de koplampen  die je op mij richt, ik moet wegkijken scherpstellen op de mier in de verte  of op de muur waar ik vaak tegenloop

Wim V
2 0

de legpuzzel schilderen

de fouten in ons portret overschilder ik met een penseel van drie marterharen later de kwast, het paletmes   bij gebrek aan koloriet en perspectief maak ik van het portret een gedrocht  voorbij mijn geduld doorprik ik de bodem  van de verfpot, hang hem aan een touw zwaai slierten en klodders uit    spontaan abstract, bijna Pollock, zeg je ik laat het schilderij een maand drogen kleef het op hout, met een figuurzaag haal ik er pasklare stukken uit die ik in een doos doe   voor de kinderen om hun handen en ogen te oefenen als ze ons later bijeen puzzelen

Wim V
0 0

puzzelstukken

mijn handen zijn verwant aan molsklauwen en vleermuisvleugels de bewijzen liggen in de gelijkenis van onze botten met het verschil dat ik nooit blind in het donker  nooit langer dan de roes vlieg, dat ik enkel graaf  naar fossielen, ontbrekende puzzelstukken ze brengen me niet bij het eerste ontwerp  god snurkt onder de tekentafel soms keert iets terug  van wat je verloren waande de kieuwbogen van een embryo verraden onze wieg dode vissen duiken weer op in rotsen, hoog boven zee toch twijfel ik aan de zondvloed, geloof ik in de kracht  die de berg opstuwt, zo traag als nagels groeien

Wim V
0 0

plaagdier

in een koortsdroom word ik geplaagd  door de kleine vijand die gangen graaft als een schurftluis een onderhuids nest maakt   uit angst voor de honger van zijn kroost schiet ik naast je wakker met het soort jeuk  dat neigt naar pijn, krab schilfers weg, ren de tuin in   als een beer schurk ik me tegen een boom aan rol in modder, rijk aan mineralen en vitaminen het bloed loopt weer in snellere banen om het bad verzadigt en verzacht mijn huid   maar de kleine vijand laat niet los als een arts schrijf je me de feiten voor een doeltreffend middel tegen wanen de koorts is geremd, de jeuk gestild

Wim V
0 0
Tip

geheime kamers

hoe de troepen bewegen waar ik het arsenaal verberg en wanneer de veldslagen doorgaan   de geheimen worden bewaard in een kluis  onder mijn kalken dak,  bij de roestige sleutels  van kamers die op het bouwplan ontbreken bij de vergeelde reisgids van Eldorado mijn recept voor geluk is een cryptogram   een spion volgt me met glazen ogen wakend over mijn lippen voorkom ik het lek en vernieuw ik mijn wachtwoorden  

Wim V
10 1

verzet

als een zalm wil ik de waterval op naar de tragere bovenstroom  langs de berenklauw   voor het bevel blijf ik doof de kromme wet is dode letter en ja-knikkers slikken hun moed in   minister betekent ‘dienaar’  en premier ‘de eerste onder zijn gelijken’ ik grom om mijn stem te oefenen   ver van de sloppen spelen magnaten schaak ik wil een bord met meer velden, als een pion  de overkant halen, mezelf inruilen voor een dame   ik wil de gifbeker leeggieten en Socrates klare wijn inschenken om hem de krampen te besparen   de prop van de mensenrechten  wil ik uit de papiermand vissen  met gewassen handen gladstrijken

Wim V
0 0

schets

je lokt me uit de schaduw en bindt me op een stoel in de kamer waar het licht in de juiste hoek valt  met rechte rug slijp je potloden en zet je  de punt op het vel, ik word een onderwerp  een ademend stilleven dat je meet    je brengt me over op een vlak omtrek en omvang, verhoudingen lijnen kruisen en overlappen elkaar ze zeggen wat de spiegel verzwijgt je maakt het fundament van een gedaante handen gehoorzamen je ogen die me betasten fouten verzacht je met kneedgom   je veegt ze weg als kruimels voegt andere details toe, brengt schaduw aan betere lijnen herhaal je tot ik definitief word de schets dwingt niets af, houdt me op afstand het portret komt naar je toe

Wim V
0 1

pleidooi in het inferno

in het midden van mijn reis  wijs je naar een geheim luik ik open het en neem de keldertrap  in de diepte dool ik langs de Styx een riool voor zondaars   Cerberus bijt de vraatzuchtigen in een smeulend graf kermen de ketters hebzuchtigen worden aan een schatkist geketend huichelaars dragen loden pijen met een glans Atilla de Hun wordt intraveneus verdoofd Judas hangt, door muggen omzwermd als lokaas in zijn boom   waar Lucifer klem zit in ijs kijk ik god in de ogen, hij pleit me vrij ik neem de trap en vervolg mijn reis

Wim V
0 1

meteoriet

juli, een zomerterras we nippen van een cocktail kijken diep in de achteruitkijkspiegel de rum smaakt door, pittig gif   we bijten op onze lip leggen messen op tafel een meteoriet licht de schemer bij hij sleept een staart van vuur tot aan de grond superlatieven ontbreken, bom van god het inferno van Dante   later de zonsopgang, door as gefilterd alle dinosaurussen van de kaart geveegd maar wij, twee kleine zoogdieren krijgen een tweede kans en palmen de wereld in    

Wim V
0 0

zoogdieren op Mars

Welke beul het experiment deed weet ik niet, maar de uitslag van het onderzoek werd hier en daar bevestigd. Het moet niet meer herhaald. Als je een kikker in warm water zet en je brengt hem traag aan de kook,  blijft hij, door uitstel verlamd, in de pot. Op dat punt lijken mensen aan kikkers verwant. Wie meer over het klimaat wil weten kan kijken naar de heruitzending van de heruitzending. Het nieuws is zo achterhaald als de ontdekking van het wiel. Dat de blauwe planeet rood opgloeit wordt onweerlegbaar. Aan de stelling van Pythagoras kan je twijfelen maar het kwik liegt niet. Het onheil komt als plastic en dode vissen bovendrijven. Sinds de pubers spijbelen met spandoeken verschuift er iets. Het ongemak sijpelt binnen. Zelfs de optimisten kunnen de bewijzen niet langer weerleggen. De spiegel zal tot aan de lippen stijgen. Een paradijs voor snorkelaars, zullen enkelingen nog dapper volhouden.    Heerlijk. Bleek koraal bewonderen. Een gat in de markt.  Zet de duikbril op en ontdek wat er ontbreekt. De futuristen doen er nog een schep bovenop. Voor hen is een eeuw niet meer dan een vingerknip. De planeet gaat al vijf miljard jaar mee en om de zoveel duizend jaar mag je een meteoriet verwachten. Een bom die zoveel as doet opwaaien dat een lange winter over de wereld komt. Een terugkeer naar de ijstijd. We krijgen opnieuw de vacht van de mammoetjagers. Wie kapitaal heeft kan de enkele reis naar Mars overwegen, maar niet straffeloos. Het blijft een ticket enkele reis. Op Mars wegen we minder, krijgen we lange armen, korte benen, opnieuw de romp van een aap. Bij gebrek aan een kluif zullen onze tanden uitvallen. Op Mars zullen we op spenen sabbelen. Elkaar zogen. Astronautenvoer uit de papfles.

Wim V
0 0

cocon

als we twisten komt de zoon tussen met touw en handboeien, plaatst stoelen  rug aan rug, we moeten zitten   hij wikkelt het touw om ons als een cocon  wat indianen met withuiden doen  of spinnen met de prooi    en wij, verloren helften, wringen ons vaster zijn knopen snijden, om zijn punt kracht bij te zettten dreigt hij met een knevel   we bedaren en wennen aan de klem wanneer ons verzet vezwakt lost hij de knoop en blijven we zitten      

Wim V
0 0

dode zijderupsen

in de lente kruipen de rupsen over mij ze vreten mij kaal, ademend door poriën vermenigvuldigen ze hun gewicht aan de dis hun klieren spinnen de draad van een mijl   ze draaien hun kop in achten bouwen een cocon die mijn kiemkracht verpakt een handvol mag zich tot vleugels ontpoppen de rest brengt het offer voor het kleed dat je koel en zacht houdt    in warm water heb ik de draad  uit hun cocon geweekt, de glans geweven veel rupsen zijn op jouw huid gestorven

Wim V
1 0

bezwaar

sinds de laatste stembusgang  ben ik monddood en jaag ik mijn honden  naar de verborgen tiran die achteroverleunt de handen op zijn buik legt   zijn kapitaal wordt uur na uur afgeroomd voor een taart waar hij alleen van schrokt de kruimels laat hij aan zijn beul die mijn honden neerschiet   de tiran houdt mij in een wurggreep  ik wurm me los, kom overeind en schik mijn kleren, in de verte hoor ik zijn orgie de lome roes, de plons in het zwembad   hij is arm aan argumenten mijn bezwaren werp ik als stenen over zijn hek, veroorzaak een vals alarm monddood keer ik me van hem af

Wim V
5 0

het tempo van een tong

ik ben trager dan het orgaan dat klanken kneedt, de spons voor smaken de spier, het weekdier, vastgeriemd aan mijn kaak als hij doorslaat druk je hem met een spatel tegen de bodem en kijk je als een arts in mijn keel waar je de stem zoekt, het verloren woord dat aan de huig hangt als een druipsteen   je pleit me vrij van smet en in de kus wisselen we de kleur van een bekentenis uit ik ben te traag voor taal,  er is zoveel dat ik niet zeggen mag traag schuif ik omlaag, als de tong van een gletsjer  schuur ik woorden los en sleep het gruis mee

Wim V
0 0

conform

in een experiment nodig je acht proefpersonen uit je verdeelt hen in twee groepen   aan zes van hen toon je een mus en een merel je laat hen zeggen dat het dezelfde vogels zijn de boodschap gaat rond tot het waar lijkt   de overigen sluiten later aan ze twijfelen aan hun laffe ogen herhalen wat de meesten zeggen   ‘dezelfde vogels dezelfde vogels dezelfde’  nabij de norm word je nooit verbannen wie overeenstemt maakt meer kans   sterker nog, sommigen zouden zeggen dat een kolibrie gelijk is aan een struisvogel als de anderen blind bleven voor de verschillen

