mme evil

Gebruikersnaam mme evil

Proza Poëzie Kort verhaal

Teksten

Hoe ik het zie

Hoe ik het zie groene toppen hinten naar een leven lang een druppel gooit mijn terugblik op oneindig dan droogt de zon op wat ooit was nooit was het nu zo dichtbij

mme evil
31 0

Onder de mensen

Het begon met een paar extra voetstappen om kwart voor acht. Na elk belgeluid volgde een vermenigvuldiging. Een heen en weer bewegen tussen voordeur en woonkamer. Tot alle genodigden nestelden in de gezelligheid, klinkende glazen de toon zetten.Ondertussen is het middernacht, maar van slapen lijkt hierboven nog lang geen sprake. Hoe meer ploffende kurken, hoe meer bruis in het gezelschap. Hun stemvolume stijgt met het alcoholgehalte.Iemand roept iets. Uit het rumoer leid ik af dat het hilarisch is. Plots legt een doffe bons iedereen het zwijgen op. Het is wennen aan de stilte. Is de grappenmaker ongelukkig gevallen? Mijn fantasie krijgt weinig tijd om een eigen leven te leiden. Geroezemoes zwelt aan. Stoelen schuifelen. Ritmisch tikken wordt uitbundig stampen. De bassen verklappen Bowie’s ‘Let’s dance’. In gedachten dans ik mee. Om drie uur zal ik eens gaan kijken. Het is vijf over als ik de spiegel in de hal passeer. Geen gezicht om onder de mensen te komen. Ik strijk mijn plooien glad en keer op mijn stappen terug. Onder het uitstervende feestgewoel wens ik mijzelf welterusten.

mme evil
35 0

De groene voordeur is nu blauw

De groene voordeur is nu blauw, binnen maken andere bewoners nieuwe herinneringen, maar verder lijkt er weinig veranderd. Nog steeds dezelfde gordijnen, statige gevel, foutparkeerders voor de garage. De zon werpt haar schijn op de bovenverdieping. Mijn blik glijdt af naar vroeger. Ik hoor het parket kraken, voel hoe plafondfiguren – engelen, draken – me aanstaren. Alsof ze willen zeggen dat al wat hier geweest is, voor altijd tussen ons blijft. Gerustgesteld keer ik terug. Het huis staat ondertussen volledig in de schaduw. Een man passeert, voortgetrokken door zijn hond. Hun actie zet ook mij in beweging. Wat ik achterlaat, ligt steeds verder, verder weg.

mme evil
18 0

Zolang

Zolang de zon stand houdt bestaan wij

mme evil
14 0

Hoe ik het zie

Hoe ik het zie groene toppen hinten naar een leven lang een druppel gooit mijn terugblik op oneindig dan droogt de zon op wat ooit was nooit was het nu zo dichtbij

mme evil
12 0

Marcel was zijn peignoir vergeten

Marcel was zijn peignoir vergeten. Waar wist hij niet meer. Alcohol slaat zwarte gaten en spijt komt nooit op tijd. Hij begreep er niets van. Twee handen balden zich tot vuisten, kozen de bakstenen muur als startbaan die ze eerst zacht, dan steeds harder gingen bedwingen. In het bloed dat zich op het oppervlak aftekende, kon je veel verdriet lezen. Hij hield pas op toen de knokkels open lagen, het licht werd in zijn hoofd. Nooit was alles zo donker geweest. Het was Mathilde die hem de kamerjas had gegeven. Sinds zij in niet meer dan een lelijke vaas op de kast paste – wat hij overigens nooit zou aanvaarden, zij bleef te veel vrouw om in zo'n kleine ruimte te aarden – was hij het kledingstuk als een tweede huid gaan dragen. Zo doken ze samen de stad in, Mathilde en hij, de wereld aan hun sloffen. Zonder die satijnen bondgenoot als warme deken om zijn schouders, voelde hij zich ontzettend naakt. De wereld zo onbereikbaar, dat niets nog zin leek te hebben. Hij opende de kast om een andere jas te kiezen. Meer dan bevreemdend voelde dit als verraad. Dan maar niets. Hij ging liggen en dacht: tot nooit meer. Om 6 uur stond hij op, wandelde de trap af en nam zijn peignoir uit de voorraadkast. De plek die Mathilde in zijn droom had aangewezen. Terwijl de regen tikte op het dak, liet hij huid op huid in de plooi vallen. Hij lachte en dacht: niet nu, nog even. 

