Soms, héél af en toe denk ik er wel eens aan: hoe zal ik sterven? Gaat dat door een ziekte gebeuren? Een ongeluk of een heel natuurlijke dood? Ga ik pijn lijden of glij ik gewoon rustig naar de overkant?
Ga ik bang zijn of juich ik mijn moment van vertrek in stilte toe? Ben ik alleen of word ik omring door de mensen die me liefhebben?
Het klinkt luguber, maar eigenlijk zou ik graag willen weten wanneer mijn dag des oordeel eraan komt. Dood hoort bij leven, ik ben niet bang voor de dood.
Een warme zomernamiddag op het plein, een knal, een gil en dan is het stil. Mensen staan stil en kijken verbaasd in het rond zich hetzelfde afvragend als ik ‘wat gebeurt er hier?’
“Bel 112, bel de hulpdiensten, bel politie, bel een ambulance bellllllllllllllllllll’
Een verwarde in paniek zijnde mannenstem staat in het midden op de straat. Bloedspatten kraken de heldere witte kleur van zijn, met korte mouwen, kledingstuk. Zelfs op zijn armen hangt het rode vocht. Aan zijn andere hand houdt hij ‘iets zwarts’ vast. Wanneer enkele mensen dit opmerken slaan ze keihard alarm ‘een revolver, een revolver, hij heeft een revolver’ en wijzen naar zijn rechterhand. Het wapen bungelt langs zijn lichaam. Wat er dan gebeurt is een filmfragment, om hulp schreeuwende mensen die her en der rondrennen, enkele mensen verstoppen zich achter grote betonnen bloembakken, moeders trekken hun kinderen de galerijen in; doch niemand komt in de buurt van de man met het wapen.
Enkele seconden later arriveren met loeiende sirenes politiewagens en ambulances. De straat wordt hermetisch afgezet, nergens voor nodig denk ik want de dader staat nog steeds roerloos op de zelfde plek met nog steeds het revolver in zijn hand langs zijn benen hangend.
“Laat het wapen vallen, nu, laat vallen, nu” schreeuwen bewapende agenten op veilige afstand hem toe. Hij reageert niet, blijft roerloos staan met een waterige blik in zijn ogen die op oneindig staat.
“Laat het wapen vallen, nu zeggen we, laat het vallen”
De man draait zijn hoofd naar de agent en in geen seconde heeft hij het wapen tegen zijn hoofd gezet “Neeeeeeeeeeeeeeee, niet doen” een stem van een vrouw komt uit het niets, “niet schieten, ze leeft nog” maar dan is het te laat er valt een schot, deze keer in het hoofd van waarschijnlijk een dader van een moord.
Een jonge vrouw zakt op straat in elkaar, schreeuwend dat ze nog leefde. Enkele agenten rennen naar de overleden man, twee vrouwelijke agenten helpen de huilende vrouw overeind, vier mannelijke agenten halen samen met de ambulancemedewerkers afscheidingshekken tevoorschijn die snel rondom het bloedende lichaam dat op straat ligt gezet worden.
Een man heeft waarschijnlijk een vrouw om het leven willen brengen, die poging is mislukt, hij schiet zichzelf overeind omdat hij denkt dat zijn slachtoffer dood is en een andere vrouw probeerde hem ervan tevergeefs te weerhouden en wij worden gevraagd door te lopen…