Wim V
0 1

cel

na de eisprong en het startschot schud ik de grote school van me af  en zwem zegezeker haar buik in vader is al over de meet   ik mag het verder oplossen voorbij het doorboorde membraan ga ik op in de moedercel die zich deelt en vermenigvuldigt als een bacil de voortplanting is besmettelijk erfgoed wordt uitgewisseld kenmerken verdeeld   ik schend de baarmoederwand nestel me in de wonde om haar bloed te zoeken de placenta vormt een buffer tussen ons ik begin met kiembladen stompen longen

Wim V
0 1

anarchie

in een gezin van vier moet de opdracht verdeeld wie plundert de supermarkt, wie strijkt de plooien glad alleen over de troon zijn we het oneens hij staat in de kamer als een struikelblok    door slaande deuren overstemd  komt het debat op gang,  zoon en dochter  trekken aan het touw voor terreinwinst een ontstemde snaar die bijna knapt tot moeder op tafel klimt de kordate diplomaat   de stembus zal beslissen een zondag lang tellen we elke voorkeur dubbel bekennen we dezelfde kleur, we gieten olie  over de troon, de vonk springt over

Wim V
0 0

tandzorg

in de ligstoel van de tandarts leun ik verkrampt achterover als in de cockpit van een raket het plafond wordt mijn kosmos   hij brengt een lamp als een ster boven mijn gezicht, verblind tel ik af voor de start en op hoger bevel open ik mijn mond   hij schijnt in de diepte zoals speleologen naar grotten kijken buigt hij over de holte die ik niet langer met gelaatstrekken verbloemen kan   *   buiten mijn blikveld vraagt hij een instrument aan zijn assistent mijn angst maakt er een tang van met open mond kan je moeilijk kwijt dat het trekken van een kies een lijfstraf is van twee eeuwen terug   hij slijpt wat tandsteen weg zuigt aan speeksel en zoekt naar gaten in glazuur, het witte vernis waarachter ik schuil  als ik lach of grijns, ik moet de tanden sparen voor als ik oog in oog met sterker sta   zonder adem je de lippen in krijg je een lelijk spraakgebrek waarmee je weinig vrienden wint

Wim V
0 1
Tip

beet

de walvissen verloren hun tanden voortaan zeven ze met baleinen het kleinste groen uit de zee   een verborgen wet zegt  dat we onwillekeurig houden wat baat en verliezen wat we niet missen   onze staart werd een stuit  wat er rest van onze zwemvliezen kan je zien als je de hand spreidt   we verliezen het zout in zweet en tranen de zee breekt ons uit, soms sta ik op een golfbreker en roep de walvissen, plastic spoelt aan   we verliezen veel geleidelijk,  zoals een kind eerst de borst, dan zijn melktanden verliest en daarbij echte tanden en honger wint  

Wim V
32 1

bezwaar

vanop een ver dak maakte je tamtam de wind bracht flarden van een verhaal  naar mijn oor, ik nam de trap naar jouw hoogte   keek door een telescoop  naar je mond tot hij niet meer bewoog toen het doordrong dat ik niet liplezen kon   je zond het bericht ‘ben je daar?’  in rooksignalen maar het vuur zei me meer toen de brandstof op was werd het stil   met een zaklamp zond ik die nacht  in morse een ‘ja’  en holde naar je huis door koorts en domme kracht bezeten   halfweg kreeg ik in één radiogolf  en zonder ruis een 'maar' over me heen zo verloor ik mijn benen en mijn mond

Wim V
0 0

nestelen in de stamboom

op jacht naar het fossiel van mijn stamvader stootte ik op een stamboom, een aap zat op een tak en keurde mij bazig, ik wou hem uit zijn hoogte halen met het argument dat de grond bij onweer veiliger is ik deed de donder na en hij kwam naar beneden, we wisselden klanken en misverstanden uit tot we begrepen dat we soortgenoten waren   het gras lag als een hoogpolig tapijt aan onze voeten hij liep een eind mee, onderweg kwam hij overeind de rui wiste zijn vacht uit, anderen sloten zich aan onder hen kwam ik thuis, ik trok mijn kleren uit niemand diende klacht in voor zedenschennis  vogelvrij verklaard en voortvluchtig vroeg ik om een vacht en een boom om in te schuilen

Wim V
0 1

terug naar afzender

iemand fluisterde een oud bericht  met bijlage in het oor van een ijlbode hij rende een marathon, aan het einde van zijn adem was hij het grootste deel vergeten  de rest spijkerde hij in steen,  als in een estafette  gaf hij hem door, de volgende vond hem te zwaar schreef het bericht over op perkament   een ruiter nam hem over  het bericht ging op hoeven  in een stofwolk, de hoornblazer kondigde de laatste bode aan die mij zo diep ontgoochelde dat ik mijn blanco antwoord met een muisklik en zonder bijlage terug naar af zond

Wim V
2 1

pop van Troje

na een salvo van knipogen en grappen bleef haar muur overeind, de strijd moe verzon ik een list en sneed uit een boom een holle houten man, groter dan de poort mooier dan het idool waarvoor ze zwichtte   ik fluisterde mijn ijlbode een bericht in en hij zong het aan haar raam, ‘hij zal je beschermen aanvaard dit geschenk van god, maak een bres en haal hem binnen’ ze nam het voor waar, met een trompetstoot veinsde ik de aftocht en kroop in de pop, diezelfde nacht in haar kamer kwam ik uit mijn mom en overtrof haar droom  

Wim V
1 0

hondsdol

De hond van de buurman was al een week vermist. Een bastaard. Half pitbull, half Rottweiler.  Goed recept voor een bloedbad, als je sommige kranten mag geloven. Niet bepaald een schoothond die aan de enkels snuffelt.  De uitbraak was al langer voer voor laffe geruchten.  Was hij over het hek gesprongen? Had hij een gat in de haag gebeten? Had zijn baas hem verstoten? En wie zou het eerste slachtoffer worden?  Drie dagen later vond men het karkas van een konijn in de berm, de buik opengereten. Het nieuws ging van deur tot deur, koren op de molen van het verzet. Als een hond bloed ruikt, zei men. Maar wie zou de moord ophelderen? Een DNA onderzoek kon tot een onweerlegbaar bewijs leiden.   Er ging een petitie rond tegen loslopende honden, getekend door een ruime meerderheid, met een voorstel tot een dwangsom voor de overtreders.  De buurman, een jonge weduwnaar, ging nauwelijks gebukt onder de ophef. Hij bleef met een wichelroede door de tuin lopen en bloemkolen kweken. ‘Kan je een hond voor de rechtbank dagen?’ vroeg mijn vrouw, die wel beter wist. Ik had haar fobie voor honden nooit goed begrepen. Ze had een zwak voor zowat de hele fauna, met een lichte voorkeur voor katten, stokstaarten en koala's, maar voor honden kromp ze ineen. In een impulsieve bui had ze eens de helft van haar eindejaarspremie gestort op een rekening van WWF, ten voordele van de voorlaatste sneeuwluipaard. ‘Ik ben een kattenmens’ zei ze dan.   Ze bleef sinds de uitbraak binnen, zag dagelijks het slot en de scharnieren van de deur na en belde elke dag naar een vriendin die drie straten verderop woonde, met de vraag of ze ‘het monster’ al gevonden hadden? Overdrijf je nu niet? vroeg ik.  Een overijverige wijkagent had de buurman een half uur ondervraagd maar hij haalde de schouders op en stond daar in het deurgat met de handen in het haar. Om zijn goede wil te bewijzen riep hij zijn trouwe bondgenoot. Marcel! Een vreemde naam voor een hond maar geen wet die het verbood. Elk mens heeft het recht om zijn bezit te noemen. De naam zou eerder passen bij een bejaarde klerk.   ‘Ik kan het ook niet helpen dat hij op de dool is. Sinds mijn vrouw overleden is, zoekt hij haar overal.’ zei de buurman. ‘Reken maar dat hij niets doet. Marcel zou nog geen mug bijten.’ zei hij tegen de agent, die een proces verbaal opmaakte aan de deur. Het kwam niet in de buurman op om de agent even binnen te laten en hem pakweg een kop muntthee aan te bieden. De tactvolle diplomaat in hem was voorgoed ingedommeld. ‘We blijven binnen’ zei mijn vrouw. Vandaag was er geen vlucht mogelijk. Gekooid in eigen huis. ‘Stel dat hij op de loer ligt in een struik.’ zei ze. De loslopende hond hield haar in de ban. De horror schuilt om de hoek.  ‘Maak je niet zo druk. Dat beest wil gewoon wat meer ruimte. Ik zal over je waken’ zei ik stiefvaderlijk. Thuis blijven vond ik zwaar overdreven.    Mijn pleidooi voor de hond kon haar niet overtuigen. ‘Die enge man heeft het niet onder controle. ’ zei ze. Daar had ze een punt. Sinds ik de buurman met een wichelroede in de tuin zag zoeken naar aardstralen, was de twijfel ook in mij gerezen. ‘Hoor hem roepen. Allemaal verloren moeite. Die hond luistert al lang niet meer en al zeker niet naar zijn naam. Strikt genomen moet dat beest gewoon aan de lijn blijven. Maar wat doet de buurman? Hij laat hem los. Als zijn kaken dichtklappen mag je om genade bidden.   Een wolfsklem is veiliger! ... ’ Ze stond er met haar armen gekruist en keek schuin naar de grond. Alsof de hond al in huis was. Ze ademde hoog. Het lied van de bultrugwalvis zou haar deugd doen. Een kolos die plankton zeeft en rust geeft. Waarom zijn de reuzen van de oceaan zo vreedzaam? Ik omvatte haar schouders maar ze schudde me los. ‘Zullen we wat yoga doen? De asana van de loslopende hond?’ Even kon ze weer lachen, drie tellen. Niets zo naakt als witte tanden, het enige zichtbare deel van het skelet.

