Schaduwrijk

Spijt glijdt van het wandtapijt,
Vindt geen zandloper, geen exit,
Raakt oververhit in dit schemersalon
Waar de nacht niet welkom is
Zolang mijn geest niet afgesloten.

Turend in de spiegel boort
De reflectie zijn ijzige blik
In het oog van de camera.
De lens registreert vage schimmen
Wil ze omvatten, omsluiten,
Opsluiten in een eeuwig vlies,
In een blijvend verkeren.

Maar de dood laat zich niet vangen
En ik voel het oppervlak
Met koude vingers verder af,
Wil ontsnappen aan alles wat
Me terug in het verleden zuigt.
Mijn wijsvinger drukt door het glas,
Vloeibaar en veilig, een capitulatie
Van densiteit, van fysica,
Van al wat zeker en onbetwistbaar,
En mijn ticket naar het rijk der dromen.

De nacht slokt me op,
Met gulzige aversie,
En ik stap binnen in
De ongastvrije wereld
Van haar web ebbende ziel.
Ik vraag kom je terug
Kom terug naar
Naar waar?
Naar lege kamers
En blanco bedden?
Naar nachten verankerd
In zengende gedachten,
In zwijgend sterven?
Naar de hel?
Moet ik terug naar de hel?
Spiegels kennen geen geheimen
Voor wie ze kan tarten,
En de rol van de dromer
Is om het lot te aanvaarden
Dat de nacht voor hem heeft weggelegd.

In deze wereld van schimmen,
Van chimères en godinnen
Ben ik meer op mijn plaats
Dan in de armen van een poëet.
Kijk over je schouder
En beschrijf wat je ziet.
Het is je kamer, verlaten en vergeten.
Dit is jouw wereld niet.
Die is aan de andere kant van de spiegel,
In het rijk der blinden en dwazen,
Nostalgisch naar een tijd waarin
De waan van de vrije keuze
Als een mistgordijn
Het fatum vertroebelde.
Maar nu is het te laat
En jij moet hier ver vandaan,
Terug naar je eenzaamheid,
Terug naar de spijt die blijft
Snijden als de vlijmscherpe tijd.

En de reflectie die dagelijks
Naar je grijnst nog voor
Je eerste kop koffie, laat
Geen splinter van twijfel heel.
Het is je toekomst noch verleden,
Maar de geest van de hypothese,
Doodgelukkig hier met mij
In het schaduwrijk der dromen,
Van fictie en leugen,
En al wat had kunnen zijn.