Achter de brouwerij konden ze ons niet zien. Zowat om de twintig minuten kwam er een ouder kijken, maar verder lieten ze ons met rust zolang we geen onheilspellende geluiden maakten. Volgens mij hadden ze ondertussen ook teveel rosé op, want ze kwamen steeds minder vaak.
Gaston had de leiding. Van zijn ouders mag hij niet met speelgoedwapens spelen. Toen zijn moeder hem betrapte met een revolver uit onze verkleedkoffer werd ze uitzinnig. Ik geloof dat ik begrijp waarom.
Van een pezige twijg van de treurwilg had Gaston alle blaadjes gestroopt. Hij zwiepte de twijg door de lucht. Ze kwam knallend neer voor de sandalen van Fons. Steentjes sprongen op en zijn tenen kromden, alsof ze zich onder het leren bandje wilden verbergen, maar Fons verzette geen voet. Het grind was nog vochtig. De zon schijnt nooit achter de brouwerij.
Inneke en ik stonden op een afstandje. Ze was amper vijf. Gaston keek ons indringend aan en liet zijn zweep nog eens knallen. Ik kneep in Innekes hand, want ik wou dat ze haar mond weer dichtdeed.