Wim V
0 0

speciale effecten

om de sleur te breken kan ik een oorlog  in het oosten filmen, hem op een kale muur afspelen,  van sluipschutters poppen maken, verborgen in de kast,  de rookmachine aanslepen en jou uit het vuur redden,     als een streng van zakdoeken kan ik de complimenten uit de mouw halen en verloren haar uit de hoge hoed ik kan een solo popconcert geven, mij door een stuntman  laten vervangen als ik van het podium naast je duik    de stroboscoop aansteken, een digitale dinosaurus voor onze ongeboren zoon laten verschijnen,  met jou kan ik door een wormgat flitsen  en hand in hand verdwijnen

Wim V
17 1

water winnen

tenen worden onzichtbaar als ik in je sta als een badgast, het schaadt me als ik zwem tussen vissen met lamme vinnen, door de algenbloei verstikt, ik keer me af van wat ze in hun vet opslaan ze drijven met olie aan de schubben tussen schuim de schroef van het schip roert in de plastic soep   smetvrees bevangt me  hoe kan ik je winnen nu je schaars wordt? alleen zoet kan ik je drinken, zonder buikloop achteraf te veel vloeit door riolen, zoals de kans op herstel, van wat we lozen keer ik me af, van wat je uit mij spoelt, van het zuur in de mist en de cholera van hoogmoed

Wim V
0 0

tijdlijn

Het was vandaag drie eeuwen geleden dat de pest opnieuw uitbrak en tien jaar geleden ontplofte er een vuurwerkloods in het zuiden  van het land. Ward hield het bij. Van elke datum wou hij de geschiedenis kennen.  Zo kreeg die dag een plek en een betekenis in de grote tijdlijn.  In zijn dagboek was er voorlopig geen ruimte voor de pathos  van de eigen zuchten, de spinsels. De feiten voldeden.  De veilige afstand van de orde. Zo zocht hij van elke datum de geschiedenis op.   Hij had ontdekt dat zijn vriendin verjaarde op dezelfde dag dat Armstrong x jaren geleden een poot in het maanstof zette en zijn zus op de dag dat de eerste vrouw de zuidpool bereikte. Zijn ouders beloofden ‘ja ja in voor en tegenspoed’ op de dag dat Edison de gloeilamp uitvond. Verder was er op het eerste zicht zelden een verband tussen de kleine en de grote feiten, tussen nu en toen. Zijn vriendin was te maanziek om in het pak van een astronaut te kruipen en als ze al zou landen zou dat op de planeet Venus zijn. Zijn zus zou eerder naar de evenaar trekken om er te soezen in de schaduw van een kokospalm dan naar het pakijs van de zuidpool. De gloeilamp brandde niet boven het altaar waar zijn vader de ring aan moeders hand schoof. En het enige licht in de kerk viel koud door de filter van een gebrandschilderd raam.    De mijlpalen van de geschiedenis bleken achteraf gezien banaal.  Als hij erover vertelde zouden de meesten mensen hun schouders ophalen. Maar Ward kon het niet loslaten. Hij leek wel bezeten door lijsten. Veldslagen, verdragen, rampen, uitgestorven diersoorten, ontdekkingen. Je zou de hele geschiedenis kunnen opsommen. Hij geloofde dat er een geheim verband is tussen de feiten. Dat ze een patroon vormen. Waardoor de grote dooddoener ‘de geschiedenis herhaalt zich’ voor hem bewezen was. De dingen kregen pas zin als je ze verbond.   Alles hangt met onzichtbare draden aaneen. Daar ging hij van uit.. Dat er een groot web over de wereld spant. Geen draden van glasvezel waarmee je enkel een schijnwereld schept. Het was eerder iets dat de zijde van de spin benadert. Sterk en rekbaar.  Met dat verschil dat het voor hem een onzichtbaar web was waarin geen prooien spartelen. In zijn verbeelding was dit web nodig om de mensen bijeen te houden en voor sommigen kon het een vangnet worden. De draden tussen de vreemden hadden minder spankracht. Ze waren dun en door de afstand uitgerokken. De draden tussen de vrienden waren dikker. Hij geloofde dat er iets vreemd gebeurt als je een gesprek aanknoopt. Dat de draad dan onder stroom staat en warm wordt. Ja. De overdracht van energie. Wat er gebeurt in cellen, zenuwbanen, aders. De energie die een lichaam aandrijft.

Wim V
0 0

de stuwdam opblazen

daar bouw je een stuwdam, om de vloed te vangen wek je stroom op uit het bedwingen van de stroom wat je oppompt leid je door buizen, langs geulen, je besproeit de korst, graaft poreuze potten in en giet hen vol, ze lopen traag leeg en geven het graan een kans.   hier gorgelt de kraan en waait het door buizen, een sloot baart de muggen van de smet, elke reine druppel moet ik sparen. je treedt uit de oevers, laat de vloed de flank afvloeien, verdeelt hem over terrassen. met doordrenkte wortels groeit de dorst als gras, ik rol het kruitvat naar de dam voor ik lucht uit de tank tap en de wedijver om water verlies.

Wim V
0 0

de top van de voedselketen

wat in water oplost verdampt niet, de mineralen van de droom: de daden een herinnering bezinkt als slib waar de stroom vertraagt   het maakt het water zouter zoeter is de regen die gras uit zand haalt de stroom opwekt en een delta van kansen opent zout is de moeder van de dorst, wat in water oplost doet algen bloeien, geeft adem, maakt groen dat teert op het licht van de deugd, groen is de eerste schakel van mijn jeugd, van de voedselketen  waarin we klimmen om te overleven   ik groei van wat ik slik de bezwaren die ik in de koelkast bewaar de gebakken lucht van wie me voor een aalmoes een eiland met hangmat wil verkopen.        

Wim V
0 0

vogeltrek

ik broed een plan uit en trek naar het zuiden, vreet een veelvoud van verlangen, verzamel vet onder de huid. teer op een voorraad aan herinneringen, blijf uren in lucht, het element van wat adem geeft aan de zwerm die de zon verduistert,  de zwerm waarbij ik me voeg.   we vormen een breed front - de gestroomlijnde V - en laten de pool van het eigen gelijk achter ons.  eilanden worden bakens. het inwendige kompas  richt zich op de magneet van de aarde, op het ijzer in je bloed. het bepaalt mijn koers. ik keer terug maar vind het oude nest niet meer, word een dwaalgast die in je veld neerstrijkt. niemand heeft me op de radar gespot.

Wim V
0 0

het gras van de buren

Ward zat aan de ontbijttafel en las de krant op zijn tablet. Hij veegde kruimels van het scherm. Zij haalde de was uit de trommel en deed ze in een mand. ‘Voer voor de droogkast’ zei ze gelaten.   ‘Doe de verse was maar in de zon vandaag.   Met die hitte zijn ze zo droog’ zei hij zonder opkijken.  Hij las de krant oppervlakkig. Zijn blik gleed diagonaal over de kolommen tot hij aan een krantenkop bleef haken: “Mensen hielden de Sahara tegen”. Terwijl hij een slok koffie nam,  las hij verder en bakte zij een omelet.   Lang geleden was de Sahara nog groen maar toen veranderde de baan  van de aarde en viel er minder regen. De nomaden wisten  hoe ze de grond vruchtbaar konden houden. Als er één biotoop was  dat terrein won, dan was het de woestijn wel. Niets woekerde meer dan zand. Soms had hij de indruk dat hij zelf een nomade was, een kind van de woestijn . Als je er veertig jaar doorheen zwerft  word je een land beloofd. Halfweg het artikel vouwde hij de krant toe.   ‘Mag ik mijn groen hemd?’ vroeg hij.  ‘Straks. Geduld is een schone deugd’ zei ze terwijl ze  met een houten lepel in de pan roerde en de dooier brak. Ward had hemden in meer kleuren en hij koos de kleur die bij de dag en bij zijn bui pastte. ‘Vandaag was een groene woensdag’, besloot hij. ‘Wat is jouw plan?’ vroeg ze. ‘Gras zaaien en regen bestellen.’   Het was juli, de hooimaand en de naam leek niet uit de lucht gegrepen. De voorspelde hittegolf hield al weken aan. Ward schoof het raam open en liep de tuin in.  Het gras was geel, alsof er iemand met een haardroger over ging. Een kwartier later kwam ze buiten met het groene hemd en ze kneep  het vast aan een wasdraad. ‘Jouw omelet staat op de ontbijttafel, mijnheer.’    Het ophangen van was deed hem altijd denken aan een tafereel uit zijn jeugd. Als kind was hij getuige van een misdaad in de wijk.   Zijn oude buurvrouw, die het lef niet had om haar kip te slachten met een mes, hing ze op aan de wasdraad. In het begin had hij daar nachtmerries over, maar geleidelijk bezonk het. Het verschil tussen  het hemd  en de kip was groot genoeg om de herinnering  van zich af te zetten.    ‘Het gras van de buren is groener.’ zei hij terwijl zij de rest van de was ophing.  Het kon ook niet anders. Elke avond werd er gesproeid,  zodat hun tuin wel een moeras in de woestijn leek, zoals de Okavango delta die één keer per jaar overstroomt en alle vogels van Afrika aantrekt. Ward wachtte liever op de regen.  Hij wist dat als je te veel sproeit je het risico loopt dat het gras verbrandt. De druppels worden vergrootglazen  voor de zon. Je mag het gras niet verwennen zodat de wortels dieper moeten en weerbaar worden. Hij sproeide één keer per week en zette dan een lege theekop in het gazon, zette de sproeier aan tot het halfvol was. Dat was de wekelijkse portie regen die hij het gras gunde.    ‘Jij hebt het vaak over de buren’ zei ze licht uitdagend. ‘Heb je iets verloren bij hen?’ ‘Nee, ik vind hun gras gewoon groener. Maar het schaadt ons niet. Wij hebben alles wat zij missen.’ ‘Bluf’ zei ze. ‘Je hebt me door. Ik mag zoiets niet te luid zeggen  of de buurman klimt over de haag om mij aan te vallen.’ ‘Gekke man.’ zei ze met een knipoog. ‘De buurman is gekker.  Dat weet ik zeker. Hij is een wichelroedeloper  met een fobie voor aardstralen. Wist je dat? In geen honderd jaar word ik jaloers op de buurman.’   Ondertussen was het hemd bijna droog. Het kreeg een lichtere tint.  Hij haalde het van de wasdraad en vergeleek het groen van zijn hemd  met het groen van het gras van de buurman.  ‘Mijn hemd wint’ besloot hij nuchter, alsof het ging over een onderzoeksrapport. Hij trok het aan en merkte dat er een schaduw over hem schoof. Hij keek omhoog naar een dreigende wolkbreuk en ging terug naar binnen, aan de ontbijttafel zitten.  

