Een schotel belegde broodjes doet de ronde.
Oude man voelt met benige vinger welk beleg het meest
in zijn smaak valt.
Hoe tristesse op een bordje prijkt.
Verderop reikt iemand nauwelijks verder
dan het uiteinde van
het glas waarin zijn
Duvel huist.
Hologig streeft hij
de eeuwigdurende
roes na.
Gestaar naar de hand
van een vrouw
nestelt zich
verder in ontrouwe
gedachten.
Deze polonaise
van gebroken
dromen
en
verheven
leven
sluier ik
dealer in mist
tot een strijdperk
waar jager
naadloos
prooi
wordt.
Tot ook daar
niets anders dan
vergeving
overblijft.