Lezen

De Vier Vrienden

de zeeman mijn zeeman bestaat niet uit deeltjes huismoeder huismoeder waar is het gekloven nest van je geborgenheid zonder schouder ik verstijfde mijn hemd nog iedere morgen zoals de soep het van mij vroeg zonder getuigenis derwijl was ik een aflaat een aflaat van de hel die dacht dat poëzie de vaatwas vulde ik kende geen contradictie een contradictie was zogezegd een middel van wrijving om zelfstandige naamwoorden te genereren dat was ons talent ik, vergeven van mijn noemvorm letterde fout  ik briocheerde de fout op de halsketting van de zeeman voor mijn huismoeder daarin stemde schrijven niet overeen met de werkelijkheid verheven boven de noodzaak om te bestaan, gegund mij het eerste dat je dacht is dit slechts een afleiding van mijn creatie een moment van vermelding letterde fout nippelen door huis kan ik niet zus, ik ben een broer vergeef mezelf die doorstastende opmerking vergeef mezelf die doortastende opmerking waardoor je aan dat opmerkingsvermogen kwam is het duidelijk dat de plaatsing van de woorden in overeenstemming met verbeelding wel degelijk nu al de vijver projecteren op de keukentafel omdat ik niet mag slapen  overdag is de bewolkte versie van een vijver het is altijd zo geweest dat de dag verderging om de knop om te draaien en mijn nog ideeel dag en nacht ritme systeem te moduleren tot mensen terug met het tijdsperspectief door de kamer leven leven is voor planten mijn volgende beweging er volgt geen slot geen sleutel anker veroorzaakt tweespelt op voorzienige velden die pruimen in de herfst ik ben de kleinste jongen ter wereld in de kleinste stad ter wereld in het kleinste land ter wereld de voorzienige velden leiden hun goedheid af achterdocht is een goede uilenspiegel uilenspiegel die mens word in deze stad nieuw zoals ik geloof in andere sneeuw tweespalt draagt de contradictie ik heb geen woorden verspeeld aan het einde van volzinnen voldoende noemvorm mocht hij de deur verlaten van zijn hoofdkussen nu beseffen we  basaal onrecht van bestaan word geoogst in chinese velden die zelf liever eerst eten van iedereen die probeert mijn vruchten te plukken van het mes van de zeeman honger verdeelt de aansmering met het aanhechtingspunt schoon nu moet ik niet meer twijfelen van mijn moeder als ik tegen hem aanschort zonder reden en zeg dat een mededeling een interactie is met het ultieme zoals jullie wederom hadden ontzien Icarus is daarom gevallen Dat kan ik mijn vader net niet zeggen mijn overwegende toon repareert het mes als je slaapt ben je anoniem verweven met de geworden droom van een onaanstastbaar dekbed   volzinnen vliegen over tuintafels maar zonder reden geen betoog voorgaande ze hebben me niet gezien mijn leven leven is voor de planten ik lach met de glimstering van jouw achterholte en dan vind je mij raar maar het is werkelijk dat het bestaat in dit huis, alles dat vroeger mijn constipatie en een leemte in mijn ingewanden was vertaald is dat de motivatie dan ben ik alleen nooit heb ik onderweg overschreden maar ik vergat soms wel hoe het was in andere wagens nooit heb ik voorgaande gedacht uit trouw voor de zeeman maar hij weet dat ik het niet vermeld altijd oeverloos probeer ik mij weg te trekken naar welke kapitaalkrachtige familie ik daarmee bedoel in beschrijving van dezelfde heer herhaling is liefde vakantie wenkt die vakantie waarin de tijd stil staat zonder metasfeer en geijkte uitdrukkingen bij nonkel op de verdienste uitliggen het is bijna gerechtvaardigd zee onvlucht uw evidentie voor de goedgedoenigheid van particulier comfort Comfort ontplooi de dreiging in stilte bijgedragen aan de toekomst de bewijsvoering is nabij vader de vakantie wenkt het akkoord is gestemd over de oorsprong van deze kunstvorm de verwikkeling schrijdt verder over neergang ik heb geen verdriet voor stilte verkneukeling en dan diezelfde lach die geopperd wordt want boven is het ook veilig hij weet dat ook ik wil mezelf verdragen nu kan ik loslaten diezelfde inspanning measureert zich in een logisch tegendeel dat alliteert tegenover de redevoering van niet altijd iets nieuws met die jongen wil de krant lezen wat is Uw bevondenheid vader diezelfde inspanning een conversationele standaard neigt zich te verplaatsen dat is niet nodig vader uw elektrocutie werkt verder aan de overweging met uw inspanning pauze dat veert aan toch het bewijs, nogmaals, van een cyclus die verwijst tot ze begint te lopen