Wim V
0 0

ahornsiroop

de prille hoop heb ik als een ahorn in de tuin geplant, de groei bevorderd met mest  en gebeden. bloemtrossen lokten de aasvliegen. bladluizen kropen over hem.   de meeldauw verdreef zijn groen maar zijn hout bleek tegen sleet bestand, geschikt voor violen van vrede en kasten waarin ik grommende demonen kwijt kan.   hij liet een gevleugelde vrucht los, als een helikopter die ver weg vloog.   jaarringen later, na een koude nacht sta ik opnieuw voor hem,   kerf ik in de bast. hij lekt uit wonden wat hij in de vaten zoog. ik tap het af, dik het in tot siroop dat ik over de galappels van gisteren giet.

Wim V
0 1

vleugellam

naar de roofvogel kijk ik op om hoe hij boven de kans bidt alsof hij uit de prooi verrezen is. naar de zangvogel om hoe hij onversterkt en draadloos de morgen vult met een concert waarvoor ik de wekker in sluimerstand zet.   naar de trekvogel om hoe hij de luchthavens mijdt en zonder kerosine naar het zuiden vliegt. om hoe de snavel van de kolibrie  als een sleutel de kelk opent, om hoe hij het loon van één drop neemt en dit herhaalt zonder een geeuw. naar alle vogels kijk ik op omdat ik hun gave mis omdat ik met schouderbladen geen hoogte win.

Wim V
0 1

ijsmummie

ik vond mijn stamvader terug op de tong van een gletsjer, met koperbijl en berenmuts, gaaf bewaard met nagels, huid en haar, ouder dan Toetanchamon. de rook van houtskool nog in de longen, stuifmeel in de gaten van zijn gebit. ribben, door ijs verpletterd.   ik bood hem de nodige zorg aan, droeg hem het dal in, wreef hem warm en hees hem in verse kleren op een stoel. terwijl de thee trok viel hij moe voorover. verman je, zei ik.  even later, leek hij in een staat  van ontbinding en wees ik hem hoffelijk maar niet langer gastvrij, de deur.

Wim V
0 1

wichelroede

in mijn tuin zoekt een gek naar aardstralen. hij zeurt over kwalen die ik niet durf noemen, waarschuwt voor een misoogst en de honger  die daarop volgt. begraaft kiezels en kralen en raadt me roestige spijkers aan voor onder het bed.     de wichelroede slaat uit als hij zijn spieren opspant waar hij de stoorzone verwacht, waar ik gisteren nog een ertsader vond die ik, bang om door hem betrapt te worden,  met aarde en gezond verstand heb toegedekt.

Wim V
7 0
Tip

hinderlaag

Net ontwaakt en nog niet gewassen sta ik in mijn onderhemd in de kamer, waar mijn zoon me de oorlog verklaart. Hij verbergt zich achter de sofa, de positie van een scherpschutter. Alsof hij een foto neemt houdt hij me in het vizier, met één oog hard dichtgeknepen, het andere alert. Zijn doelwit wordt de achtergrond van mijn portret.  In zijn schutkleuren wacht hij op mijn misstap. Hij zegt: “Ik ben onzichtbaar”.   Ik knijp mijn ogen dicht en frons, alsof ik op slag blind werd. In het rond  tastend loop ik een stoel omver. “Schiet me maar neer als je durft.” zegt hij met de moed van Atillah de Hun.  Ik stap in de richting van de sofa. “Zolang je onzichtbaar bent zal je winnen.” zeg ik. Op mijn hoede kam ik de kamer uit. Als ik zijn eerste schot hoor kruip ik onder de tafel waar ik heel lang wacht tot zijn geduld op is.   ‘Je moet wel vechten, papa’ zucht hij. ‘Moet dat?’ vraag ik.   ’We wachten op elkaar vanuit een hinderlaag.  Dan kruip ik van onder de tafel en maak me groot.  ‘Ik zit in een tank en straks ga ik over de sofa rijden.’ zeg ik. Mijn zoon blijft onverstoorbaar op mij mikken. ‘Geef je over’ zegt hij. ‘Anders moet ik je doden.’    ‘Heb je nog rantsoen genoeg voor vandaag?’ vraag ik en ik zet drie, vier stappen in zijn richting, doe een poging om het geluid van rupsbanden na te bootsen. ‘Je krijgt nog één kans’ zegt hij. Net voor hij het tweede schot lost doe ik mijn wit onderhemd uit, steek het in de lucht doe een knieval en toon mijn ontwapende handen.

Wim V
55 3

vluchtweg

in het spel vergeet ik de plicht, het vermaak van de fictie overtreft het theater van de straat.   met de vlucht naar Utopia  verdrijf ik de tijd. in de film stort ik me in het witte doek en kies ik de rol die bij mijn bui past.   ik vlucht in de vragen waarin ik meer geloof dan in de goeroe  die de makke kudde naar een tempel van beloftes leidt.   in de drug van de kus vlucht ik, in de kruiptocht over een web van glasvezel. in wat me afleidt. in de roes van de endorfine,   in de dagdroom over de rust   van kelp en koraal ontsnap ik aan de wetten, aan de cipier die de muren aan me opdringt.

Wim V
0 0

palet van geuren

de damp stijgt uit de materie  drijft onder neusvleugels, nestelt zich in een holte van het geheugen   ons laatste avondmaal dat onaangeroerd bleef de eerste staat van ontbinding van een verleden hoe ik me van vroeger afkeer,  opnieuw naar je sluip   tegen de wind in, om de sprong niet te verraden.  je geuren keur ik,  ze voegen iets toe aan de smaak van het weerzien, voorkomen dat ik gif slik   geuren, herkenbaar uit duizenden, raken me lichter dan vingertoppen aan, ze herinneren me   aan de roes die we rug aan rug uitsliepen  

Wim V
0 1

de straat oversteken

 als twee overburen die elkaar nooit eerder troffen. onze huizen staan ver van de rooilijn.   onze tussenruimte is het raakvlak. de satelliet neemt er een luchtfoto van. ik teken de lijnen over:  je gevel, de haag, de straat.   het wordt een pagina in mijn atlas die ik vaak herlees. de afstand maakt van voorbijgangers mieren. hun verkeersregels kan ik niet ontcijferen.   lang na het spitsuur, als de motoren uitdoven nader ik, verf ik het zebrapad, zodat ik altijd veilig over die drukke grens kan.

Wim V
0 0

naakt na Eden

naakt gloeien we op. de thermostaat mag lager. we staan zonder blos op onze kleren.   ik prik in je navel, de knoop van ons laatste pak, naadloos gegoten. gisteren schilfert van ons af. je streelt rimpels weg en blaast het vuur aan. het merg bloeit. zenuwen eindigen in handen.   verdoofd door de klok lachen we om littekens.   ze herinneren niet langer aan het mes. je ruggengraat, een rits die niet open kan. alleen de slang raakt zijn huid kwijt.

Wim V
4 0

wortel

  waar ik blijf met de dorst van een boom zink ik tot de enkels in de grond. mijn voeten kunnen er niet bij.   wortel ik aan de poten van de wieg, in de tuin waar ik mijn melktanden begroef, in de kelder van het eerste huis ?   de kruk laat ik thuis tot ik wankel. de ram daag ik uit en de orkaan is mijn gast ik drink van de grond en blijf overeind.   maar als ik nooit vertrek moet ik boeten verlies ik mijn mond en een betere bestemming. ontwortel me en schud de kluit van mijn voeten.

Wim V
0 0

de drift van de platen

we dansen elk aan één kant, een balts die tot niets dan afstand leidt. het zou volstaan dat één van ons over de lijn stapt maar soms nadert enkel de breuk onafwendbaar en plant de schok zich in ons voort.   de platen drijven uiteen. wij moeten mee als puzzelstukken, met randen die afbrokkelen. tussen ons breidt een bekken uit tot oceaan, rood welt uit onze diepe kamers. kussens van basalt vloeien uit.   de stof die ons maakt. we hoesten het op uit de krater van een keel. de gloedwolk bevangt ons, geeft ons een goede reden tot naderen. waar we later weer botsen, kreukt de korst en groeit de berg. als het ooit zover komt zal ik naar je klimmen.

Wim V
2 0

ijshonger

als het kwik in het rood klimt en de zomer muggen baart, garen we onder een stolp. geel gras en de wesp kruipt in je cocktailglas. het gonst en broeit van vliesvleugels. asfalt smelt. wat uit poriën breekt verdampt tot de huid schilfert. ik verlang naar een ventilator en haar dat openwaait.   naar ijs dat opnieuw in botten kruipt de winter weeft een korst van kant over muren. kou dwingt ons bijeen. jij kent de thermostaat. het steenwol in de spouw spaart de ketel niet langer. radiatoren gloeien als we vacht aan vacht in de sofa het ijs kraken in een klem van armen.

Wim V
0 0

bijgeloof

op vrijdag de dertiende kruis ik de vingers en meld ik me afwezig. de ochtendspits, een wespennest. het klavertjevier aan de drempel, het hoefijzer boven de deur, ik verwacht je morgen met een amulet om de hals. de spiegel dek ik af voor de schicht hem breekt en ik scherven van tegenspoed veeg.   ik haal de kat weg bij de wieg voor hij de adem van onze ongeboren zoon steelt dan hurk ik in de schuilkelder en wacht op de bom. op zaterdag de veertiende tref ik Nostradamus. hij zegt: ‘je hebt het overleefd’. ik spuw op mijn schoenen, strooi zout over de schouder en stap de wereld in.