mme evil
75 0

Blind date

Nee er is vast geen klik als ze tijdens vogelpik  recht in je ogen mikt

mme evil
39 1

Zandloper

Neem begin en eind tussen duim en wijsvinger draai de tijd dan om

mme evil
23 0

Tussen de regels

Tussen de regels van ons graag zien valt nog zoveel meer te lezen

mme evil
20 0

Perfect plan

Daar ligt hij kersvers stilleven enkel de bloedplas verraadt een gruwelijke daad   Karla zweet in haar linkerhand het mes net nog tussen hart en middenrif nagels kerven spijt in de rechter   Perfect plan, verkeerd lijk alles wordt zwart de vloer een zinkgat waarin ze verdwijnt

mme evil
39 0

Anita gaat vreemd

Anita gaat vreemd. Haar minnaar woont om de hoek. Het is de buurman die nu en dan haar wederhelft bezoekt. Dan kijken de mannen samen voetbal en lachen ze met vrouwen. Ook met haar. Maar: als de kat van huis is, danst Anita rond hém heen. De 'gelukkige' minnaar heet Willy, een naam die klinkt als een klepel van een te traag tikkende klok. Tik... tok. Toch is hij een snelle man, een turbo die niet stilvallen kan. Willy is de match die haar licht ontvlambare lijf doet branden. Grommend als een wilde beer stort hij zich op haar. In ruil zet zij haar tanden in zijn weelderig begroeide torso. Maar soms… Soms voelt ze de drang eens goed door te bijten. Hem pijn te doen, genadeloos af te maken. Naast zijn zweet en zoutig vel zijn bloed te proeven. Zijn ribben te doorboren met een stomp maar krachtig voorwerp. Zijn ogen dicht te schroeien met vuur of één of ander bijtend zuur.   Het is het sluimerende, plots opduikende schuldgevoel dat haar tot zulke waanzinnige gedachten drijft. Ze wordt boosaardig en tegelijk zo teder, zo lief dat ze niet weet of ze moet schreeuwen, hem verscheuren of simpelweg beminnen. Haar lijf davert, haar poriën openen, haar stem gromt. Zo grommen ze samen: hij van opwinding, zij van verwarring, kwaadaardigheid.   Willy weet niet wat het is, bedriegen, hij staat met zijn alleenstaande-status aan de andere kant. Daar waar het niet pijn doet, daar waar het schone leven heerst van cadeaus en saunabeurten. Ze wil het hem inpeperen, kerven in zijn rode, door haar doodgebeten vlees. Tegelijkertijd moét ze hem waarschuwen. Scheer je weg, vlucht voor ik je genot bezorgende lichaam in stukken snijd en in een fondue van chocolade en vruchten dompel. Ach Willy, ga weg!     Maar Willy blijft. Leest enkel liefde op haar schuldbewuste gelaat. Hij voelt geen haat. Hoopt dat ze haar man voorgoed verlaat. Dat die straks in de deuropening staat, hen betrapt tijdens de daad. Anita wil dat hij gaat. Maar hij blijft en zegt “grrr”. Zij gromt “grrr”.  

mme evil
97 4

Wie niet weg is

Je vindt haar in de krijtstreep op de muur de geur van vers gemaaid gras het snikken van een kind dat nooit het jouwe was het briesje dat je wang streelt een bal op een verlaten plein onschuldig gegiechel in een overvolle trein   Je sluit je ogen, telt van een tot tien schreeuwt in je eigen stilte wie niet weg is, zal ik zien Dan staat ze naast je omarmt je, zoekt warmte in je schoot Altijd is ze bij je nooit gewoonweg dood

mme evil
10 0

Je ziet niet veel

Je ziet niet veel  denkt – de zee is diep  ruikt wat rest  na regen op asfalt Het is tijd keer terug, kijk alles wat leek zoals het was is alles zoals het leek  Iemand zegt – kom hier tussen nu of nooit kies je later   Je zag niet veel dacht – de zee is diep ze woelt, ruist,  rolt zich op en keert terug Altijd

mme evil
22 1

Nachtwacht

Het is 3 uur als Blondie de gordijnen opent De stad ligt niet wakker van de nacht  Hij wel   Tijd voor een sigaret Blondie hijst zich uit bed Zijn gelaat verraadt dat de koude hem verrast Een siddering van teen tot hoofdhuid, hij verkrampt   Blondie staart de stad tegemoet, blaast warmte naar de kille nacht Hij wacht, maar krijgt enkel duisternis terug Tot… één lichtpuntje zijn aandacht vangt   Zij Op 4 uur Als schoonheid een naam had was het de hare (was zij de zijne maar)   Blondie wou dat zij hem zag seint met zijn aansteker --.. .. . / -- .. .--- / -.. .- -. [zie/mij/dan]   denkt “idioot”, draait zich om,  merkt dan een vlammetje op .. -.- / --.. .. . / .--- . [ik/zie/je]   Blondie lacht dooft zijn sigaret, gaat weer naar bed wordt pas wakker als de zon zijn oogleden plaagt   Hij vult zijn aansteker en wacht… tot dat lichtpuntje in de koude nacht  

mme evil
14 1

Rots

  Eens de duisternis gevallen is, de nacht de horizon tot ravenzwarte streep heeft herleid,  blijf ik eenzaam achter   Geen drenkeling voor wie ik rots moet zijn, de branding niet meer dan een slappe golf die op mij breekt.   Hier wacht ik tot de zon opkomt het licht mij weer van tel doet zijn.   Geen schaduw onder fonkelende sterrenhemel maar voluit schitterende diamant    (Le rocher du diamant - Martinique)

