Marcel was zijn peignoir vergeten. Waar wist hij niet meer. Alcohol slaat zwarte gaten en spijt komt nooit op tijd. Hij begreep er niets van.
Twee handen balden zich tot vuisten, kozen de bakstenen muur als startbaan die ze eerst zacht, dan steeds harder gingen bedwingen. In het bloed dat zich op het oppervlak aftekende, kon je veel verdriet lezen. Hij hield pas op toen de knokkels open lagen, het licht werd in zijn hoofd. Nooit was alles zo donker geweest.
Het was Mathilde die hem de kamerjas had gegeven. Sinds zij in niet meer dan een lelijke vaas op de kast paste – wat hij overigens nooit zou aanvaarden, zij bleef te veel vrouw om in zo'n kleine ruimte te aarden – was hij het kledingstuk als een tweede huid gaan dragen. Zo doken ze samen de stad in, Mathilde en hij, de wereld aan hun sloffen.
Zonder die satijnen bondgenoot als warme deken om zijn schouders, voelde hij zich ontzettend naakt. De wereld zo onbereikbaar, dat niets nog zin leek te hebben. Hij opende de kast om een andere jas te kiezen. Meer dan bevreemdend voelde dit als verraad. Dan maar niets. Hij ging liggen en dacht: tot nooit meer.
Om 6 uur stond hij op, wandelde de trap af en nam zijn peignoir uit de voorraadkast. De plek die Mathilde in zijn droom had aangewezen. Terwijl de regen tikte op het dak, liet hij huid op huid in de plooi vallen. Hij lachte en dacht: niet nu, nog even.