dat was al lang geleden nu kan ik het ze aankondigen mijn spontane mooie woorden vandaar deze stem ik doe alles fout in operatie een nieuwe constructie zonder herhaling is geen beslissing van de taal of begrip ik wil mijn hoop verbergen in wie het pad van dit gedicht voorheen beklemtoond heeft teveel want hij wist waarover het ging over mijn dekbed zover reikt ambitie ik doe alles fout in operatie je moet dat maar eens bewerkstelligen dat alles over je dekbed gaat terwijl je gaat slapen en je duizend insectuoide dromen moet dragen van mensen die je kwalijk nemen dat je datzelf alleen wil uiteindelijk wachten we op de reconstructie voortijdig opgevangen de voorwetenschap die mij bezwaart op onnatuurlijke wijze was hij hierbij spelen  hoogconjunctuur samenleving een debat tussen volledigheid en nastreven zet de knop aan laat los en vergeef jezelf je bent goed je kent je contradictie ik ben alleen en ze achtervolgen me nog het tegendeel van men stinkzwammen van de wereldgeschiedenis ik beveel aan een chronische verordering van de volgorde van de wereldgeschiedenis zodat de pijl hout steekt en ik kan begrijpen waarom mensen elkaar vermoorden en tot die kans dwingen ze zitten in mijn hoofden het tegendeel van men de blaasbalg die mijn kerk veroordeelt ik weet het niet meer de oorspronkelijke aanklacht kent geen regels  hoogconjunctuur kent geen regels de lage bal van de noodzaak ontbeert schoonheid maar geen creativiteit dit zijn exact de woorden vergeten ben ik onthoofd in water stroom opereer de stilte   de tweespalt heeft zich verdergezet naarwaar dit vandaan komt mijn werkpunt blijft de fout die een zinspeling vergoeilijkte   het missende woord is moeder zolang ik van ironie voorzien ben zal ik haar voorschrijven nimmer zal ik haar bedriegen in de leemte van de dualiteit van mijn ingewanden die dode mens in mij  hij heeft een herinnering nodig om te weten waarom ik als kind geradbraakt geboren ben ik zal nooit die ironie gebruiken om mij te ondersteunen in de onschuld dat beloof ik plechtig aan mijn moeder net niet net niet heeft die dode mens mij   aanspraak een continue dreiging consistentie plukt geen dorst van keelkinderen een diagnose gesteld in aanblik hoogstens verdrijf ik mijn tijd al zwevende aanmerkend Uw zoon en daar ontstaat het  evidentie de koelkast en de voordeur regeren over aflantend koude simultane omstandigheden waarin de samenvloeiing niet kan plaatsvinden voor de stroom stokt in de aanblik van het been van een filosoof met voetmaat reden  nee het romeinse rijk knijpt geen oogjes dicht voor zichzelf ze bestrijden mijn laatste herinnering ter voedingsbron van de nog independele ironie waarom dan nog schrijven? een hypothese voorstelt zich niets en dat moet jezelf maar toeverwijzen en begrijpen uitgeschreven verlaat ik de naklank en betitel de zinspeling waarom de samenvloeiing niet kan plaatsvinden voor de stroom stokt in volgende bevinding tweespalt genereer voordeelfunctie hetzelfde zelfstandig naamwoord bevrijden van zijn doel zelfvernietiging punt aan de lijn is een geijkte uitdrukking nu volledig akkoord maar uw tweedracht zuster vergeten naar associatie van haar hoogconjunctuur wat is nu de betekenis wat is nu de betekenis van durf mijn hiaat overlaten aan de koude zodat de stem van de vijand stokt en hij de vier vrienden niet langer kan onderbreken armtierig hoe je mijn arm probeert te bereiken het verlangen naar charisma is een vulkaan die zich zo stilletjesaan vult ik ben neergestort ter hoogte van mijn overtuiging jij tegenover naastenliefde en dat is onvoltooid draag je confituren korset in lip en dauwmond dan was het vroeger beter Icarus Caesar wacht achter iedere donderwolk Ik wil je kussen om een pamflet te bekomen de antagonist van de mens Mezelf een streven naar disproportie en de vereffening van de taal hebben het niet gehaald van de andere mogelijkheid pretendeer ik vrouwelijk tussen het laatste hiaat van mijn leugen, breken mijn tanden open van levensvreugde te laat te laat is een mooie connectie want ik zie je graag vertrekken boven alle aanslag zonder reden nu kan ik ademen uitgelokt dooft mijn kaars het is mijn schuld  betaal de redevoering ik zal nooit in het midden laten wat een zeeman zonder dreiging niet kan opbrengen, zwemmen in de zee verhandel mijn aflaat  terrein mijn grond en zit gehurkt in de jaren negentig het vergiet en de koffie staan naast elkaar nu        

Robijn Bodijn
17 0