Ik zit aan de keukentafel. Voor me ligt een verveeld wit blad, dat ongeduldig wacht tot ik er iets op schrijf. ‘Ken je personage,’ klinkt het door mijn hoofd, ‘beter dan je beste vriend. Je staat er mee op en gaat ermee slapen. Je houdt er meer van dan van je eigen partner.’
Na de cursus ‘Levensechte personages ontwikkelen’ en talrijke blogs en tutorials over het onderwerp, stuiteren deze tips door mijn hoofd. Helaas blijft het daar bij. Het witte blad wacht tevergeefs op invulling. Driftig denk ik na over de hobby's van mijn personage. En zijn kindertrauma, veroorzaakt door zijn ouders voor wie ik nog geen gepaste naam heb gevonden.
Als ik eindelijk een paar zinnen uit mijn pen heb geperst, ben ik teleurgesteld. Mijn personage voelt onecht. Een vergezochte constructie die plat op het verder volledig lege blad neerligt. Levenloos.
Verdrietig kijk ik naar mijn dode ‘beste vriend die ik beter ken dan mijn eigen partner’. Ik probeer hem nog één keer tevergeefs te reanimeren door hem ruzie te laten maken met de buurvrouw. Terwijl ik zwoeg over een plausibele reden voor dat conflict, wordt de doodsoorzaak plots duidelijk. IK HEB HEM VERMOORD!
Een personage laat zich niet boetseren. Het kiest zijn eigen weg in het verhaal. Het enige dat ik moet doen is het de ruimte geven. Om me te verrassen met een wonderlijke tocht die ik in geen van mijn eerdere verhalen heb gemaakt. Hoe langer ik mee loop, hoe meer het personage zich blootgeeft. Ik zou het liefdevol kunnen sturen als het de verkeerde kant opgaat. Het herinneren aan het veilig uitgestippelde kader dat ik ervoor maakte.
Of ik kan niets doen. Alleen maar toekijken als het in een ravijn stort. Wanneer het op de bodem ligt, misschien met een rare knik in de nek, kan ik voorzichtig afdalen. Om daar te ontdekken dat het me zonet heeft toegelaten in de diepste krochten van zijn geheimen. Of ik die geheimen nu spannend, prachtig, magisch, afschuwelijk, verdrietig of stinkend rot vind, verwonderen zullen ze me zeker. En voor ik het besef, staat er een volledig mens van vlees en bloed op mijn papier. Mijn nieuwe beste vriend?
Niets van! Je vrienden kies je zelf. Maar je personages? Daar heb je niets over te zeggen! Ze bouwen zelf hun weg en geven geen sik om wat jij daarvan vindt. Trek je dat echter niet aan. Als het resultaat je niet bevalt, kan je je personage nog altijd in een strak regeltjeskader vastsnoeren om het daar langzaam en pijnlijk te vermoorden.