Hoewel hij reeds geleerd had (af en toe) te zwijgen kon de jongen het niet laten tussen te komen.
('Mensen deugen niet!', zo meende hij, 'Mensen geven teveel aandacht aan wat er gezegd wordt, niet aan het waarom!'.)
Het was een ellendig bestaan. Niet ongekend waren de jongen de ingetrokken uitnodigingen, zonderlinge lunchpauzes, het vele draaien in de nacht. Hoe meer hij sprak, hoe minder hij zeggen mocht. Tot het moment waarop de jongen zijn stem begon te verliezen.
Het eerste wat verdween was zijn woordenschat. De rijke taal die de jongen hanteerde, versimpelde. Woorden groeven zich uit zijn brein en verlieten hun thuis via zijn oorkanaal. Mensen reageerden bemoedigend: 'Ik begrijp eindelijk waarover het gaat!'.
Het tweede dat via de poriën van zijn huid beter oord zocht, was de grammatica. Complexe, lange zinnen werden van de kaart geveegd en maakten plaats voor eenvoud. Opnieuw bejubelden de mensen de jongen: 'Nu weet ik wat je zegt!'.
De jongen voelde zich gesterkt in zijn nieuwe vaardigheden. Zijn gedachten waren helder en scherp. Een nieuwe ik drong zich naar de voorgrond en het voelde goed.
Maanden verstreken en het laatste wat de jongen verloor was het geluid van zijn stem. Paniek overviel hem en wanhopige verzoeken aan de dokter brachten niets op. De jongen wenste dat hij nooit gezwegen had. Vol spijt keek hij naar het nieuws, waar de meest kritische journalisten en diplomaten speelden met woorden en nuance. Waarom was er voor hem geen plek? Waarom mochten mensen slechts kritisch zijn waneer andere mensen het toestonden?
De volgende dag schreef de jongen een gedicht over zijn mijmeringen, -niet in woorden maar in morsecode-, met als titel: 'Recht op complexiteit en de plicht om te begrijpen'. De jongen printte zijn gedichten uit en hing ze verspreid over de hele school, de stad, zijn huis en de sportclub.
Langzaamaan verschenen er reacties. Op de tram zag hij een morseboodschap in grafitti, een straatlantaarn flikkerde in het tempo van een bemoedigende kreet, een jongvolwassene op de straat liet de tonen uit zijn box schallen.
Hoewel gesterkt, besloot de jongen nooit meer te spreken. Wel werd hij poëet, niet in woorden, maar zocht hij de uithoeken op van rijm plaats en tijd. Complex, niet met de bedoeling om slechts gehoord te worden maar begrepen.