Het is niet dat ik niets voel
Ik ben geen psychopaat
Het is eerder zo dat ik te veel voel
Te veel emoties
te veel haat
Het is alweer 10 jaar geleden
dat ik haar-en ons kind- vermoordde
Ze hadden te veel gebreken
En wat ik voelde
kon ik niet verwoorden.
Ik hoopte dat door hen te doden
mijn pijn, mijn onrust zou verdwijnen
En ook dat haatvuur zou kunnen doven.
Ik werd opgehitst door die haat
als een spier die steeds op knappen staat.
Het schreeuwen moest stoppen
en aan het huilen een eind gemaakt.
Ik heb onmiddellijk bekend
Was zelfs blij,
misschien is nu die chaos in mijn hoofd
eindelijk getemd ?
Ik ben niet fier op wat ik deed
en de onrust is gebleven.
Ik weet ook niet wat berouw betekent.
Is het dat knagende gevoel,
die knoop ergens in mijn maag?
Dat vage gemis,
snel getemperd door -alweer- die haat?
Elke dag lijkt hier op de de vorige
denkt de buitenwereld.
Maar niets is wat het lijkt.
Hier in den bak
is geen dag gelijk.
De vlekken
op de gevangenisplunjes
zijn wél voorspelbaar:
ketchup of mayonnaise,
bloed en sperma.
Schandvlekken zonder schande.
Witgewassen
door mijn handen.