In mijn vrije momenten wint vaak mijn nieuwsgierigheid naar de virtuele activiteit van mijn vrienden. Dan verspil ik tijd om mijn vage dromen creatief te realiseren. Ik walg dan van die zogenaamde inspirerende boodschappen. De ergste hebben een achtergrond en één of andere wazige fotofilter. De nostalgie van vervlogen tijden en de dromerigheid van verloren toekomst in één enkel beeld vervat.
Ze drukken mijn neus op hun zelfverklaarde feiten. Er zijn geen grenzen aan ambitie, dromen, geluk en doelen. Ze geven me een schuldgevoel, want ik haal blijkbaar te weinig uit alle mogelijkheden. Ik weet niet waar de drang vandaan komt om steeds het onderste uit de kan te willen halen. Je eigen grenzen naar geluk steeds te verleggen. De hemel niet als limiet te zien als er zich voetstappen op de maan bevinden.
Het is vreemd hoeveel mensen in mijn omgeving dergelijke onzin delen. Ze spannen een net voor zichzelf en voor mij. Ik faal volgens hun woorden. Ik struikel steeds voor de limiet en dat elke dag opnieuw. Ook ik deel motto’s uit. Mijn vrienden houden ze ook niet vol.
… Begin bij jezelf… (zonder achtergrond).
Aan de eindmeet worden de prijzen uitgedeeld. Waar die meet dan precies is? Hier of ginder, maakt eigenlijk niet uit. Wat je concreet hebt bereikt om die prijzen te behalen, maakt nog minder verschil. Waarom we zelf netten aan elkaar blijven nieten, is me een raadsel. Enkel de fatale grens telt. je hoeft er niets voor te doen, je geraakt er sowieso over.
Ondertussen is de wereld een onbesuisde nietjesmachine. Ze bereikte die status ergens onderweg. Onze knappe breinen of leiders boekten vooruitgang door te bewaren en te bewaken van wat volgens hen belangrijk was. Steeds uitsluiten wat geen norm is en vooral veiligheid inbouwen. Te angstvallig bewaken, blijkt bij elke humanitaire ramp.
Aan de oevers vloeit onze zielsrust weg en aan de landsgrenzen bonkt onbehaaglijk het resultaat. De eeuwenoude, verworven structuur is mislukt. Ergens onderweg vochten we om elke morzel grond. Ondertussen is ook jouw identiteit gelinkt aan een welbepaald gebied vanaf je geboorte. Je erfde nietsvermoedend de negatieve achtergrond van jouw taal, staatsgeschiedenis,cultuur, godsdienst, economie. Ach, het zijn er zoveel. De gemaakte verschillen worden meestal nuttig geacht, maar er zijn grenzen.
Elk verschil kan misbruikt worden om geweld te ontketenen. Oorlog wil niemand, dus start de vlucht naar hen die anders, maar veilig leven. Bij het bereiken van de grensovergang transformeer je tot illegaal. Een gemachtigde niet in het beste geval een vluchtelingenstatuut aan je identiteit. Vanaf dit punt vervalt elk verschil, zou je kunnen denken. Net niet, als vluchteling of immigrant ontsnap je niet aan een wazige achtergrond vol vooroordelen.
De nietjesmachine is onzin. Elke identiteit is in oorsprong mens. Het is de aarde die telt. Zij draait als blauwe bol rond wat licht in een pikzwarte ruimte. Zij negeert onze gecreeërde denkbeelden. Moeder natuur draait rond en hoeft er niets voor te doen. Zonder onze grenzen geraakt ze er ook wel.