mme evil
9 1

Meedogenloos

Kevin keek door het keukenraam, ademde zijn buik bol en zuchtte alle lucht naar buiten. Met de top van de linkerwijsvinger vormde hij zijn initialen in de mistig geworden ruit. Blies dan zijn laatste zwarte gedachte uit en deed daarmee de zonet gevormde letters weer verdwijnen.   Vandaag was de Dag, niemand kon hem stoppen.   Keurige Kevin, het haar strak naar achter, hemd in de broek. De accidentele veeg schoenpoets stond hem goed. Zo ging hij de deur uit. Bestemming: dienst bevolking, loket 2.   “Volgende.” Een kleine vrouw met grote bril leunde over de toonbank. Haar ogen gingen twee verschillende richtingen uit waardoor Kevin even twijfelde. “Jongeman, ik heb niet de hele dag tijd.” "Kevin de Kleine, goe... goedendag. Ik ben hier voor…” “de Kleine… Hm, uw naam staat niet op de lijst. Zonder afspraak, geen behandeling van uw dossier. Ga naar huis, regel een afspraak en kom dan nog eens terug, manneke. Volgende!”   Teleurgesteld droop Kevin af... maar wacht eens. Dit klopte niet. Het scenario kreeg een wending die hij niet begreep. Normaal zou hij het gemeentehuis fier verlaten als Ludo De Grote. Kevin de Kleine was op dat moment al dood. De sterfscène succesvol voltrokken bij de overhandiging van de nieuwe identiteitskaart, terwijl de brilvrouw met ontzag “Proficiat, mijnheer De Grote” had uitgebracht.   Gedreven door een plotse razernij draaide Kevin zich om, schuimbekte “Ik… ben… geen… manneke!” waarop hij een balpen uit een van de houders greep en die met volle kracht in het montuur van de ambtenaar priemde.   De vrouw viel voorover op de toonbank – “Oh-ah” – en nam door het gebroken glas twee schimmen waar.   Haar linkeroog zag Kevin uitgestrekt op de grond liggen.   Haar rechteroog aanschouwde in een waas hoe Ludo triomfantelijk het pand verliet.

mme evil
14 1

Vloerkleed

Ik droomde dat ik de buurman tot vloerkleed had herschapen. Ik stond op en waste mijn handen in onschuld. Van bloed of schrammen geen spoor.  Een dag later kwam ik beneden. Het brood was hard en beschimmeld, de koffie koud.Sinds Pierre me voor zijn yogalerares verliet – nu een week en 12 uur geleden – had ik geen eten meer aangeraakt. De gordijnen bleven dicht. Elk straaltje licht deed me aan de zonnegroet denken. Ik gaf over in de wasbak. Hoe wij hier waren beland was geen verrassing, had Pierre gezegd. Van zodra hij zijn Grote Aankondiging begon, slibden mijn oren dicht. Alsof we onder water zaten en van elkaar moesten raden welke woorden we uit borrelden. Veel meer dan “sleur” en “echt goed voor mijn chakra’s” kon ik er niet uit opmaken. Ik liet hem gaan. Misschien was vechten een optie geweest. Ik had hem kunnen neerknuppelen met de mixer die nog op het aanrecht stond, vastbinden en onder hypnose van gedachten doen veranderen. Dat het niet zó slecht was allemaal, dat na de 7 magere jaren vast wel de vette zouden volgen. We konden samen op retraite gaan tot onze yin en yang weer in balans waren. Al hield ik niet van oprolbare matjes en leggings, wij waren het waard. Maar niets van dat alles. Ik wenste hen veel geluk samen, hield staande tot hij de deur uit was om dan tienduizend ton zwaarder te worden. Een nacht lang lag ik op de keukenvloer. Het volgende wat ik mij herinner is de buurman die in de woonkamer staat. Ik die een mes neem, hem langs achter benader en dan levend vil. Zijn omhulsel schik ik mooi op het parket, benen en armen wijd, de bek open. Mijn jachttrofee tot tapijt herleid.  Ik ben trots.

mme evil
88 2

Slaap

Nu jij hier naast me ligt in jouw duisternis die slaap heet  durf ik zachtjes fluisteren "blijf nog een beetje"   Zo wacht ik tot het licht de kamer binnensluipt  – jouw wakker worden in mijn armen  

mme evil
12 2

Loslopend wild

Dat ik het soms mis. Het onbezonnen over daken schreeuwen.                               Ik ben de koningin van de wereld.   Dra zal ik uitbreken, dan weekt alles los. Lopend wild.     Sluwe jager, raak mij. Schiet mij neer. Stil mijn honger: voed me groener gras.                                      Doe het in zwart-wit.  Kom, zwem achterwaarts. Neem een duik uit het water.                           Spuug vol, dat laatste glas met mij.     Ik blijf liggen. Laat me vallen.                Dronken dwarrelen we over scheve paden.     Tot het licht wordt, alles weer normaal kleurt.  Adem in.                                           Wij zijn het einde van een nieuw begin.      

mme evil
39 2