Zonder de zon zouden we niet bestaan.
Onze Aarde zou een dode planeet zijn in een ‘oneindig’ kille ruimte.
Dankzij die vurige bol en de geschikte plaats dat onze planeet heeft weten te bemachtigen.
Niet te ver weg om te bevriezen en niet te dichtbij, zoals Mars.
Wat hebben we nog nodig om de oersoep te maken? Water.
In de zee ontwikkelden zich de eerste organismen van eencellige wezens die na een paar miljard jaar evolueerden met een hoger bewustzijn.
Heeft God ons geschapen? Nee, dat geloof ik niet.
Waar ik wel van doordrongen ben is dat we onnoemelijk veel geluk hebben gehad dat alle voorwaarden voorhanden waren om leven te ontwikkelen.
Zonder slag of stoot is het voortbestaan van een soort niet gegaan.
Twee belangrijke aspecten hebben er aan meegewerkt; de voortplanting en angst. Die laatste emotie zorgde er voor dat een soort zich aanpaste om te overleven. Slag- en scherpe tanden, stekels, vergif, platen en kragen ter bescherming. Kolossale dieren die op elkaar inbeukten met horens en klauwen.
De planten deden hiervoor niet onder; grootte, omtrek, stekels, vergif en parasiteren behoorden al tot hun arsenaal. Onder elkaar werd er ongenadig gestreden om het meeste licht en ze moesten zich nog verdedigen tegen de vraat –en verniel zucht van de fauna.
Hadden de omstandigheden zich kunnen handhaven was het onwaarschijnlijk dat dit artikel werd gelezen, laat staan geschreven.
De natuur had een duwtje nodig om alles beter te ‘tunen’.
Een zetje in de rug door een enorme asteroïde.
Niet het uit de kluiten gewassen steentje was de oorzaak van de ommezwaai.
Wat het veroorzaakte na de impact - zo een vijfenzestig miljoen jaar geleden - werd desastreus voor al wat groeide, bloeide, loeide of gromde. Tsunami’s, schokgolven, vulkaanuitbarstingen en het opgeworpen stof na de inslag werd de zwanenzang voor de toenmalige reuzen. Omdat de zon niet kon doordringen tot in de biosfeer stierven de planten af. De herbivoren vonden geen voedsel meer en de carnivoren zagen na verloop van tijd ook hun vleesvoorraad verdwijnen en stierven de hongerdood.
Al wat klein was kreeg eindelijk de mogelijkheid om uit hun schuilplaatsen te komen; de voorouders van alle zoogdieren.
De ‘verfijning’ was begonnen en de mensachtigen kregen ongeveer vier miljoen jaar geleden hun kans om het podium te bestijgen.
De humanoïden hadden een grote voorsprong dankzij hun groeiende grijze massa en hun aanpassingsvermogen. Zij konden abstract denken en vooruitplannen! Die mogelijkheden lieten toe dat de Homo Sapiens Sapiens de aarde veroverde. En hoe!
De vrouwtjes werden monogaam en dankzij die trouw waren de mannetjes zeker van nakomelingen die hun genen erfden.
Mensen gingen niet langer in stamverband leven. Ze verkozen familie en zoveel duizenden jaren later scheidde koppels met hun kinderen zich af van de rest van de familie. Ze gingen alleen wonen en de weg naar individualiteit werd gelegd.
Daar zit nu juist het probleem van onze huidige samenleving. Waar eerst een hele stam en daarna de familie meehielpen bij het grootbrengen van de kinderen, bleef er alleen ma en pa over. Beide ouders gingen na verloop van tijd uit werken en het kroost werd uit handen gegeven of leerde op zichzelf te leven.
Bijgevolg; stress voor alle kampen en gebrek aan zekerheid. Alle relaxatie – en meditatie therapieën ten spijt groeit het ongenoegen en zelfmoorden zienderogen. Willen we een hoger bewustzijn bereiken, dan kan deze enkel als we terug leren samenleven.
De ouders gerust zijn in hun spruiten en de kinderen steeds op iemand kunnen terugvallen om zich veilig te voelen.
Daar kan geen strekking of geloof tegen op!
De manier van leven van onze voorouders heeft er toe bijgedragen dat we zo succesvol werden.
Miljoenen jaren van wederzijdse zorg laat zich niet zo vlug onderdrukken.
Socialisering is levensnoodzakelijk voor het algemeen welzijn.
We moeten terug leren leven met familie, groepen, soortgenoten en uiteindelijk met heel de wereld bevolking. We zitten nu eenmaal allemaal in hetzelfde schuitje; die groenblauwe bol waarop alle leven ontstond ‘against al odds’.