Wim V
0 0

zicht op de menigte

een raam geeft uit op de stad. de toren houdt me ver van de bezige menigte. hier herkauw ik de woorden, verlies ik me in één taal.   waar is de kloof? hoe sla ik de brug? in de stad hun spel waaraan ik me vergaap, waaruit ik de moeilijke les haal.   mensen warrelen dooreen, vormen een kluwen. sommigen kruipen bijeen als in een mijngang. alsof deze planeet geen kans op afstand biedt.   met de dorst van huid  wrijven ze hun wonden aan elkaar. schilfers stuiven op. de warmte die ze opwekken schrikt me af en trekt me aan.

Wim V
0 0

hecht

  al knip je de streng door en leg je het kind in een mand, laat je het stroomafwaarts, de delta uit, de zee in drijven,   het begint met een band. zonder alfabet moet het janken, bedelen om de hand en de tepel en onder druk van de huid gerukt   rent het weer naar de haven,  klampt het zich aan een dij vast, plet een wang  in de plooi van een rok, wint moed voor het weer speelt.   het oefent fouten tot het met minder kan,  zoals het tapijt met vingerverf besmeuren en zo schalks om grenzen vragen.    

Wim V
0 0

mensen filmen

  van de navelstreng verlost warmen we ons aan de huid van de menigte, in een damp van zweet. we warrelen dooreen, een zwerm aan de grond, vreemd verkeer. het spitsuur verwart ons.   ik behoed me voor blikschade en wijk uit naar een toren. de lift, een kooi in een schacht, vertrouw ik niet. het gevaar van de kortsluiting dat je tussen twee verdiepen blijft steken,   de trap wentelt omhoog als een schroefdraad naar de kluis van een kamer. het raam wordt een scherm. ik nestel me in de rol van de toeschouwer. de stad, het decor voor een film in 3D. achter mij ontbreekt de projector.

Wim V
0 0

god zwijgt als vermoord

  misschien stam ik van Mozes af, ben ik net zo kwetsbaar, zo onzichtbaar als een vondeling in een mand,   bestemd voor de vrouw die mij vindt. ik vertrouw op een hogere rechter die de onderdrukker met tien plagen straft. dan breek ik de keten   en ga met het uitverkoren vee. de kudde zwermt uit. van het manna oogst ik de kruimels en uit de rots sla ik geen druppel.   god verloor zijn stem aan onze vragen. wie belooft me een land, een kroost, een thuis? wie beitelt de geboden in mijn botten? 

Wim V
0 0

adem

in de droogte barst de bodem en wacht ik met open mond op de regen die de keel drenkt. de zintuigen zogen zich vol. ogen, van flarden verzadigd, oren, nog warm van een stem.   ik verlang naar een bed als een doorwaadbaar meer. een wolk breekt en ik open mijn mond. de regen drenkt de keel de smaak van haar speeksel. het water stijgt tot ik de spiegel kus, het rimpelt als een laken. ik drink tot ik uit de oevers treed   en verlang naar haar bodem die me in een kolk lokt. ik blaas bellen tot de longen barsten en ik woest opduik, naar lucht hap, als naar een brood buiten bereik.

Wim V
0 0

door de mand van de luchtballon vallen

de bodem van de mand valt en ik volg. de luchtballon waarmee ik over haar land vaar schiet omhoog en mijn steile koers is meteen bepaald, wordt zonder satelliet en zonder omwegen berekend. mijn bestemming is de gesmolten kern. aan haar land kan ik niet voorbij.   in de val weeg ik niet, oefen ik alle manieren van vallen. buitelen, me uitspreiden, me oprollen. de vlucht van Icarus, de steen in de schacht van de waterput. in de val test ik de weerstand van lucht en ontdek: ik mis de stroomlijn van de druppel.   de hoop dat niets de val breekt dat er in haar bodem een luik openvalt en ik dieper kan. geen nood aan een scherm want in de val wil ik niet lam als een marionet aan touwen hangen maar vrij zijn en verlangen naar een kern en de hitte die het ijzer week maakt.

Wim V
4 0

het uitgewiste pad

het vertrek, de bijlslag die de bol splijt. ik ben weer half. de wonde, het breukvlak dat ik zalf tot het doorlaatbaar wordt. Ik duw er mijn hand in en haal er een kern uit, een ei dat nog brandt.   het straalt rood uit, koelt tot zwart. ik moet broeden tot het kuiken vliegt. van de sluier die ons omwond scheur ik stroken waarmee ik een wonde verbind. ik wentel me in een bed van ijs.   het verdooft me.  kussen verdampen, handen laten geen sporen. de wonde wordt een litteken, een naad die herinneringen lekt, een verhaal dat me wekt. ik ren terug langs onze lijn. de spons veeg ik over de voetsporen terug tot hier.

Wim V
0 0

de gang van de kreeft

halfweg bots ik tegen een vlak dat het pad dwarst. ik zet een stap achteruit en schat de hindernis in. daarnet keek ik er nog door, als door een groot raam. nu kan ik er niet langer omheen. ik sta voor een spiegel en wijk voor de man aan de andere kant. ik kan hem niet voorspellen.   hij loopt achteruit over het pad, een filmstrook die eindigt in een vluchtpunt. flarden flakkeren op. het geheugen ontwaakt. de man verkleint terwijl we voor elkaar wijken tot je uit de verte nadert en hem inhaalt, achterlaat, groter wordt dan hem. het keerpunt is bereikt. ik snel vooruit tot hij op je schaduw trapt.

Wim V
16 0

kamer met zicht op meer

  een kier laat licht toe, een schuine bundel waarin stof zweeft. zij ademt tegen glas. de damp, een vlek die uitdijt en krimpt. het raam geeft uit op een gevel waarin we een bres slaan.   daar is geen kamer dat een gezin bijeen houdt maar een veld waarover pollen drijven, waarin aren nieuwe halmen beloven. het stof in de kamer daalt traag als zeesneeuw. ze keert zich naar mij. bloed in haar lippen en in de haarvaten van het oogwit. het raam is toe maar kieren fluiten, de wind is wreed en om de hoek knarsen de tramsporen als tanden, stramme kaken het geluid van hard op hard en ik in haar zachte klem.

Wim V
0 0

de ruimte van taal

 in het hoogste orgaan licht een zone op en zindert een draad als ik je een woord opbiecht. tekens smeulen in de groeven van de grijze schors.   in ons gesprek worden we striphelden, tekenen we een verhaal en vullen ballonnen met de taal die ons verbindt, als we de code kraken. het alfabet, een reeks waaruit we blijven putten.   we springen over valkuilen, van het raakvlak gommen we de krijtlijnen. hoe de taal een warmer land wordt als je de schaal verkleint. hoe we die grens elders hertekenen als we er elders overheen lopen tot het spoor onuitwisbaar is, het pad dat we uitslijten.

Wim V
0 0

rug

als ik ga kies ik de lijst, de klink is koud, een galm in de gang. als je me uitwuift zie je niets dan rug, huid om ribben, wervels van nek tot stuit.   op mijn rug draag ik nu nog het zadel waaruit ik wierp wie die me de sporen gaf. aan mijn rug kleeft nog de was van oude vleugels van toen ik over de zee wou en de zon vergat.   als ik kom kruip ik naar een grens, bengelen de beugels langs mijn flanken, het zadel waarin jij opnieuw klimt. zo laten we de scherven achter de rug,   kijken we vanuit de toren van heden naar wat er voor de borst wenkt. beteugel me, laat me kauwen op het bit, daar is de steppe, wees mijn ruiter.

Wim V
0 0

sneeuw bewaren

zomer. de zon overtreft de kachel. dan word ik loom en broei ik met het hooi, krijg ik honger naar sneeuw, veel lucht om weinig ijs.   wit dat ik bewaren wil met zonwerende folie in geval van nood, zoals men een gletsjer bewaart voor toeristen.   winter. god scheurt een kussen en stort dons over ons uit, er in vallen is vrede maar we mogen er niet in slapen. in de troost van wit kan je bevriezen,   zoeter dan bloemsuiker op een kerststronk. voor de dooi wil ik de sneeuw naar het noorden dragen alsof ik de kou wil bewaren die mij wakker houdt.

Wim V
0 0

uil

  geen blinde vlek, geen dode hoek. de nek wil ik schroeven tot ik de cirkel zie met vaste ogen die de schedel vullen. in de nacht gaat de  waaier open.   stil vliegen wil ik, met dons aan de vleugels sluipen tot de duik, niet langer zolen slijten maar de klauwen om een kans vouwen,   een kaart maken van de minste geluiden. hier geen muis in de humus, geen lemming in de sneeuw maar een ritselend blad verraadt de storm.   zoals een twijg knakt op het pad, het scharnier piept, de sleutelbos als je thuiskomt, weer een dag lichter na de braakbal van wat ik missen kan.

Wim V
3 0

terugblik

hoe en waar ik verwekt ben en met hoeveel vuur? de vraag kwelt me niet maar laat me ook niet los. de film vond ik niet op de zolder,   lijkt me niet bestemd voor het witte doek. wanneer? ik neem de kalender en tel terug, van de laatste wee naar het embryo. min mijn jaren.   een datum is banaal. ergens in het hol van de winter. ik raad ijsbloemen op de ramen. wat deden ze vooraf? aten ze thuis, in een resto met een ster,   met een pluim voor de kok? konden ze wachten tot na het dessert of schoven ze de borden van tafel?   hun balts zie ik nooit in sepia. ik veeg de damp van de achteruitkijkspiegel maar het blijft een waas en ik blijf in de waan.

Wim V
0 0

voorbij de bom

onder onze voeten, een korst, waaronder vuur. voor mij, een rivaal, door testosteron opgepompt. een ventiel ontbreekt en toch loopt hij leeg. ik zeg: ‘bezin voor je over de breuklijn stapt.   we grenzen aan elkaar als de platen van de aarde. ze schuren, kreuken elkaar op tot een berg. met een krater in de keel tel ik tot honderd, vijl de tanden, begraaf mijn vuisten, en adem laag. het stijgt in de borst.   boven ons lichten wolken op, een hoge stroboscoop. regen blust de krater niet en de laatste druppel is olie.   wat we ophoesten vloeit uit tot een nieuw land waarin we als vrienden uiteen gaan.

