Benjamin was al die tijd Sprite blijven drinken, aardbeienyoghurt blijven eten en Florian was me werk blijven geven, opdrachten waarbij ik me wel eens achter de oren krabde maar ik kloeg nooit en werd elke vrijdag netjes uitbetaald. Cash.
Op die vrijdag in mei had Florence de sleutel van het geldkistje een halve toer naar links gedraaid, het deksel geopend en er achtduizend tweehonderd frank uitgenomen. Maar ze had de centen op haar bureau neergelegd, met tien vingers de rug van zijn uitgestoken hand twee seconden lang vastgehouden en de biljetten weggeblazen.
In het daarop volgende weekend had Roeland enkel koek-en-ei-met-konijnepoten gegeten, en ‘s maandags zou hij de middagpauze doorbrengen in het magazijn van de aanpalende houthandel, samen met Florence. Daar zouden de nogal schaars belegde broodjes net iets malser worden, desalniettemin onaangeroerd blijven; de stilte zou er prikkelen en het gloeiende voorgerecht dat in de lucht hing, kon niet afgeslagen worden door de innerlijke mens.
Roeland was dus blijven dromen en Florian had in januari al de nodige twijfel gezaaid bij Snotsio. "Dat een serieuze herstructurering zich opdrong om break even te kunnen draaien," was hij er gaan verkondigen.
Tegen Bart Smiths, de financiële man, had ik hem nu, vier maand later, horen zeggen dat "het stilaan tijd werd om die boel van Snotsio te verkassen, dat hij nog twijfelde tussen Polen en Slovakije" en ’s zondags belde hij me op, zei dat "we ’s anderendaags naar Kaltenberg zouden vertrekken en van daaruit naar Myjava zouden doorrijden en dat ik om half één moest klaarstaan aan de buro’s te Wetteren."
De ganse weg liet Florian me aan het stuur van de Volvo en zat hij achterin haast constant te bellen. Ook met jakhalzen in Roemenië, "of de betonvloer al gegoten was, dat de machines uit Pineau-de-Ré al onderweg waren, of ze al genoeg mieren geselecteerd hadden om direct in twee ploegen te kunnen draaien, of er al afspraken gemaakt waren met de douane voor de tijdelijke invoer van de Chinese elektronica..."
Zo ging dat maar door tot we toekwamen in Kaltenberg waar we niet lang zijn gebleven.
"Dat de buro’s al redelijk aan het leeglopen waren," had ie tegen me gezegd toen we er wegreden, richting Rozvadov.
Er stond een lange rij wachtende auto’s aan de grens en Florian glimlachte toen Roeland die ganse file voorbijreed. Hij maakte de douanier wijs dat Florian F. een gezant was van de Europese Commissie en Florian stak met strenge blik zijn paspoort uit het raam. De Tsjechische douanier groette hen en ze scheurden verder richting Plzen, Brno, en zo naar Myjava.
Zestig kronen om vier uur te slapen in Penzion Hutnik en ’s morgens heeft Roeland Florian afgezet aan het bedrijventerrein van Slovenská Armatúrka Myjava, waar één van de jakhalzen hem stond op te wachten. Florian zou wel terugvliegen vanuit Wenen en Roeland moest op de terugreis stoppen in Lotharingen, bij Lulding in Pineau-de-Ré, om er een inventaris te maken van de overgebleven voorraden, en dan aan ene jakhals in Timida Soara laten weten hoeveel vrachtwagens er nog nodig waren om de restjes naar Roemenië te voeren.
Opdracht volbracht en het was toen ik België weer binnenreed, die lamlendige cd van Simply Red uit het raam keilde, Nightingale and the Wolf oplegde, dat ik het besefte, dat het weggesmeten geld geweest was om onderweg die Penthouse te kopen en ik het nu helemaal zeker was.
Ik kon Florence echt overal ruiken. Overal in Europa. Als pittige soep in de mist.
Soep voor de wolf
deel 4 van het documentaire kortverhaal 'United Cowboys'
uit de reeks 'Roeland Wittebolle'