Zij was nooit het meisje geweest dat zich zondermeer bij de geldende conventies kon neerleggen, wilde neerleggen. In haar eigen beleving was Sanderijn eigenzinnig, anderen zouden haar eerder karakteriseren als lichtzinnig, en zoals vaker in het leven ligt in dit geval de waarheid voorspelbaar in het midden.
Aan juist deze karaktereigenschap is haar kledingkeuze voor deze avond toe te schrijven. Het fluweel, in meerdere lagen, accentueert door de meesterlijke schnitt, haar wulpse lichaam. De jurk was verre van goedkoop, overigens let wel, zij is niet gezet, wel vol, met weelderige, vrouwelijke vormen. Alsof een royale beeldhouwer zijn muze meer dan bescheiden heeft willen neerzetten. Toch heeft zij geen sokkel nodig om de aandacht te trekken. Niet alleen haar lijf, meer nog haar licht sprankelende persoonlijkheid vertoont een mesmeriserende werking.
Een van haar heimelijke genoegens is het om het manvolk het hoofd op hol te brengen, vaak subtiel, soms gewoonweg op een meer vulgaire wijze. Op zulke momenten bevochtigt ze ongemerkt haar lippen met de volle rode wijn, met haar vingers tekent ze dan de contouren van haar mond na. Het gegist druivensap kleurt haar lippen diep rood, een metafoor, een belofte aan het mannelijk lid dat zich die avond gelukkig mag prijzen.
Door de balzaal waaieren de klanken van de nieuwste schepping van maestro Debussy. Harmonieën die volledig langs haar heen gaan omdat zij angst heeft. Schrik dat zij op deze avond eens niet opgemerkt zal worden, er geen mannenhanden langs haar billen zullen glijden.
En ook deze avond zal die angst weer ongegrond blijken, de vraag blijft echter wie de uitverkorene zal zijn.