Zomaar wandelde ze die dag bij me binnen en gedroeg zich alsof de enige afstand tussen ons die luttele, overbrugbare meters waren, en er in werkelijkheid geen zes jaren van stilte tussen ons in stonden. Nieuwsgierig liet ze haar blik over de foto's aan de muur glijden. Eerst verwonderd, maar nadien duidelijk verward. Net als ik was, want waarom leek het haar wel op te vallen dat de gezichten op de foto's oudere varianten waren van de haar vertrouwde personen, maar zag ze niet dat ook ik ouder geworden was?
Haar blik bleef rusten op het rouwbericht van mijn grootvader.
"Nee, dat klopt niet," mompelde ze voor zich uit. "Het was maar een griepje, Roger heeft dat overleefd hoor. Vreemd dat men hier lijkt te denken dat hij gestorven is. Hoe verwonderlijk..."
Ik zweeg. Ik vertelde haar niet dat hij een paar maanden na haar dood ook gestorven is, wetend dat haar eigen dood voor haar veel pijnlijker zou zijn om te vernemen dan de zijne. Als ze had mogen kiezen, had ze ieder van ons overleefd. En hoewel ze zich met beide handen aan het leven vastgegrepen had, was de dood ook haar ten deel gevallen. De keuze had nooit bij haar gelegen.
"Ik moet maar weer eens gaan...", fluisterde ze, meer tegen zichzelf dan tegen mij. Ik zwaaide haar uit wanneer ze ging, me afvragend waarom ze net mij had opgezocht.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.