Een babyborrel op zondag. Vrienden van de vriend. Gezellig wat cava drinken in een voetbalkantine met taart en een schattige baby toe. Een baby die handig niet van mij is en die ik kan laten passeren als het weent. Een plan. Ik trek een broekpak aan, loafers, en dan toch hakken, net dat tikje meer. Ik ken de vrienden van de vriend niet goed, wil een goede indruk maken. Sexy genoeg, leuk genoeg, mooi genoeg maar niet te mooi voor de vriendinnen van de vrienden. In mijn hoofd is het druk. We stappen uit de auto, begroeten, nog de beste wensen voor het nieuwe jaar.. "Deze kant uit Evelien!" Ik loop naar de verkeerde kant.. Snel wil ik bijbenen en ineens lig ik op de grond. In 1 seconde sta ik recht. Niks aan de hand! Ik ben niet meer op mijn knie gevallen sinds mijn kindertijd.. De vriend kijkt mij raar aan en de vrienden lachen wat.. Gaat het? De vriendinnen kijken mij bezorgd en geamuseerd tegelijkertijd aan. Ja prima! Als kind deed je bij ons thuis nooit flauw en als volwassene weet ik daardoor vaak pas laat als ik lichamelijk iets mankeer. Je broek is stuk.. Kan wel gemaakt worden! Ik ga naar het toilet. Mijn broek is rood van het bloed en hangt aan flarden. Ik ween. Hard. Van schaamte en nog meer van mijn kapotte broek. Mijn eerste pak. Een week eerder gekocht voor mijn nieuwe baan en mijn nakende 30 jaar. Volwassen cadeau voor mezelf. Duur cadeau ook. Hugo Boss. Ik voelde me sterk en een dame toen ik het aan deed. En nu ween ik met een kapotte knie op een toilet, zoals een klein kind. Daar is de vriend. Met een doekje en een pleister. Terug naar de babyborrel. Want dat is wat volwassen mensen doen. Vallen en opstaan. En soms onder een steen willen gaan liggen..
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.