Wim V
0 0

vingerafdruk

elk spoor leidt naar mij en zegt: 'uniek is verdacht' zoals de vingerafdruk op de tafel waaraan wij een moeilijk onderwerp aansneden   met een kwast strijk je er houtskool over uit. het patroon wordt zichtbaar op een folie waarover je buigt met een loep. voor de speurder ben ik niets meer dan   een detail in een databank, een lijn in een lijst, zo banaal als het nummer dat naar me verwijst. maar iemand heeft je aangeraakt, een grens geschonden.   je drukt mijn vinger in een stempelkussen, op papier. een koud en sterk oog vergelijkt de afdruk met de afdruk. er is geen verschil tussen de dader en mij.

Wim V
0 0

hangbrug

een kloof, uitgesleten door een rivier. een blik in de diepte snoert ons de keel af en weegt op de borst. daar baadt een bodem in een schaduw die de vrije val uitlokt.   wij, doof voor elkaar, kiezen de eigen kant tot het midden een brandpunt, een raakpunt wordt. enkele stappen achteruit, tot we ver genoeg van de rand pijlers heien die een raakvlak dragen kunnen   de weg naar een belofte, door geen overkant ooit ingelost. we spannen kabels alsof we de kloof dichttrekken. tot we traag naar het midden schuifelen twijfelend aan de kracht van de brug.

Wim V
0 0

misverstand

een schok klieft de vloer, de kamer schuift uiteen en ons midden valt als puin in een kloof. een stilte waarin stof stijgt.    het maakt ons grijzer en blinder. ik voeg er een vraag bij, een steen die valt. even later, de stille plof die de bodem bewijst.   is het een uitgesteld antwoord? het stof daalt. nog altijd sta je stil en roerloos tegenover mij. je lippen wijken niet en op je tong smelt gruis.   mijn stenen zijn op. we kijken van elkaar weg door het schuifraam, naar het antwoord in de tuin, naar het groen dat de kloof dicht.

Wim V
1 0

zand

we missen vinnen en kieuwen. de spiegel is te wijd en te grijs. de oversteek overwegen we in vlinderslag want een vlot bouwen is voor padvinders.   achter ons wuift het helmgras ons uit. de vloed veegt schuim over onze voeten, voert het zand aan als een bewijs van tijd. elders slijt een berg zijn pieken aan ijs en wind.   gruis herinnert ons aan bezonken schelpen. de kringloop is te traag, te groot voor ons oog. het kruipt tussen tenen en waait weg als het stof van onze zorgen.

Wim V
0 0

mimiek

wat het gelaat verraadt als de vuist in een broekzak smelt en de tong lam van twijfel is.   wat je zegt met wenkbrauwen en mondhoeken als je de armen niet omhoog strekt en de kreet niet volgt op een zege, als je je wil afwenden maar het fatsoen dwingt je om te blijven.   wat je met geen zeven talen zegt maar met een alfabet van honderd kleine spieren als de mist naar de heupen stijgt en je houdt de borst hoog.   en hoe ik stemloos en monddood O zeg met lippen en te grote ogen als je me met een bezoek verrast.

Wim V
0 0

doop

groen verliezen is de spot aanvaarden. ze keren je koffer om, zoeken naar verboden bezit, spelden een schietschijf op je borst   de snauw ontvang je minzaam. de slaaf is de meester in een mom. je mag de vloer poetsen met de tandenborstel eten met vastgebonden handen, zonder slab.   het volkslied van de vijand zingen, de feesttent opzetten, hinkelen als een kikker het brandmerk draag je met de kin omhoog de plaagstoot ontaardt in een genadesteek,   spitsroeden lopen, alsof je door de tunnel gaat met bier overgoten kom je buiten, met de eer, met de stank van nooit meer groen.

Wim V
0 0

de tuinman en het mos

je weeft de spons die de dorst vergroot. niet van de grond maar van de regen drink je . voor mijn wortels blijft er minder over.   de schaduw verdraag je goed. zelfs het zuidpoolijs kan jou niet doden. de dooi zal je nieuwe scheuten geven.   je zal mijn soort wel overleven. een groen en zacht bed spreid je voor me uit maar lang liggen kan later nog.   ik moet de grond losser maken. het gras kammen, de tuin voorgoed redden. voor je mijn wortels verstikt doorprik ik je.

Wim V
4 0

fontanel

het water breekt als de vrucht rijp is. doof voor de wee zink je traag, een lichte steen, door de trechter van het bekken. de schedel is nog open.   god liet wat marge. dat maakt je kneedbaar. ze perst je door een hals en je ontwent al half aan haar, je ontsnapt met een weke plek,  een open dak met zeil, waaronder de grijze spons, nog in de knop.   je kan er de hartslag meten, als je er zacht een hand op legt. na een jaar groeit de schedel weer dicht. vanaf dan zit de geest in de cel.

Wim V
0 1

allegro ma non troppo

we spannen snaren van hoek naar hoek  van tafel naar kast, tot we in een web wonen. het houdt ons in huis waar we muziek maken, we stemmen de snaren. dat kan de buren sparen.   de magie van wiskunde ontdekken we in toonladders. waar zet je de maatstrepen als je het ritme verliest? we tokkelen, strijken, hameren meer uit de snaren, het huis trilt van klankenkoorts, we bereiken een rein akkoord.   we verliezen ons in kwarten en kwinten, slaan een brug naar oren tot we naar stilte dorsten. dan kan het twee kanten op. je kan de snaren laten of blijven spelen tot ze knappen.

Wim V
7 0

stem

soms wordt de stilte een jukdat ik beter bij het schroot voeg (herbruikbaar voor wie dat wenst) voor mijn zolen in de drab zinken.   wat weegt vraagt om een stem, die ik uit de plooien van de keel haal. snaren trillen als ik lucht door een kier stuw. niemand tokkelt er op, niemand strijkt er over. de stem is cello en tuba ineen. het galmt in holten.   met huig en verhemelte, met tong en tanden kneed ik de klanken waarin ik een palet ontdek. maar het tumult overstemt me. in stilte zoek ik muziek, voor ik een valse noot tref en de stad leegloopt.

Wim V
0 0

gewoonte

een jonge gans, vers uit het ei, aanvaardt het eerste ding als moeder al was het een stok met een doek over. ook wij herhalen de vroege les.   we printen het patroon in de plaat. wat volgt op waarnemen en voorafgaat aan herinneren. hoe de kleuter taal leert? als een spons in een plas. waaraan je went raak je niet meer kwijt.   krabben aan een oude wonde. de zonde met honing verwarren. de stempel op een voorhoofd drukken. een tempel bouwen. de geschiedenis vervalsen. de plaat blutsen, hem weer pletwalsen.  

Wim V
0 0

wisselvallig

onderweg naar bestemming X  wissel ik van tempo, als in een wachtrij. mijn stappen - kort lang kort - in het ritme van de accordeon. zoals de wijzers soms haperen, soms tollen. hoe we daarbij het overzicht verliezen.   van spoor wissel ik als ik uitwijk, zoals een trein die een kattenrug rijdt. (overlopen naar een evenwijdig spoor en terug) de dwarsligger is gered en ik kan door.   van geslacht wissel ik niet. wat zou ik met twee gelijke chromosomen? X en X (de vrouw, een dubbele onbekende) de hormonen voor en na de eisprong. de pakkans. de kleffe bruidsdans van de darren.

Wim V
0 0

korstmos

algen en schimmels voeden elkaar, delen een voordeel waarop ze teren, halen de mineralen uit wat daalt: de regen. zo wisselen ook wij uit wat ons baat, als een serum: taal, tanden, handen. het maal dat ons rond de tafel houdt. het maakt ons immuun voor de vraat.   ook wij staan op het menu. we pendelen tussen onze polen, dringen onafscheidelijk in elkaar. zonder een verbond zouden we krimpen.  met groeien we traag, als een korst op steen. de sporen zaaien we uit zodat we blijven. de oogst is het voordeel dat ons voedt.

Wim V
0 0

acacia

mieren kruipen over en in me ze belagen en bewaken me zo vlijtig en bijten in de harde tong van een hoog beest dat van mij eet als ik te hoog groei.   die straf wordt mij te veel. mieren kruipen over en in me. mijn voorspoed is hun suikerbrood. het moet snel op en daar word ik bitter van. ze laten een spoor van feromonen.   als ze zich uitsloven krijg ik jeuk.  in het begin lach ik er breed om,  maar mieren lokken meer mieren. als ik hen krab bijten ze.

Wim V
2 0

magma

een zwavelgeur als je het deksel licht. een breuklijn waar hard aan hard grenst. daar kookt het slijk onder onze voeten.   zoet ziek word ik van de diepte, waar steen vloeit als rode stroop. het vult de kelders en dringt omhoog.   de bom houd ik onder een korst. hij eist de ruimte tot de keel ontwaakt en sintels braakt, de zon verduistert. zo groeit de kegel om het huis,   een smeulend eiland waarin we poken. tenzij we hout halen, er olie over gieten of het voeden met onze betere brieven, is het doven onomkeerbaar.

Wim V
0 1

tabula rasa

stel: een plaag treft ons geheugen. vrienden worden weer vreemden. alleen jij kent nog de draden van het net.   je speldt onze naam op de borst, we mogen opnieuw de handen drukken. met een frons voorover reiken. ‘van waar ken ik je?’   je mag het stof van de achteruitkijkspiegel blazen. de keten die ons bindt opnieuw smeden op het aambeeld van nu of nooit.   ons herinneren aan de flaters. aan de bruiloft, de uitvaart en de vloek van een vete, aan hoe het kruispunt een laatste trefpunt werd   maar jij zet het keerpunt in het vet. je wrijft de kreuken uit het klad. je wast het wit. we mogen het blad opnieuw met inkt bevlekken.

