Genadeloos had de antiquair met hem onderhandeld. De beste man wist, in tegenstelling tot veel van zijn vakgenoten, exact wat hij in handen had en precies welke waarde het vertegenwoordigde. Met zijn vingers was hij voorzichtig over het bovenblad van de eetkamertafel gegleden, alsof hij elke noest, elke porie van het hout tot in het diepst van zijn zenuwbanen wilde opzuigen. Het gevoel viel buiten elke beschrijving. Spanning, angst. Hij moest, hij zou deze tafel kopen, al ging zijn laatste spaartegoed eraan op. Het zweet van zijn hand liet een klamme afdruk achter op het verweerde mahoniehout. Hij was verkocht, hij wist het, de antiquair ook, dat zou financieel gezien zeker niet in zijn voordeel uitpakken.
Toen na benauwde ogenblikken dan toch zijn uiterste bod geaccepteerd werd en hij zich de toekomstige eigenaar van het begeerde object kon noemen, werd het even zwart voor zijn ogen. Alsof alles zich buiten hem om afspeelde. Was het de kick van de aankoop of de fantasie die ineens door zijn hersenen vlamde?: zij, naakt, plat op de tafel, volledige overgave aan extase, gebonden met koorden. Na een langdurige, fatale jacht door nacht en nevel, had hij zijn prooi te pakken. Haar porseleinen huid getekend door zijn daden. In een jurk van rode striemen. En hij, die de volumeknop een tikje geeft zodat de muziek nog duidelijker door de ruimte golft.