Het verlangen aangeraakt en
gezien te worden. De lucht die
zwaar om me heen valt. Inertie die
me in een spiraal van schuldgevoel
doet belanden. Het verlangen te
huilen huilen huilen.
Iemand die voor me zorgt.
Dat is wat ik nodig heb.
De ochtend samen ontbijten.
De avond samen vrijen.
Alles daartussen nog steeds zoal het is.
Alleen dan minder onoverkomelijk lang.