Wim V
0 0

cinema libre

het laken scheur je van je af. het bed, een poel waaruit je kruipt. de dag is een gladde oever die je niet weigert. die je niet weigeren mag, die je willen wil.   het huis neem je in,   gisteren herhalen is aan de orde. er zit ruis in de morgen, de muur is een scherm waar draden door schieten. achter je een projector. je keert je af van een oude film die snort in je kop.   in een vlaag van verzet spring je op tafel. wringt je je uit een harnas, eindelijk vrij. de damp veeg je van van de spiegel alsof je hem ontsluiert.

Wim V
0 0

drempel

1   de berg liet me toe, prikkeldraad waar ik onder kroop, de dwarse tak waar ik over sprong ... in de valkuil en na de witte vlag sloot iemand het ijzeren gordijn.   hogere hindernissen liet ik achter. niet één recht en vlak pad herinner ik me. de drempel waar ik nu op stoot weerstaat me. een ongenode gast liet er een afdruk van slijk. een straatjongen spoog er op.   een lage sokkel waarop ik haar raad. een kier onder de deur laat licht door en de schaduw van haar voeten. de tocht kon haar adem zijn.   2   de drempel nemen is de eerste voorwaarde. men zegt dat er er een duivel onder woont. je slikt de prop weg en dept het koude zweet. je schuurt de drempel glad tot je op gelijke hoogte staat.   of je legt er een plank op en neemt in een rolstoel plaats. de tweede voorwaarde is de deur die open moet. je belooft dat je haar er later overheen tilt als ze wit draagt en we ja na ja beloven.   het zou me niet verbazen dat ik over stenen struikel in de gang als ik dan binnen ga, dat de sluier scheurt en dat ik die nacht in de sofa slaap.

Wim V
0 0

ontbijt op zondag

met de trein reden we de nacht in, niemand lag dwars. toch liepen we onderweg vertraging op. zo meldt ons de wekker als we zonder alarm ontwaken. ontwaken is een mirakel waarvan je jezelf overtuigt.   gisteren hebben we de tafel al gedekt. niet dat we ons haasten moeten maar soms knoop je de volgende dag aan de vorige alsof de tijd een touw is dat kan breken in de nacht.   ik waan me in een nieuw hotel. als een ober neem je mijn wensen op. ik geef je alvast een pluim mee voor de kok die je ook vandaag weer vervangt.

Wim V
0 0

labyrint

geuren stijgen er uit de grond het geheugen neemt toe met elke hoek blind tast ik de gangen af tot de wanden biechten.   het licht, als door rijstpapier gezeefd. hoe ik hier kwam? waar ik sluip en zigzag om een verborgen rivaal. de Minotaurus? de vandaal die de wegwijzers zwart verfde?   ergens snurkt een gids in zijn winterslaap. mijn sporen zijn overal en toch herken ik niets. de kaart in mijn zak vertelt over een ander gebied. de draad van Ariadne ligt opgerold in een hoek.   elke dood spoor bekrachtig ik met een vloek de keerpunten streep ik af. hoe ik hier kwam? iemand? roep ik, en de echo zwijgt.

Wim V
0 0

de diepte voor de val

de grond vult het gros van ons blikveld. de hunker naar hoger drukt ons dieper. we weten al wat we van wolken verwachten. de sprong baat niet als je vleugellam bent.   maar voor iets dat blinkt aan de voeten hurken we. we rapen het op en gaan er over met de loep. verwonderd als een peuter over de vondst. ontdekken is een focus op de grond.   de boom strekt wortels naar diep water. vruchten hangen vaak buiten bereik. ze plukken zou voorbarig zijn maar het moment lijkt rijp.   met de hunker naar hoger klappen we een trapladder open en kijken naar de grond als we wankelen, alsof je met de ogen een val kan voorkomen.

Wim V
0 0

de bakens van de gek

brulboeien zet ik uit aan de kliffen hang ik lampen. terwijl het schip de haven nadert ren ik de heuvel op met sprokkelhout.   de lucifers die ik afstrijk zijn nat. zeewind neemt een vloek mee naar de polders. je naam sein ik in morse, het uitroepteken vergeet ik. lichtlijnen aan het hoofd van de haven. met een toorts klim ik in een toren.   als je dan nog drift in de mist, rol dan de kaart uit of kijk op het scherm, de bakens weerkaatsen de pulsen van de radar. je naar hier loodsen is de opdracht.

Wim V
0 0

het moment redden

de zandloper staat op de rand van de vensterbank, wij dansen de tango op blote voeten in de kamer. je giechelt als ik op je tenen trap.   ‘het gaat beter als je je ogen sluit’ we doen het. ik stoot tegen de zandloper. ik kruip tussen scherven en veeg het zand open, zoek verwoed naar die ene korrel, de unieke kleur.   het verbaast me hoe egaal zand is.  zoals schapen in het dal waarnaar je kijkt. vanop de berg zie je geen verschil. elk schaap is de kudde.

Wim V
0 0

buik

  wat daar rijpen kan is de geboden vrucht. het verende kussen waarop hij een oor legt. hij legt er een hand op, binnen is de gloed. in een reflex neemt hij hem terug. voor hij de blaren zalven moet.   de buik kan een rug bergen als je als lepels in een lade slaapt. je woelt hem bloot uit een dun laken. de buik is een deinend veld dat zich strelen laat. een huls voor organen, een weke bodem.   van het land is hij de modder die geen fundament draagt. daar uit de diepte stijgt de stem van de pathos. de buik laat zich niet achter ribben kooien. de navel is een krater van vlees, sinds we de streng verloren.

Wim V
0 1

hindernis

  de vloek als het pad naar een moeras leidt . er door waden zou waanzin zijn. er omheen is de korte weg. het doel is donker. aankomen lijkt niet voor hem bestemd. het nadeel heeft hij tot hij het tegendeel bewijst.   op zijn tong het stof na een verloren duel. hij moet in zeven talen tot honderd tellen tot de rust van het moeras over hem daalt. hij is de minnaar die brieven verbrandt,   zijn polsslag versnelt met de nijd. zijn huid is de huls waarin hij klem zit. de prop in de keel lost niet op. hij ploft ineen in zijn lege pit.

Wim V
12 0

afgrond

  de bodem baadt in de mist. we offeren de longen aan ijle lucht. ik roep in de afgrond en wacht op de echo. ondertussen pluk ik een bloem aan de rand.   de flater blijkt als een windstoot me verrast. in mijn rugzak nog de vleugels, keurig gevouwen met mijn valscherm, een touwbrug, een vangnet. te plomp voor veren verlies ik meer hoogte dan verwacht. boven het dal toont een condor zijn spanwijdte.   al zou er een anker aan zijn poten hangen. hij blijft hoog. zijn les vergeet ik in mijn val. mijn hoop is dat de bodem instort. onderweg slik ik mijn echo in.

Wim V
1 0

ijsmummie

het geheugen is een gletsjer. hij slijt de rotsen en verzamelt gruis, slib dat naar zee moet, zand dat stuift en landt.   wat rest moet bezinken. het woelt later wel weer op. maar de gletsjer bewaart een mummie in zich als een moment dat we gaaf en koel bewaren.   je deelde het met wie nabij was. maar ver is nu, want tijd is rekbaar tot hier. en deze mummie is ouder dan een piramide,   in zijn longen nog de rook van een houtskoolvuur. het moment brandt nog. ijs sleurt het mee naar het dal. hopen moet altijd nu. de dooi als we elkaar vinden.

Wim V
0 0

reflex

de wee komt in een stuip. de baby grijpt naar de vinger, zoekt met de wang de tepel en zuigt. de prik op de voetzool en tenen krullen omlaag de schrei als hij zijn adem ontdekt.   veel van wat we doen is voorspelbaar. de reflex is de puls die door de draad schiet. we knipperen als het stof naar ons waait, hoesten vuil op en krabben de jeuk weg. de lage bloedsuiker maakt een geeuw.   de pupil vernauwt nabij veel licht. we trekken een hand van de hete pan. je geeft me een trap als ik op je knie tik. de adem stopt van zodra ik in je onder ga zodat ik niet in de vloed stik.

Wim V
0 0

vluchtwegen voor later

  ijs vloeit uit, de spiegel stijgt tot de lippen. voorlopig redden ons snorkel en duikbril. later groeien vliezen tussen vingers,   of een meteoor slaat in. as verduistert de zon en maakt de lange winter. de huid verbleekt. een vacht bedekt ons. mammoetjagers ontwaken. reisagenten wijzen naar de evenaar.   op Mars wegen we minder, krijgen we langere armen, kortere benen. opnieuw het lijf van de aap. teren op sap en pillen, bij gebrek aan kluif vallen onze tanden uit.   of we schuiven nu aan de dis, kruipen bijeen, zogen elkaar groot. geven wat we kunnen en nemen wat er is.

Wim V
0 0

zweet

  het komt uit klieren als zoute olie het ontsmet me en dampt voor ik kook. traag breekt het uit als de gletsjer in de dooi,   als rijm uit de nacht. het kruipt over de rug. de glans veeg ik van het voorhoofd voor er roet en stof aan kleeft.   het walmt van ons af maar feromonen wekken de lust. de klamme handen van de junk weigeren we   we bestrijden okselvijvers met aluin en botervoeten met inlegzolen. zweet maakt ons te glad.   je glijdt bijna uit mijn handen. voor ik in een plas sta, spoel ik het van me af. liever zou ik als de honden hijgen.

Wim V
0 0

kluwen

  onontwarbaar is de zwerm op het aas de wetten die ons strikken met kromtaal, de haarvaten waar het bloed het weefsel bijna raakt onontwarbaar het legioen dat uiteenstuift,   de noedels in het bord geschept. de monsters uit de ‘val van de opstandige engelen’ de opgerolde duizendpoot en verstrengelde adders, je drukke gebaren waarvoor ik een doventolk vraag. het net met ongelijke mazen dat ons verbindt.   het net dat ons omsluit als de visser het ophaalt. zonder je hulp wikkel ik de draad niet af, blijf ik naar het kompas staren in het labyrint en herhaal ik de doodlopende gangen.  

Wim V
0 0

naald en draad

  de steek is een noodzaak. de naald moet scherp door de stof, als door de rand van een wonde. zonder kan je weinig hechten.   om kralen aan een snoer te binden moet je ze met de naald doorboren. zoals je een elastiek door de broek haalt, dat hij niet naar mijn enkels zakt. je wil niet dat ik voor schut sta.   zonder naald drift het schip want de mast houdt het zeil niet vast. vezels laten los. zomen rafelen uiteen. als ik de naald hoor vallen blijf ik bloeden. zonder kan je niets hechten.

Wim V
7 0

charisma

 hij denkt plus en laadt zich op. knikt naar wat beweegt en lacht gretig neemt er de kramp in de kaken bij.   kaarsrecht met de borst vooruit gaat hij met vaste tred op het doel af. aan zijn netwerk deelt hij onderweg kansen uit, wonderbaarlijk vermenigvuldigd, als broden en vissen.   de weerstand is een lage horde. bezwaren weerlegt hij met een gul gebaar. hij heeft een ruim aandeel in het voordeel. de pionier wordt marktleider.   de film van zijn triomf herhaalt hij. hij trekt me aan, spant me voor de kar, ment me tot ik de teugels doorknip en ontsnap aan hem.

Wim V
0 0

hecht

  ook al knip je de streng door en leg je het kind in een mand, laat je het stroomafwaarts drijven, de delta uit de zee in. het begint met een band.   zonder alfabet moet het janken bedelen om de hand en de tepel en onder druk van haar huid gerukt, rent het weer naar de haven,   klampt het zich aan een dij vast. plet een wang in de plooi van een rok. wint moed voor het weer speelt,   het moet oefenen voor later, de fout maken, zoals het tapijt met vingerverf besmeuren en zo schalks om grenzen vragen.

Wim V
0 0

experiment

  in een onderzoek splitsen ze ons. twee groepen: gevangenen en cipiers. het lot bepaalt wie waar.   ik trek een gestreepte pyama aan. de opdracht van de cipiers luidt: ‘zorg voor orde zonder geweld.’   ze drijven me naar de cel. ik krijg een nummer en vergeet mijn naam. doof voor mijn weerstand harden ze in hun rol.   mijn grenzen gommen ze met laarzen uit. bij een misstap moet ik pompen met één hand. spuiten ze brandblusschuim over me heen.   tot ik met een zak over het hoofd, aan de enkels geketend aan de afgrond sta. dan legt iemand het experiment stil.

Wim V
0 0

vacüum

  stel. we vullen onze longen nog één keer. zet een stolp over ons en pomp er alle lucht uit. alleen het licht golft er nog doorheen. aan de onderdruk geven we ons over.   maar geen geluid. de wekker verstomt. van de tijd merken we hier minder. we liplezen wat we van elkaar wensen. even baden in een ruimte zonder stof.   gevangen, als in een gloeilamp. in de dubbele wand van de thermosfles. zo verpakt bewaren we misschien langer.    nu kunnen we nog één stap verder. ons aaneen zuigen als twee halve bollen die je met geen paarden uiteen kan trekken.

Wim V
0 0

volle tram

  zoals walrussen bijeen liggen op weinig land. zo staan we hier. een man perst wat blubber tegen mij. hier leer ik wat obesitas met schaarse ruimte doet.   hem afweren is onbegonnen werk. een okselvijver dampt. ik lach zuur. met afgeknepen neus vraag ik,   de deur … waar? alsof ik uit Texas kom. de waarde van een gasmasker stijgt hier snel. de wet van vraag en aanbod geldt overal.

Wim V
0 0

mimiek

hoe wil ik dat je me ziet? zonder de doffe ernst van de klerk. zonder de vreugde van wie nooit drama had. eerder sereen en rechtvaardig als een stille rebel   waar is de lens? ontspannen blijven kijken! onder zorgen kost de glimlach een kramp. het rekt mijn gelaat uit tot een horizon. een ruimer panorama trekt vrienden aan.   buiten straalt naar binnen. een gelaat in nieuwe plooien leggen loont.de gevel verven is het hele huis opfrissen.   hoe maak ik je voorhoofd weer glad? ik dreig met het strijkijzer. het stemt jou niet beter. met de handen in de zij frons je naar mij.

Wim V
0 0

vals alarm

  elk signaal verraadt iets. angst wekt je waakhonden. langs de achterdeur sluip je naar buiten laat je de burcht aan demonen over.   de glasbreuk en de voet over de drempel kondigen de overmoed van de dief aan. rook is de bode van het vuur dat zijn bron verteert. altrasone golven vang je, zingtuigen worden sensoren, je gil een sirene die in vliezen snijdt.   aan je poort vormen geheime agenten een schild. de infraroodcamera verraadt niets meer dan onze warmte. de sleutel is een code die je in het geheugen bergt, de kluis waarop ik een boor breek.

Wim V
0 0

wol

  met een vacht kruip ik de winter uit. als een oud schaap dat uit struweel komt, aan de kroezen klitten slijk en doornen. de chaos laat ik achter me.   de vuile wol hield me warm. nu benijd ik de slang die uit een oud vel kruipt. je kamt er de knopen uit, scheert me. wist niet dat ik zoveel om me heb.   alsof ik nooit naakt was. je rolt er een baal van. later zal je van mijn wol draden spinnen. weven. een patroon tekenen, de lappen aaneen stikken, knippen tot ik om je lijf pas.  

Wim V
0 0

meel

  wil je me fijn? wel goed. dat verzoek volg ik. dors me dan,   maar laat me liever grof, met zemelen. en kiemolie, dat maakt de deeg ranzig. zuiver wit moet niet zo nodig.   bloem is voor banketbakkers die samenzweren met tandartsen. hijs me in de molen. ik geef me over   aan dat samenspel van stenen en wieken. de vlegel reik ik je aan. doe me in een trommel als het sneller moet. wil je me op? kneed me.   maar schuif me nog niet in de oven. laat me eerst gisten. daar rijs ik goed van.

Wim V
0 0

kikker

aan de rand van de poel   twijfel ik tussen land en water.   benijd ik hem. hij heeft beide.   mijn zolen kennen het land te lang.   de heimwee naar water is aangeboren.   dan hurk ik diep, vouw ik de benen op.     alsof ik me klaar maak voor een sprong.   maar mijn stramme wervels moeten wat olie.   de veer schiet niet los, ik mis lenige poten.       ik benijd hem. hij vangt de vlieg met zijn tong.   als ik zo gretig, zo zeker de kans grijpen kon.   dan de plons in de poel van heden.       aan de rand sta ik in mijn twijfel.   al zou ik de voeten voor zwemvliezen ruilen.   ik reik niet verder dan de volgende stap.

Wim V
0 0

lauw lichaam

  het lichaam is een matige oven. het kwik moet continu op peil.   anders falen organen, lopen we schade op. voor haar moet ik sterk blijven, die oven voeden, eten, stofwisselen, bewegen voor ik klem in ijs   als het vriest moet ik wol aan, de vacht lenen benijd ik de aap die uit de boom klom: mijn stamvader. er spant een keten tussen hem en mij   soms zwerf ik door hoog gras, waar ik hem tref hij komt traag overeind en schudt me de hand de kans wordt groot dat ik de laatste schakel ben   ik ben kaler dan hem. hooguit wat schamel dons sinds ik weet dat ik een lichaam heb durf ik niet naakt beter zo. de eerste storm zou het dons wegblazen   als pollen. ik zou je hooikoorts wekken misschien wil ik dat wel, dat je over me heen niest dat je me besmet, dat ik dan ril en zorg nodig heb

Wim V
0 0

rood

rood is de blikvangerde lijst van bedreigde soortencadmium karmijn vermiljoenrood is de lamp die roept rem! nu! (voor je knelt in een wrak)de rand om het bord dat me waarschuwt voor erger is roodhet zuurstofrijke bloed. het vuur dat altijd los wilen de brandweerwagen waaruit een held met een helm de darm uitrolt. de waterstraal. de clash van twee elementende woestijn van Mars waarnaar ik misschien ooit verhuisen de sporen van een oorlogsgod waaraan ik snuffelrood is een lampion in Chinahet neon in het uitstalraam van de lichte zedende loper die ik voor je uitrol als je naast de prijs greeprood is de vlag van links waarmee ik zwaaihet harnas van de rebel dat ik draagde russen in een koude oorlog en de bijbel van Maorood is het getal van de schuld, het gewaad van pinksterende henna op je handen en de veel te zoete harten het satijn van Valentijn

Wim V
0 0

steen papier schaar

wie kookt?' we loten maar vinden geen munt rollen de dobbelsteen onder de kast 'wat nu?' het aftelrijm is te voorspelbaar we houden een hand achter de rug   de steen maakt de schaar bot het papier omwikkelt de steen de schaar knipt het papier   we tellen af  als in een duel met musketten een grijns verraadt je. een knipoog is het sein papier kies ik. uit de steen vouw je nog snel een schaar ik schuif de benen onder tafel en wrijf over mijn maag   'het fornuis wacht op je' 'zullen we eerst schaken voor de afwas?' 'nee. voor ons.’ ik houd twee pionnen achter de rug   je wijst. ik open de steen die je kiest draag wit op het blad van mijn hand je opent het spel en ik volg met zwart      

Wim V
4 0

zoutvlakte

  zondag      het zoutvat is leeg en de winkel is toe    de aardappel smaakt naar zetmeel     je pruilt met een schuin hoofd en ik ga al naar de vlakte    waar ooit een zoutmeer was is nu een bleke egale korst     je kan hier sneller dan een gazelle fietsen    of zacht landen met een ruimteveer      en dan komt de regen die snel zinkt.   de mineralen oplost, mijn sporen uitwist   bijna verdwaal ik. de vlakte is omringd door melde   daar kan ik niet op teren. dat is voer voor het vee   in een wijde vlakte zie je hoe bol de aarde is   de omringende bergen zweven op een horizon   de laatste flamingo broedt er op een verloren ei   een maand later keer ik terug met de buit   je kniest nog aan tafel   voor jou een aardappel met schimmeldons   ik stort er een zak zout overheen

Wim V
0 0